Zastępca członka - towarzysz Paluszek

  Takie powiedzenie ukuł Stefan Kisielewski w czasach PRL.  Chodziło wtedy o to, że w Biurze Politycznym PZPR byli członkowie i zastępcy członków.  Ci ostatni mieli oczywiście znacznie niższą rangę.  Minęło 22 lata i problem zastępców pojawił się znów, tym razem w kontekście Unii Europejskiej.  Oto dziś /11.07/ przeczytałam w depeszy PAP, że polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski rozpoczął właśnie dwudniową wizytę w Indiach.  Pojechał on tam, nie po to, by reprezentować interesy naszego kraju, ale by prowadzić rozmowy w zastępstwie szefowej dyplomacji Unii, baronessy Catherine Ashton.
  Zastanowiło mnie to, przeszukałam Internet i dowiedziałam się, że pani Ashton nie może podołać swoim obowiązkom /jakim?/ i w związku z tym będzie delegować ministrów rządu kraju aktualnie sprawującego unijną prezydencję jako swoich zastępców. Już w marcu 2011 ogłoszono, ze Ashton i Sikorski uzgodnili listę zastępstw.  W maju na blogu JKM można było przeczytać, że Sikorski ma się zajmować z tego powodu Afryką Płn.  W czerwcu przewodniczył on Radzie partnerstwa UE - Kazachstan, a teraz znowu te Indie.  We wrześniu nieformalnemu spotkaniu ministrów obrony UE we Wrocławiu będzie przewodniczył minister ON Bogdan Klich zamiast p. Ashton /lub van Rompuya/.
  We wszystkich informacjach na ten temat powtarza się, iż "Polska jest pierwszym krajem, który wciela w życie te formę współpracy".  Traktat Lizboński wszedł formalnie w życie dość dawno temu, ale nasi poprzednicy wyraźnie nie dali się na to nabrać.  Ministrowie węgierscy reprezentowali w swojej pracy interesy Węgier, a nie czyjeś inne.  Nikt mi nie wmówi, że bycie chłopcem na posyłki u p. Ashton podnosi rangę czegokolwiek lub kogokolwiek.  Ona sama zresztą jest dość powszechnie lekceważona.
  Cała ta sprawa pokazuje wyraźnie, jakie naprawdę jest znaczenie polskiej prezydencji w UE i odkrywa prawdziwą naturę kolejnego "sukcesu Tuska".