Watykan bliżej Azji

Nie od dziś różnego rodzaju eksperci i myśliciele mówią i piszą o przesuwaniu się środka ciężkości naszej cywilizacji z Europy do Azji. Nawet ci, którzy to negują muszą przyznać, że we współczesnym świecie coraz bardziej rośnie rola krajów azjatyckich, nie tylko ich gospodarek, ale również kultur.

Zjawisko to, coraz bardziej wyraźne, skłoniło wysokich przedstawicieli Kościoła katolickiego do wypracowania wspólnych płaszczyzn współpracy oraz szerszego wzajemnego poznania. Zdaniem watykańskich hierarchów obecnie zaistniała potrzeba otwarcia społeczeństw Azji na chrześcijaństwo, na to, co wniosło ono do dziedzictwa ludzkości.

W związku z tym, poczyniono już pierwsze kroki, by poznać się nieco lepiej. Temu między innymi celowi służyło czwartkowe spotkanie przedstawicieli Kurii Rzymskiej z ambasadorami 22 krajów azjatyckich przy Stolicy Apostolskiej. „Spotkanie to należy do wielkiego projektu dialogu ze wszystkimi kulturami, które dziś zaczynają się w świecie liczyć – powiedział przewodniczący Papieskiej Rady ds. Kultury kard. Ravasi Radiu Watykańskiemu.

Azja jawi się nam dzisiaj przede wszystkim w postaci nowych potęg politycznych, gospodarczych i kulturalnych, jak Chiny czy Indie. Celem spotkania jest zapoznanie tych ludów z chrześcijańską wizją świata. Wizja ta w niektórych punktach jest zbieżna z kulturami azjatyckimi, w innych zaś jawi się jako bardzo oryginalna. Tak jest przede wszystkim z godnością osoby ludzkiej, kwestią wolności, wielkich wartości ludzkich. Ale te rozbieżności przejawiają się również w takich zagadnieniach, jak śmierć, miłość, cierpienie, zło.

Zastanawiające jest to, ze przecież chrześcijaństwo jest obecne w Azji od co najmniej kilku wieków. Zarówno Hindusi jak i Chińczycy mieli już możność poznania kultury europejskiej i to nie koniecznie z tej dobrej strony. Jedni i drudzy zmagali się z kolonializmem lub intensywnym i bezceremonialnym mieszaniem się w ich sprawy wewnętrzne. Mimo tego doceniali wartość religii chrześcijańskiej. Mahatma Gandhi powiedział o niej: „bez wątpienia byłbym chrześcijaninem, gdyby chrześcijanie byli nimi przez 24 godziny na dobę”.