WĘDRÓWKA (1000 lat po...)

                                           WĘDRÓWKA
                            Idę przez miasta I mosty
                       - wsparte na kruchych filarach –
                       idę przez świątynie, doliny i łąki,  
                          ujścia rzek tętno oceanów,
                           błądzę w spalonych lasach
                                 i mijam górskie jary
                           niosąc w plecaku moją Polskę,
                                 zasianą ponad  tysiąc lat temu
                                    nad brzegami Gopła
                                    - tam było gniazdo.
                                    Rosła wysoko jak topola
                                         odpierając najazdy,
                                      a chrzest złączył ją z Europą
                                    ( jakże inną od dzisiejszej
                                         - odartej z praw i świętości)
                               i Polska rosła jednocząc się z innymi
                             - nigdy mieczem, lecz ugodą stateczną,
                                    nie mając uprzedzeń do obcych
                                        trafiając do serc i umysłów,
                                     niosąc sąsiadom znak Krzyża,
                                 ufając  wygnańcom i dając im prawa,
                                koronę ofiarując nawet cudzoziemcom,
                                     co bylo  gestem wielkiej złudy,
                                          nadmiaru tolerancji,
                                  i w końcu przywiodło nas do zguby...
                                       Tak zmarła  Rzeczypospolita
                                   dla tylu narodów królestwo wolności,
                                    swobód  dla tylu wyznań i sumienia...
                            Upadło...gdyż bezbronne było wobec nienawiści
                                    kipiącej na wschodnich rubieżach,
                                  a szabli dobywało jedynie w obronie,
                                     w pospolitym ruszeniu
                                      w niepospolitym męstwie
                                 aż zabrakło wojsk by bronić Konstytucji,
                                 a zdrajcy w stolicy frymarczyli tronem,
                                gdy konfederaci nad Newą wznosili toasty
                                    wiodąc i króla do zaprzaństwa...
                                    Nie dało się odwrócić losu
                              i wyjść zwycięsko z mroków burzy...
                                     Straciliśmy godło i granice
                                     nie tracąc jednak godności i wiary,
                                         ani plemiennej pamięci,
                                   ocaliła nas tej nocy rozbiorów
                                    i w heroicznych zrywach insurekcji,
                              by niepodległość wywalczyć wbrew światu!
                                         W moim podróżnym plecaku
                                     niosę więc radość i dumę z legionów,
                                           ze wskrzeszonej Rzeczypospolitej...
                                 Rozdartej później inwazją dwóch kolosów...
                                 Odtąd mój plecak puchł od krwi i popiołów,
                                       a po wojnie także od krwi
                                  żołnierzy niezłomnych i tych wszystkich,
                                      co ginęli z rąk nowego okupanta,
                                        skatowani i chowani ukradkiem,
                                         rozstrzeliwani na ulicach,
                                         gdy pochody prosiły chleba,
                                        zabitych w stanie wojennym,
                                            który trwał bez przerwy,       
                                        dniem i nocą czuwali skrytobójcy,
                                            nawet pod okrągłym stołem
                                    i nie dano nam wskrzesić Rzeczypospolitej!
                                             A jeszcze po smoleńskiej zbrodni
                                        oddano śledztwo wraz z  niepodległością
                                             i mój plecak pękł ze szczętem...
                                             Błądzimy we mgle, co zakryła świt
                                             i palimy znicze próbując daremnie
                                                rozjaśnić dzień  i  Najjaśniejszą...
                                                 I śpiewamy jak dawniej -
                                            Boże coś Polskę przez tak długie wieki
                                             widział w syberyjskich cierniach,
                                          spraw aby  Matka zawsze Miłosierna
                                       znak uczyniła  wśród obłoków święty !
                                                         Marek Baterowicz, Sydney 2020