Russel właśnie wychodzi z więzienia. Po 21 latach. Naprawdę się stara. Istnieć w świecie.
W tym filmie najlepsza jest muzyka, a może sam Ethan Hawke? Jego twarz, jego kreacja? Co to znaczy, że aktorzy kreują rolę? To znaczy, że jakby przynoszą nam. Coś specjalnego. Kogoś innego. Jakieś losy, jakieś inne życie, gamę możliwości, ścieżkę tragedii?
Więc muzyka jest super, to głównie gitara akustyczna, ale i fajne piosenki. W życiu Russela nowe wypadki. Fabuła filmu ma pewne dziury i nieścisłości, ale widz nie zwraca na to uwagi, bo to pod koniec, a wcześniej, wcześniej, samotne światła autokaru w bezkresnej nocy.
W filmie, jak w życiu chodzi o życie samo. Czyli o co konkretnie? A to różnie, zależnie od człowieka. Ale chyba chodzi o drugiego. O tę odrobinę zmieszania swojego istnienia z istnieniem kogoś innego. Choćby małego dziecka. Wtedy wszystko się zmienia, rodzi, istnieje. Ale współczesny świat jest światem „szatańskim”, a to znaczy zaprocedurowanym, a to znaczy światem wielbiącym kontrolę, a to znaczy – ostatecznie rzecz biorąc – oczywiście niechcący i przypadkiem, światem izolującym ludzi od siebie, bywa, że pod pozorem ich kontaktowania.
I choć film kończy się happy endem, to przecież jednak odrobinę gorzkim. Bo może niewielu i niewiele w tym życiu można zatrzymać. Może nic, nie możemy zatrzymać. Po prostu rzucamy, słowa bez znaczenia do ludzi, dzień dobry, do widzenia, poproszę, przepraszam, o ty s…..synu.
Film jest, dzięki wspomnianej już kreacji Ethana Hawke bardzo klimatyczny, wprowadza widza w melancholijny nastrój, gdzie konkretne przypadki nie są już wyolbrzymione, ale gdzie najprostsze intencje i poruszenia serca przestają być wstydliwe i stają się ludzkie. Dobrze filmowany i reżyserowany stanowi opowieść złożoną z dźwięków i obrazów, w którą można bez trudu się zanurzyć, pobratać się z bohaterem w jego „walce ze światem”, choćby o odrobinę miłości. Pożegnać z mijanymi ludźmi. Będzie dobrze. Będzie dobrze, jak obejrzymy ten film. Warto.