Polska - magnes dla żużla i siatkówki

Zapraszam wszystkich w najbliższą niedzielę do udziału w emocjach związanych z żużlowymi Indywidualnymi Mistrzostwami Polski, a ściślej „z finałem finałów”, który odbędzie się w Krośnie, czyli w „Mieście Szkła”. Jak ktoś może przyjechać, to super, a pozostałych zapraszam przed telewizory (transmisja sponsora tytularnego czyli CANAL + online). Mam prawo zapraszać na ten turniej skoro od roku 2022, w którym wprowadzono nową formułę wyłaniającą mistrza kraju (nie jeden tylko trzy turnieje), jestem Patronem Honorowym IMP. Ale oczywiście ma być po Bożemu, czyli najpierw Drużynowy Puchar Świata, czyli po prostu „drużynówka” u nas, we Wrocławiu, a potem Krosno.

To, że na Stadionie Olimpijskim będzie DPŚ, to duża sprawa. Nie tylko dlatego, że u nas, w Polsce i Wrocławiu, ale także że w ogóle ta formuła klasycznych drużynowych mistrzostw świata wraca do kalendarza FIM. To ma rangę symbolu, że w mieście, gdzie FIM zainicjował nieszczęsną formułę Speedway of Nations, która de facto stała się rywalizacją par, którą pamiętam z czasów szczenięcych, jako po prostu „Mistrzostwa Świata Par” – teraz wraca globalna rywalizacja „prawdziwych” drużyn, a nie jakiś wyrób czekoladopodobny, jakaś podróbka, coś, co tak naprawdę nigdy nie zostało zaakceptowane przez kibiców.

Pozostając jeszcze chwilę przy żużlu, to jestem wściekły na zawodnika, który miał być liderem beniaminka I Ligi, drużyny z Poznania- Adriana Gałę, który złamał nogę naszemu Piotrowi Pawlickiemu. To, że Gała kompletnie zawodzi jako „jedynka” w stolicy Wielkopolski, kompletnie mnie nie obchodzi. Natomiast to, że spowodował poważną kontuzję u zawodnika z klubu, z którym się utożsamiam – to już mnie szlag trafia. Jak gość z tak ubogą techniką żużlową, bazujący tylko na startach i że ma świetne żużlowe gabaryty w postaci małego wzrostu, może być „jeźdźcem bez głowy” i siać spustoszenie na torze ? Przecież omal nie spowodował na tych zawodach w Pile kontuzji innego reprezentanta Polski - Janusza Kołodzieja ! Jest permanentnym zagrożeniem dla zdrowia innych jeźdźców – no i zeszłą niedzielę trafiło na Pawlickiego.
Czy to skomplikuje sytuację Sparty w play-offach? Myślę, że w pierwszym dwumeczu nie, bo przystąpimy do decydującej rywalizacji jako lider i pojedziemy z szóstą drużyną Ekstraligi, którą powinniśmy raczej spokojnie objechać nawet i bez Pawlickiego. Jednak na półfinał i finał zdecydowanie wolałbym, żeby był zdrowy. Ręce opadają, gdy taki Gała może wypaczyć rywalizację najlepszych drużyn w najlepszej lidze świata.

Wróciła piłkarska  Ekstraklasa! Psioczymy na nią w trakcie sezonu, narzekamy, niektórzy z nas przysięgają w emocjach, że już nigdy nie przyjdą na stadion, a potem znowu zaczyna się futbolowy sezon i nawet ci, którzy najbardziej pomstowali przychodzą na mecz albo oglądają ligę w telewizji, bo inaczej być nie może, bo bez piłki trudno żyć. Czytam – i słyszę także – prognozy, że głównym kandydatem do spadku ma być Stal Mielec, która długo ratowała się w tym poprzednim sezonie i w końcu się uratowała. Cóż, życie pokaże. Moje długie doświadczenie wskazuje, że prognozy sportowe czynić można, bo to dobra zabawa, ale trzeba mieć do nich dystans. Nie ogłaszajmy transferów za najlepsze, zanim żużlowiec nie pojedzie, a piłkarz nie zagra. Tak samo nie spuszczajmy z Ekstraklasy ani z Ekstraligi żadnego klubu. Czas zweryfikuje przepowiednie. Przypomnę, że przed startem do tego sezonu żużlowego wielu upatrywało spadkowicza w GKM Grudziądz, a teraz wiadomo, że spadł zupełnie inny klub. Gdyby ktoś przed piłkarską wiosną zaczął głosić, że z Ekstraklasy starabani się Wisła Płock, to by zadzwoniono pod 112, aby gościa zabrać do szpitala, bo majaczy. „Nafciarze” byli wtedy w czubie, byli syto finansowani przez miasto i dodatkowo wspierani przez Orlen. A tu masz babo placek : zlecieli z ligi z hukiem. Ku radości Śląska Wrocław, bezpośredniego rywala do spadku. Oba te przykłady - żużlowy i piłkarski - to dobra nauczka, żeby nie przesądzać na papierze to, co wydarzy się na torze czy boisku.
Skądinąd czytam, że na tytuł futbolowego mistrza Polski skazana jest para: Legia Warszawa i Lech Poznań. Być może łatwiej wskazać mistrza kraju niż spadkowicza. Nie będę się bawił w proroka Ryszarda, nie będę wróżył z fusów. Wolę tę energię poświecić na trzymanie kciuków za polskie kluby w europejskich pucharach.

Na koniec jeszcze o dwóch sportach drużynowych. Najpierw piłka ręczna. Nie ma naszej reprezentacji na żeńskich mistrzostwach świata, nad czym bardzo boleję. Nie będąc szczególnym fanem „szczypiorniaka”, jak to drzewiej mówiono, to przecież pamiętam, że nasze dziewczyny w XXI wieku na mistrzostwach świata dwa razy zajmowały miejsce w pierwszej „czwórce”. Obecna absencja  boli. Na szczęście nie jest to absencja totalna, bo mecze na tym Mundialu sędziuje urodziwa Polka Paulina Baranowska.
Na koniec oczywiście siatkówka, wzór do naśladowania przez inne sporty zespołowe. Także dlatego, że potrafi najważniejsze imprezy świata siatkarskiego organizować w naszym kraju. Przed dwoma laty ME, w zeszłym roku mistrzostwa świata, które wprowadziły Polskę do Księgi Rekordów Guinnessa, bo na trzy ostatnie MŚ dwa odbyły się u nas (z kolei na ostatnich pięć ME – trzy były w Polsce!). A w tym roku Liga Narodów, w której Polacy poszli jak burza do finału...

*tekst ukazał się w „Słowie Sportowym” (24.07.2023)