Brawo Tunezja! Merci Ons! Sarmacja pozdrawia Afrykę Północną – tę najbardziej zeuropeizowaną część „Czarnego Lądu”, jak to kiedyś, w czasach przed „polityczną poprawnością”, mówiono o Afryce. Madame Jabeur wcale zresztą nie wygląda na reprezentantkę Afryki, bo jej uroda przypomina damy z Półwyspu Iberyjskiego czy Półwyspu Apenińskiego, a więc „Starego Kontynentu”.
Moje zachwyty nad Tunezyjką, która w półfinale Wimbledonu pokonała naszą sąsiadkę z Białorusi Sabalenkę, są dość oczywiste. Dzięki jej zwycięstwu nasza rodaczka Iga Świątek będzie dalej liderem światowego kobiecego tenisa.
Pani Ons (po arabsku fonetycznie Uns) wyszła za mąż w wieku zaledwie 21 lat, a więc bardzo młodo jak na warunki europejskie, ale raczej normalnie jak na warunki arabskie. Jej maż ma na imię Karim, a ona sama jest medalistą Igrzysk Panarabskich. Skądinąd jej nazwisko w wersji fonetycznej arabskiej brzmi: „Dżabir”. Zatem 67-tygodniowa piękna polska bajka, która jest najprawdziwszym realem, czyli Iga Świątek jako „numer 1” dalej trwa! Cóż, śnie, chwilo trwaj. Może to i paradoks, ale całkowicie uzasadniony, że miliony Polaków, z niżej podpisanym w tym meczu dopingowały nie Słowiankę, tylko dziewczynę z Tunezji. Taki był po prostu polski, sportowy interes!
Tyle w temacie tenisa, choć w zasadzie jeszcze powinienem pogratulować postawy naszemu krajanowi z Wrocławia Hubertowi Hurkaczowi, który puszczał serwisowe bomby w meczu z męską "Jedynką" światowego rankingu Novakiem Djokovicem i zrobił wspaniałą promocję polskiemu tenisowi. Mógł ten mecz wygrać 3:0, bo przecież dwa pierwsze tie-breaki przegrał minimalnie na przewagi, a trzeciego seta -też po tie-breaku - wygrał. Tak, ja wiem, że trawiasty kort Wimbledonu sprzyja takim zawodnikom jak Hurkacz, ale to nie zmienia wcale uznania dla jego świetnej postawy. Lepszej zresztą niż wynik sportowy. Jest nasz krajan chyba na dobrej drodze, aby wejść do pierwszej „dziesiątki” ATP i zagościć w niej na dłużej. Czy na 67 tygodni ,jak Iga Świątek, na pierwszym miejscu? Najpierw niech wejdzie don"10", najlepiej z drzwiami i z przytupem.
Od „białego sportu” (tak nazywano tenis w czasach, gdy zawodnicy i zawodniczki grali ubrani cali na biało, bez obecnej pstrokacizny) przechodzimy do bardziej przeze mnie lubianego -przy całym szacunku dla tenisa – „czarnego sportu”.
Dużo się dzieje, gdy chodzi o moją w nim obecność. W poprzedni weekend na konferencji prasowej w Pile wspólnie z Patrykiem Dudkiem, naszym medalistą mistrzostw świata (Speedway Grand Prix) oraz medalistą mistrzostw w Europy (Speedway Euro Championship) i obecnym uczestnikiem cyklu GP, a także wiceszefem Głównej Komisji Sportu Żużlowego Zbigniewem Fiałkowskim oraz wojewodą wielkopolskim(obóz rządowy) i prezydentem Piły(opozycja), zapowiadaliśmy II turniej Indywidualnych Mistrzostw Polski na żużlu, który w tę niedziele odbył się właśnie w tym mieście. Wystartował w nich zresztą wiecznie młody Jarosław Hampel, który przed 23 laty jako juniorek Polonii Piła sensacyjnie zdobył wicemistrzostwo naszego kraju. Teraz nie wywalczył awansu do cyklu trzech turniejów IMP, ale dostał „dziką kartę” na cały ten „trójskok żużlowy”.
Wtedy mistrzem został starszy z braci Gollobów – Jacek. Były to jedyne, do ubiegłej niedzieli, żużlowe IMP w Pile, ale też rok jedynego w historii tytułu żużlowego drużynowego mistrza Polski dla tamtejszej Polonii Piła. Pamiętam to, niestety (!) dobrze, bo w decydującym meczu pilanie pokonali w decydującym meczu… moją, naszą Spartę Wrocław (wtedy w nazwie był jeszcze Atlas – i to z przodu). Byłem wtedy prezesem WTS i porażkę bardzo przeżyłem. Mieliśmy największy budżet w Polsce, bo poza Atlasem – imperium klejów i farb (który wtedy otworzył filię nawet w Rosji!) udało mi się załatwić Telekomunikację Polską. Wówczas była jeszcze w polskich rękach, a nie we francuskich i nazywała się po prostu TP, a nie „Orange”. Było, minęło, ale do dziś dźwięczy mi w uszach okrzyk jednego z kibiców Piły, gdy po naszej porażce i zdobyciu „tylko” srebrnego medalu wychodziłem z parku maszyn: „Pieniądze to nie wszystko!”. Teraz trenuję ten okrzyk ,abym to z kolei ja mógł z nim na ustach zedrzeć gardło po finałowym, zwycięskim meczu Betardu Sparty Wrocław z żużlowym oligarchą, królem krezusów Motorem Lublin…
W ubiegłą niedzielę byłem Patronem Honorowym kolejnego meczu żużlowej reprezentacji Polski. Poznań, Golęcin i po ciężkim boju wygrana z drużyną Reszty Świata, stałym partnerem w sparingach Biało-Czerwonych. Ostatecznie był 48:42 dla nas, choć przegrywaliśmy już 10 punktami, a były biegi, gdzie jechał tylko jeden Polak -po kontuzji mistrza świata juniorów Mateusza Cierniaka.
To zaszczyt już ósmy rok z rzędu, poczynając od 2016 być Patronem Honorowym meczów naszej narodowej żużlowej kadry. Proszę sobie wyobrazić, że w tym czasie zdarzały się remisy (np. z Rosją w Krakowie w 2016), ale ze mną jako Patronem nasi nie przegrali! Mówiąc żartobliwie (choć nie do końca), gdybym objął swoim patronatem również starty Biało-Czerwonych w Speedway of Nations, to pewnie mielibyśmy nie tylko kolekcję brązowego i srebrnych medali plus zeszłoroczny blamaż - ale same „Mazurki Dąbrowskiego”…
Zatem II turniej (pierwszy był w Rzeszowie) żużlowych IMP transmitowanych przez Canal + (także zresztą online), mamy za sobą. Teraz przed nami „finał finałów” w Krośnie w ostatnią niedzielę lipca. I pewnie znów wręczę puchar Bartoszowi Zmarzlikowi…
*tekst ukazał się w „Słowie Sportowym” (17.07.2023)
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 176