Polska wobec Ukrainy jest jak żona alkoholika. Ile jeszcze?

    Jeżeli nie godzicie się w Polsce na stawianie pomników członkom organizacji odpowiedzialnej za ludobójstwo, to na Ukrainie nie zgodzimy się na poszukiwania, ekshumacje i pochówki ofiar ludobójstwa. Tak można streścić wypowiedź szefa ukraińskiego IPNu, Antona Drobowycza sprzed paru dni. Wypowiedź ta zawierała także kłamstwo o tym, jakoby groby Ukraińców w Polsce były jakoś permanentnie zagrożone.
    Zwracam uwagę, że słowa Drobowycza, łączące w sobie bezczelne żądanie, szantaż i manipulację, a będące pokrętnym uzasadnianiem odmowy godnego pochówku zamordowanym, są po prostu świadectwem czegoś, co nazwałbym wręcz niepoczytalnością cywilizacyjną.
    Od ponad trzydziestu lat polskie władze w kwestii pamięci historycznej prowadzą wobec Ukrainy politykę bezinteresownego dawania z siebie wszystkiego przy równoczesnym liczeniu na wdzięczność, choć wiadomo, że w polityce coś takiego jak wdzięczność nie istnieje. Przypomina to typową postawę żony alkoholika, przywalającej na patologię a równocześnie samołudzącej się co do zmiany, choć przecież nie widać, by działo się cokolwiek, co świadczyłoby o jakichkolwiek nadziejach na poprawę. A skoro pomaga ona partnerowi bez względu na jego stan, tolerując i tłumacząc wszystkie jego zachowania, to dlaczegóż miałby on uznać, że z jego postępowaniem jest coś nie tak?

PS. Ponieważ zaraz dyżurne trolle wyjadą z "ruskimi agentami" i "Ukrainą walczącą za nas", na wszelki wypadek wyjaśniam:
Ukraina i sojusz z Ukrainą są dla nas olbrzymią szansą. W naszym interesie jest wspieranie walki Ukrainy z kacapskim najeźdźcą, ale samo bezinteresowne wspieranie nie jest jeszcze budowaniem strategicznego, trwałego sojuszu. Polityka partnerstwa a tym bardziej śmiały projekt odrodzenia Wielonarodowej Rzeczypospolitej czy budowy Międzymorza nie będą polegały na jednostronnej bezinteresowności. Coś takiego jak wdzięczność w polityce nie istnieje.