Profesora Engelking godna katedry w akademii Smorgońskiej

Coraz częściej odnoszę wrażenie, że zbiorowość do której należę, nie jest ani narodem, ani społeczeństwem, ani nawet populacją, lecz masą tabulettae w laboratorium penetracji statystycznych parametrów owej pulpy. I czuję się niczym pies Pawłowa zmiksowany z kotem Schrödingera, co to niby jest a jakoby go nie było. Mam także w sobie coś z pchły, której Erewańscy uczeni wyrwali wszystkie nóżki i orzekli, że nie skacze na komendę, bo ogłuchła.
Definiują mnie algorytmy, sondaże, punkty procentowe, antropologia, darwinizm, inżynieria plemienna, grawitacja stadna, a wszystko ustanowione na osiach współrzędnych, siatkach frekwencyjnych etc. I gdy słyszę inwektywę: statystyczny Polak, klecę w imaginacji Frankensteina, główkując co ten urojony byt ma wspólnego ze mną i w ogóle z kimkolwiek.
W prawdzie statystyka, zmora wielu pokoleń studenterii ekonomii, wypadła z nazwy uczelni kadr i dawna Szkoła Główna Planowania i Statystyki, to teraz Szkoła Główna Handlowa, ale przetwarzanie wszystkiego na słupki i sinusoidy, mediany i wszelakie wykresy, postępuje w zawrotnym tempie. Koleiny tej cyferkomani wytyczał przed laty sport. I dziś na przykład skondensowane w liczbach kompendium wiedzy o całokształcie poczynań na korcie Igi Świątek ledwie mieści się w opasłym tomiszczu. Lecz przynajmniej te asy, winnery, returny, time breaki, smecze, woleje, backhandy i forhendy pobudzają wyobraźnię, zwłaszcza, że królowa znów wygrywa.
Natomiast dzielenie włosa na czworo w wieszczbach politycznych przypomina jałowe bełtanie zbuków. Ile procencików mogą uszczknąć prawicy kłopoty z ukraińskim zbożem? Ile dodatkowych szabel, żartowałem, soplicowych kresek, może przysporzyć opozycji jedna lista? Kto jest bardziej ogromną, ciężką, spływającą potem lokomotywą wyborczą, Tusk czy Trzaskowski? O ile punktów wzrosną notowania PO po czerwcowym marszu miliona. Gdyby wybory odbyły się dzisiaj, gdyby babcia miała wąsy.
Dosyć impresji. Pora na bieżączkę, za którą nie przepadam, bo twitterowi rewolwerowcy opróżnili już magazynki z wczorajszych niusów, a ja dopiero zamierzam okiełznać co pikantniejsze, unikając paraplagiatowej metody kopiuj – wklej. Są bowiem tematy niemożliwe do pominięcia, choć ku mojemu utrapieniu wszelkie ich wątki przenicowano w mijającym tygodniu na wylot. Zatem ad rem.
Osiemdziesiąta rocznica wybuchu powstania w Getcie Warszawskim pobudziła do aktywności głosicieli, a zwłaszcza jedna głosicielkę prawdy objawionej o polskim antysemityzmie. Profesora Barbara Engelking wspomagana dociekliwymi pytaniami redaktory Moniki Olejnik, brawurowo naszkicowała w amerykańskim telebimie, TVN24, obraz polactwa, którego odwieczna wrogość wobec Żydów zwyrodniała w apogeum zagłady Getta w zoologiczny amok. Tłumy strasznych warszawskich mieszczan obserwowały z punktów widokowych rzeź za murami. Stołeczne ulice wibrowały kpiącym chichotem, że Żydki (czy raczej żydki). A pod murem konającego Muranowa kręciła się karuzela. Czuć było w atmosferze stolicy kompatybilność emocji nordyckich katów i aryjskich Słowian.
Cóż stąd, że pośród Sprawiedliwych uhonorowanych przez Jad Waszem najwięcej jest Polek i Polaków. Siedem tysięcy w stosunku do Żydów zamieszkujących tereny Generalnego Gubernatorstwa, to proporcjonalnie znacznie mniej niż na przykład w Holandii. Zaś liczbą szmalcowników przewyższaliśmy wszystkie kraje podbitej Europy w sumie.
Na upartego można postawić tezę, że w polskiej masie szmalcowników trafiały się osoby szlachetne. Słuchając pani Engelking, czytając publikacje wybitnych uczonych Tomasza Grossa i Jana Grabowskiego, odczuwam ożywcze tchnienie prawdy i żałuję, że tak wybitne indywidua, wróć, indywidualności, marnują swą intelektualną potencję na zapyziałych słowiańskich rubieżach europejskiej nauki, choć Gross promieniuje blaskiem prawdy ze Stanów. A przecież zasługują na profesorskie katedry najmarniej w Akademii Smorgońskiej.
Tam również rekomendowałbym ozdobę warszawskiej profesury Macieja Góreckiego, gdyż jest to osobnik, wróć, osobowość tak unikatowa, że towarzyszą mu na okrągło dwaj ochroniarze. Pogłoski, że to sanitariusze z placówki medycznej w Pruszkowie są jedynie podłą insynuacją. Jeśli wszak pomysł Smorgoński nie wypali, koryfeusze zawsze mogą założyć kółko recytatorskie w Akademii Pana Kleksa, choć skojarzenia z okrzykiem Dyndalskiego z „Zemsty”, gdy robi kleksa w trakcie pisania listu, cytuję: „żyd, jaśnie panie”, nie kojarzą się w tym kontekście najlepiej.
Mimo wszystko w kółku czy raczej w kręgu elyt naszych noblistów in spe mogłaby cyzelować interpretację wiersza Czesława Miłosza „Campo di Fiori”, poetyckiej alegorii polskiego antysemityzmu:

„Wspomniałem Campo di Fiori
W Warszawie przy karuzeli,
W pogodny wieczór wiosenny,
Przy dźwiękach skocznej muzyki.
Salwy za murem getta
Głuszyła skoczna melodia
I wzlatywały pary
Wysoko w pogodne niebo.”

Dla porządku karuzelę przy Bonifraterskiej postawiono zanim powstało getto i nie kręciła się w czasie powstania, ale czy to coś zmienia? I aż dziw, że dotychczas żaden wrażliwy poeta nie uznał za symboliczne skalanie sacrum skleconego na placu Trzech Krzyży okrągłego szaletu z frapującą historią, tuż obok równie krągłego kościoła św. Aleksandra.
Zerkam na kilka jeszcze pomniejszych bieżączek. Odpowiadając tfu – urczo na niegdysiejsze pytanie Trzaskowskiego: po co nam Centralny Port Komunikacyjny skoro jest lotnisko w Berlinie, Tusk zapowiedział po sukcesie wyborczym likwidacje CPK. Podobno w planach jest także zakopanie przekopu Mierzei Wiślanej, jako nie zgodnego zdaniem Małgorzaty Kidawy-Błońskiej z naturą, że o dyrektywach UE nie wspomnę.
W amerykańskim telebimie PO żurnalistyczne tłuki prowadzone na krótkiej lonży prasowej przez Andrzeja Morozowskiego  pokpiwali, z intelektualnej kondycji Jarosława Kaczyńskiego. I tkwiąc w dyspozytorni załganej chamówy propagandowej, traktują z glana telewizję publiczną. Żenada nie warta nadwyrężania klawiatury.

Sekator

PS

- Jacyż szczęśliwi byliby słuchacze Akademii Smorgońskiej mając takich wykładowców - wzdycha mój komputer.
- Masz racje, Eustachy - przytakuję - tylko najpierw należałoby reaktywować tę szkołę tresury niedźwiedzi zlikwidowaną bardzo dawno temu.