Czyste fakty wbrew Hitlerkingom

To Polacy są autorami pierwszych raportów o dokonywanej przez Niemców zagładzie Żydów. To Polacy zaalarmowali wówczas świat. To polski rząd na uchodźstwie wydał pierwsze oficjalne dokumenty rządowe apelujące do zachodnich mocarstw o pomoc dla eksterminowanych Żydów oraz skuteczną reakcję, która powstrzymałaby Holokaust. Fakty to oczywiste.

9 grudnia 1939
Powstaje Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej. Do Rady, będącej organem konsultacyjnym prezydenta i rządu RP na uchodźstwie, 21 grudnia powołanych zostaje 20 osób, wśród nich Ignacy Izaak Schwarzbart jako przedstawiciel ludności żydowskiej. W późniejszym czasie w Radzie zasiądzie dwóch przedstawicieli Żydów.

Koniec grudnia 1939
Z polecenia Polskiego Państwa Podziemnego Jan Karski opracowuje swój pierwszy raport zatytułowany „Zagadnienie żydowskie w Polsce pod okupacjami”.

Wrzesień 1940
Witold Pilecki w wyniku świadomej decyzji, pozwalając się aresztować Niemcom, trafia jako więzień do obozu Auschwitz, gdzie organizuje konspirację oraz przekazuje na zewnątrz meldunki na temat sytuacji w obozie.

Lato - jesień 1942
Jan Karski, zbierając informacje do kolejnego raportu, z narażeniem życia wchodzi dwukrotnie na teren getta w Warszawie oraz (w przebraniu ukraińskiego strażnika) na teren obozu tranzytowego w Izbicy, miejsca wywózki Żydów do obozów zagłady w Bełżcu i Sobiborze. Raporty Karskiego staną się podstawą działań dyplomatycznych rządu RP, apelujących o pomoc dla eksterminowanych Żydów.

Listopad 1942
Gen. Stefan Rowecki „Grot”, komendant główny Armii Krajowej wydaje rozkaz nawiązania kontaktu z żydowskimi formacjami w getcie w celu zorganizowania przerzutu broni i amunicji (których magazyn stworzony zostanie w pobliżu murów getta) oraz przygotowanie planów działania zbrojnego w wypadku niemieckich zamiarów całkowitej likwidacji getta. Powstaje plan akcji "Getto", przewidujący skoordynowaną akcję AK z bojownikami żydowskimi oraz ewakuację więźniów.

10 grudnia 1942
Wydana zostaje oficjalna nota dyplomatyczna Rządu RP na uchodźstwie zwana Notą Raczyńskiego, od nazwiska ministra spraw zagranicznych rządu RP. Jest ona pierwszym oficjalnym raportem na temat niemieckiej polityki eksterminacyjnej i pierwszym sygnowanym przez jakiekolwiek z państw oficjalnym wystąpieniem w obronie Żydów. Jest to także pierwszy oficjalny dokument informujący zachodnią opinię publiczną o Holokauście oraz apelujący o skuteczną reakcję, która powstrzymałaby Niemcy od kontynuacji zagłady. Dokument, wydrukowany w broszurze pod tytułem "The Mass Extermination of Jews in German Occupied Poland (Masowa eksterminacja Żydów w okupowanej przez Niemców Polsce)", skierowany zostaje do 26 rządów sygnatariuszy Deklaracji ONZ.

Styczeń 1943
Po skutecznej akcji Żydowskiej Organizacji Bojowej przeciw Niemcom na terenie getta zaktywizowana zostaje pomoc polskiego podziemia w zakresie przerzutu broni i amunicji dla formacji żydowskich.

19 kwietnia 1943
Wraz z wybuchem powstania żydowskiego w getcie Armia Krajowa podejmuje nieudaną (na skutek przeważających sił niemieckich) próbę dokonania wyłomu w murze getta.
Niepowodzeniem kończą się w kolejnych dniach kolejne ataki a nawet próby podejścia pod mur.

27 kwietnia 1943
Oddział Korpusu Bezpieczeństwa, autonomicznej organizacji związanej z AK, przedostaje się na teren getta, gdzie walczy w bitwie na Placu Muranowskim.
Jürgen Stropp, odpowiedzialny zagładę getta warszawskiego w swoim raporcie potwierdza fakt utrudniania likwidacji getta przez "polskich bandytów" oraz chwali się likwidowaniem współdziałających z Żydami "polskich terrorystów".

Wiosna 1943
Witold Pilecki, po ucieczce z Auschwitz (26/27 kwietnia) przedstawia dowództwu Armii Krajowej plan ataku i wyzwolenia obozu Auschwitz. Plan ten po zbadaniu terenu wokół obozu okazuje się niemożliwy do wykonania samymi siłami polskiego podziemia. Niedługo później powstaje Raport Pileckiego.

28 lipca 1943
Jan Karski przyjęty przez prezydenta USA, Franklina Delano Roosevelta, apeluje o pomoc dla Żydów. Proponuje m.in. bombardowanie linii kolejowych prowadzących do obozów zagłady a także wystosowanie ultimatum wobec Niemiec, zawierającego groźbę zbombardowania niemieckich miast.
Karski stara się dotrzeć do jak największej ilości wpływowych osób. Często jednak jego świadectwo o zagładzie Żydów uznawane jest za "polską propagandę".