Polskie dusze, piękne umysły i szampan z truskawkami

Panie Krzysiu, Arcana Arcanami, ale i Pan też zasługuje na wyróżnienie. Być może umknęła Pańskiej i Pana czytelników uwadze inicjatywa, jaką zgłosiłem pod Pana poprzednim tekstem. Pozwolę wiec sobie przytoczyć tutaj to, co tam dzisiaj napisałem:

"Więc korzystając z okazji, jako człowiek myślący z troską o Polsce, stary akademicki wiarus, a także bloger prawicowy, zwracam się z uprzejmą prośbą do Pana Ministra Gowina by wspominając niezaprzeczalnie ogromne zasługi Akademii Górniczo Hutniczej dla nauki polskiej nie zapomniał jednak zaapelować do Jego Magnificencji Rektora Tadeusza Słomki, a przy okazji wszystkich Rektorów w Polsce o suwerenną wobec rygoru poprawności politycznej w wydaniu brukselsko-nadwiślańskim cywilną odwagę okazania życzliwości dla reformy szkolnictwa wyższego wdrażanej w ramach programu „dobrej zmiany” przez nowe władze polskie reprezentowane przez Pana Prezydenta Andrzeja Dudę i Panią Premier Beatę Szydło."
...................
Panie Krzysiu, czytałem juz wiele Pana pięknych, stylistycznych fraz, ale dziś przeszedł Pan samego siebie! Musiałem zacytować to powyższe zdanie, bo nie wiem czy Pan wie, ale jest ono według mnie ozdobą i ukoronowaniem Pana licznych, wcześniejszych osiągnięć, a może nawet całego Pana dorobku.
Ktoś wreszcie, proszę państwa, powinien to zauważyć, że mamy tu na blogu Echo24 do czynienia z talentem samorodnym i wyjątkowym. I, niestety, chyba dotąd niedocenionym! A czas płynie, pora więc wreszcie działać.
Zwracam się tedy do czytelników tego blogu o poparcie i wspólne wystosowanie do odpowiednich państwowych instancji apelu. Byłby to apel o utworzenie jakiegoś wyróżnienia, tytułu, może medalu, w dziedzinie w pewnym sensie literackiej. I o uhonorowanie tym wyróżnieniem Pana Krzysztofa Pasierbiewicza.
Zastanówmy się nad nazwą tego wyróznienia, rzecz jest do dopracowania. Ja zgłaszam dwie propozycje robocze. Byłby to tytuł Mistrza Nowomowy Polskiej lub tytuł Mistrza Krasomówczego Pustosłowia.
Zapraszam czytelników do dyskusji. Bardzo liczę na ważny głos p.Bolesława.

Szanowny Panie Dziennikarzu !!!!
"Z pomocą Bożą nareszcie mamy nową intelektualną jakość i całkowicie inną formę jej prezentacji, bo dzisiaj w ARCANACH ośmiorniczek i biznesmenów nie było, ale za to podano chłodnego szampana z pachnącymi dobrą zmianą dorodnymi truskawkami z krakowskiego placu na Kleparzu, a zamiast argentyńskich befsztyków można było posmakować finezyjnych apoftegmatów ludzi, którzy mają rzeczywiście coś do powiedzenia."
Pięknie napisane, co ja piszę, PRZEPIĘKNIE.
Panie dziennikarzu serdecznie pana pozdrawiam,pana Felicjana - nie.
bolesław.

pasierbiewicz, podaj nazwisko Autora tłumaczenia !!!

jedna mała uwaga do tekstu:to nie prezydentura Lecha Kaczyńskiego była tragiczna tylko tragiczne było jej zakończenie.Prezydent Kaczyński na tle takich małych figur jak Wałęsa.Kwaśniewski czy Komorowski wyróżniał się pokazując jak ma wyglądać prawdziwa prezydentura.Ci trzej panowie ten urząd tylko ośmieszali,a ich prezydentura była tragikomiczna.

Oznajmiam, iż fragment Ballady którą posłużył się pasierbiewicz, jest autorstwa Osoby, którą pasierbiewicz niejednokrotnie obrażał chamskimi epitetami na NB w swoich (tfuj) notkach. Dzisiaj ma czelność wykorzystać Jej pracę nawet bez podania nazwiska. Jak nazywa się ktoś lub coś żerujące na innych ? Pasożyt !!!

felicjan:

0/100!

Pudlo!

Pan KP poleca zapoznanie się z tekstem yelita/wolenski etc. zawierającym informacje na mówi temat. Wiele wskazuje na to, że p. KP sam ułożył ten tekst. Po pierwsze, informacja ta jest opatrzona nie moim zdjęciem, tylko Leszka Kołakowskiego. Można to uznać za typowy przejaw zmyślności p. KP. Po drugie, tekst zawiera verbatim powtórzone uwagi p. KP na mój temat. Po trzecie, i może najistotniejsze, na końcu podana jest bibliografia zawierająca dwie pozycje, z których pierwsza to utwór p. KP "Dlaczego Wildstein spuścił z tonu przy Woleńskim?". Trudno przypuścić, aby ktokolwiek inny poza p. KP wpadł na pomysł zacytowana tej wybitnej produkcji. Wprawdzie, o ile mam rację, kto jest autorem, rzeczonego tego tekstu, p. KP zastosował zmyłkę, godną jego legendarnej przemyślności, wstawiając zdjęcie Kołakowskiego, ale chęć lansowania własnej osoby okazała się przemożniejsza. Niezależnie od tego, kto jest autorem informacji o mnie, p. KP najwyraźniej identyfikuje się z jej treścią. Nie wchodząc w polemikę, zwrócę jedynie uwagę na antyżydowską obsesję p. KP, dobrze znaną z jego innych dzieł.
Jan Woleński

Ponieważ p. KP informuje o mojej biografii, postanowiłem napisać coś o nim.
Znam p. KP od przeszło 40 lat. Na początku lat 1970tych zaczął obracać się w dość szerokim środowisku, w którym było sporo pracowników UJ. P. KP kumplował się ze wszystkimi bez względu na ich przynależność partyjną. Jeśli rzecz dotyczy jego poglądów politycznych, światopoglądowych czy zainteresowań intelektualnych, najlepiej to określić jako człowieka bez właściwości (tytuł powieści Musila). Nie przypominam sobie jakiejkolwiek dyskusji z p. KP na tematy polityczne, społeczne, historyczne itp. Ci, którzy go znają jeszcze dłużej powiadają, że był, jak to powiada się, „nieczytany” w zakresie literatury pięknej. Próbowała to zmienić jego dziewczyna z czasów studenckich i nawet odniosła pewne sukcesy. Jak p. KP opisuje w swoim kiczu, pardon arcydziele, „Magia namiętności”, zakochał się był na pokładzie transatlantyku „Stefan Barory” w drodze do USA. Pozostała w Polsce dziewczyna opiekowała się jego chorą matką, współorganizowała jej pogrzeb oraz, co nie było łatwe w tych czasach, zabezpieczyła mieszkanie p. KP. O tym, ze jej narzeczony zakochał się na zabój powzięła wiadomość po prawie dwóch latach. Wyjechała po p. KP do Gdyni i w pociągu dowiedziała się, że jest passe. Rzecz nie w tym, że p. KP zakochał się w innej, bo każdemu może zdarzyć się taka przypadłość. Wszelako sposób zakończenia znajomości dobrze odsłania osobowość p. KP. Jego znajomi powiadają, że sam jest swoim najlepszym przyjacielem; inaczej mówiąc jego głównym druhem jest lustro.
Niewątpliwą zaletą p. KP w tym czasie było to, ze nawet nie próbował się przedstawiać tym, kim nie był. Bardzo mu zależało na pokazywaniu się w towarzystwie osób znanych. Był też tolerowany a nawet lubiany w towarzystwie, bo nie było powodu dla odmiennego stanowiska. Nadto podobał się niejednej niewieście. Przechwalał się swoimi sukcesami damsko-męskimi, ale to nie robiło większego wrażenia, niezależnie od tego, że było wiadome, iż sporo zmyśla. Był użyteczny, bo miał tzw. chatę, w której mogli przebywać ludzie, nie mający się gdzie podziać. Np. w związku ze swoimi romansami. Taki znajomy był w owych czasach wprost bezcenny. Summa summarum, p. KP był postrzegany w tym czasie jako w miarę atrakcyjny fircyk i przeciętniak pod względem umysłowym. Nikomu to nie przeszkadzało.
 

II.
P. KP został zatrudniony w AGH jako asystent. Jak sam przyznaje stało się to za protekcją sekretarza KU PZPR w AGH. Inaczej być nie mogło, bo żaden szanujący się kierownik zakładu nie zatrudniłby jegomościa, który nie wykazywał jakichkolwiek zainteresowań naukowych, np. uczestnicząc w pracach koła naukowego. To, że p. KP miał jakiekolwiek moralne dylematy w związku z trybem jego zatrudnienia jest jego własnym mitem. Doktorat zrobił po 9 latach i, w gruncie rzeczy, powinien zostać zwolniony z powodu nie zrobienia habilitacji. To, że mimo wszystko przedłużono mu zatrudnienie, aby mógł bronić doktoratu, było wynikiem może tej samej protekcji, dzięki której został pracownikiem naukowym. Musiał cieszyć się pełnym zaufaniem władz stanu wojennego, skoro przedłużono mu zatrudnienie i dano nagrodę za doktorat w 1982 r. Osiągnięcia zawodowe p. KP są dość przeciętne (opieram się na zdaniu znajomych geologów), aczkolwiek byłoby niesprawiedliwością powiedzieć, że żadne. Nie będę jednak tego wątku rozwijał poza uwagą, iż najzwyczajniej zmyśla, że nie został profesorem, bo nie chciał. Jeden z profesorów geologii powiedział mi, że od początku było wiadome, że p. KP nie pójdzie tą (naukowa) drogą. I nie poszedł.
Nie jest wykluczone, że p. KP brał udział w strajku w AGH po wprowadzeniu stanu wojennego, ale też nikt tego nie potwierdza. Nie ma też świadków jego potyczek z ZOMO w stanie wojennym (tak składa się, że rzekomi świadkowie już nie żyją). Nic nie jest wiadomo o działalności opozycyjnej p. KP w stanie wojennym, np. o jego udziale w podziemnych strukturach „Solidarności”, działalności wydawniczej lub kolportażowej. Natomiast z lubością obrzuca tych, którzy wtedy byli aktywni.
P. KP ożył politycznie dopiero po 1989 r. i stał się zwolennikiem prawicy. Powody tej zmiany nie są znane. Być może stało się to pod wpływem otoczenia w AGH. Fałszem jest, że spotkał go jakikolwiek towarzyski ostracyzm ze strony środowiska, do którego wcześniej należał, bo nikt mu miał złe tego, że deklarował prawicowe poglądy. Dowodem na to jest treść książki „Podaj hasło”, wydanej w 2008 r. w której entuzjastycznie wypowiada się o tych (także o mnie), których obecnie odsądza od czci i wiary. Chodził na imprezy towarzyskie w dotychczasowym gronie i sam zapraszał do siebie swoich dawnych znajomych.