BOLESNA SZOSTA ROCZNICA

Ranek tamtego 1o kwietnia: czekamy na transmisje telewizyjną z Katynia, oczekiwanie się przedłuża, wreszcie pierwsze komunikaty o jakichś trudnościach w lądowaniu, potem o awarii i w końcu: samolot się rozbił, prawdopodobnie nikt nie ocalał. W Katyniu ksiądz rozpoczyna modły za zmarłych...
W TV już pokazują zbierające się tłumy pod Pałacem Prezydenckim - rosnące wraz z dywanem ze zniczy i kwiatów. Nastrój podniosły, wiele osób płacze...
Jak w wielu domach, tak i u nas wywieszona flaga z kirem, wszyscy ogromnie przygnębieni. Potem wstrząsające relacje z przywożenia z Moskwy trumien, ich uroczyste powitanie przez władze państwowe, potem przejazd z lotniska w wolno jadącej kolumnie samochodów obsypywanych kwiatami przez szpalery ludzi stojących po obu stronach trasy przejazdu. Widać i jest to wyraźnie odczuwalne, że wszyscy jesteśmy zjednoczeni w żałobie.
Trwa to już kilka dni, aż wreszcie komunikat o wawelskim pochówku prezydenckiej pary. I to jest początek podziału: pierwsze demonstracje pod Pałacem Arcybiskupów Krakowskich na ul.Franciszkańskiej - Wawel jest przecież nekropolią królów polskich i najbardziej zasłużonych dla Polski bohaterów narodowych. Ale metropolita krakowski uważa, że taki właśnie pochówek...zjednoczy Polaków.
A po pogrzebie rozpoczynają się owe, jakże gorszące, "bitwy o krzyż" przed Pałacem Prezydenckim na Krakowskim Przedmieściu. Podział się pogłębia, zaczyna się wzajemna wrogość podsycana przez polityków i większość mediów. Mijają dni, tygodnie, miesiące i wrogość się zaostrza, podziały pogłębiają, nie widać już szansy na społeczny pokój. Zaczynają się owe "miesięcznice" polegające na pochodach z pochodniami (źle się to wielu Polakom kojarzy) pod Pałac Prezydencki, gdzie pod oknami urzędującego Prezydenta RP ( nazwanego już przez najważniejszego polityka ówczesnej opozycji "uzurpatorem") odbywają się normalne wiece polityczne zapowiadające obalenie dotychczasowej władzy, która "ma krew na rękach". Te wiece mają coraz mniej wspólnego z czczeniem pamięci ofiar katastrofy, są podburzaniem przeciwko rządowi, przekształcają się w seanse nienawiści do wszystkich, którzy myślą o katastrofie inaczej i są zwolennikami rządzącej partii.

1) ciąg dalszy:

I wreszcie po zakończeniu państwowego śledztwa w sprawie ustalenia przyczyn katastrofy zaczynają się pojawiać przedziwne teorie ustalone przez zespół parlamentarny powołany przez pewnego niezrównoważonego psychicznie polityka, jakoby przyczyną wypadku lotniczego był zamach. Powołani przez tegoż polityka eksperci od wszystkiego, tylko nie od katastrof lotniczych, wymyślają baśniowe scenariusze takiego zamachu: wywołanie na lotnisku sztucznej mgły, użycie silnych elektromagnesów dla zakłócenia lądowania maszyny, serie wybuchów w powietrzu jeszcze przed lądowaniem i inne tym podobne rewelacje zmieniające się co jakiś czas w tzw. raportach tegoż zespołu (ostatnia teoria to wada fabryczna samolotu). I ta obłędna teza o dobijaniu rannych, którzy rzekomo przeżyli katastrofę! "Eksperci" usiłujący udowodnić swoje teorie demonstrują doświadczenia z pękającymi parówkami, albo przedstawiają się jako znający się na samolotach z racji licznych podróży i obserwowania przez okienko samolotu przebiegu lotów. Nic więc dziwnego, że ta wielka tragedia narodowa, z którą nie miał do czynienia żaden inny naród ani żadna władza w czasach pokoju zaczyna się przekształcać w kiepski kabaret. Zaczynają się pojawiać różne złośliwe anegdotki i rysunki na temat katastrofy i owego zespołu parlamentarnego, i to zarówno w internecie, jak i w obiegu bezpośrednim, coraz więcej często niewybrednych dowcipów o tematyce smoleńskiej. Ale jakoś brak logicznego uzasadnienia teorii zamachu: kto i z jakich powodów w tak spektakularny sposób chciał zamordować prezydenta obcego państwa wraz z 95-ma wybitnymi politykami?

2) ciąg dalszy

I tak tragedia narodowa przekształca się z wolna w jakiś groteskowy kabaret narodowy, w którym oprócz obelg coraz częściej słychać szyderczy śmiech. Historia kiedyś surowo osądzi autorów tych podziałów osłabiających w ostatecznym rachunku nasze państwo (ku zadowoleniu Kremla) i tych wszystkich karierowiczów politycznych budujących swoją pozycję w państwie na trupach ofiar, nierzadko swoich bliskich.