Niezbyt trafne przykazanie czy kolosalna pomyłka?

Wstrząsajace przykazanie... Chyba dlatego chcą nas opiłować.

Są dwa fundamenty naszej wiary- Pismo Św. i Tradycja, a z niej wynika Ordo Caritatis.

Panie Zbyszku, taki na przykład poseł Nitras będzie się przymilał a potem zarobi krocie na rogu nosorożca. 

Bardzo istotny temat. Mam kilka skojarzeń. 
Po pierwsze sednem lub jedną z najważniejszych rzeczy w wierze jest pierwiastek duchowy , czyli coś czego nie może w żaden sposób wytworzyć świat , którego doświadczamy obiektywnie, z którego wartości korzystamy. To żerowisko, czyli wszystko co można kupić za pieniądze, a pewnie można bardzo wiele, nie może z definicji zamienić wartosci materialnej na pierwiastek duchowy, gdyż byłoby to postrzegane jako strata wartości. 
A człowiek jest wezwany , aby zauważyć, przeżywać i "mieć" pierwiastek duchowy. I nie chodzi o emocje które można wygenerować przez rozrywkę, sztukę , czy szerzej kulturę.  
Czyli wznieść oczy ponad żerowisko, zachować się irracjonalnie względem tego żerowiska. Tak jak rzeczą irracjonalną byłoby odmówić sobie meczu , aby móc pomyśleć o najważniejszym przykazaniu. ( A już najbardziej trudne byłoby młodzieńcowu i każdemu z nas, sprzedać wszystko co ma i pójść za Jezusem. A przecież to byłoby coś wielkiego! ). 
Po drugie : nasza kultura od czasów nowożytnych , od tej czy tamtej rewolucji,  wydaje się,  zeszła na poziom żerowiska. Może najpierw zafascynowana nauką ( katolicy poznający świat), potem technologią, gospodarką ( tylko śledzenie słupków wzrostu ekonomicznego), potem dobrobytem, posiadaniem, a teraz wyzwalaniem wszelkich potrzeb konsumpcyjnych już jest tylko żerowiskiem i to coraz bardziej prymitywnym żerowiskiem. Tak jak byśmy cofnęli się do biblijnych czasów brata Abrahama czyli Lota. Było już mnóstwo rewolucji i one w dużej mierze zepchnęły wymowę pierwszego przykazania na margines, w zasadzie do świata prywatnego. Kiedyś prorocy byli wygnańcami żywiącymi się na pustyni. Dziś pewnie nie mogą zaistnieć w przestrzeni publicznej. 
Po trzecie :  Religia jest wbudowana w przestrzeń publiczną  , ale jest zwasalizowana. Pozakatolickie wyznania już dawno uczyniły z wiary religie państwowe, które zostały zaprzęgnięte do uwiarygadniania żerowiska i wojen prowadzonych w imię tego żerowiska. Katolicyzm w praktyce negocjuje swoje wpływy z coraz bardziej wynaturzonym światem. W tym wszystkim traci zmysł co jest pierwiastkiem duchowym , a co zwykłym generowaniem przyjemnych uczuć i błogosławieniem przeciętności. To sytuacja trudna dla każdego, bo jak można się wznieść ponad znany poziom , gdy rola jest racjonalnie wyznaczona przez racjonalność tego świata, który pogardza pierwiastkiem duchowym , którego nie może mieć, ani w żaden sposób podporzadkować. 

Szczególnie dzisiaj, łatwiej tak opisać wątpliwości; -Zastanawiałem się wcześniej nad
tolerancją podczas mszy, ludzie dorośli chodzą po kościele lub zwiedzają -nasi mruczą.
Przecież jeżeli chodzą to być może, próbują przyłączyć się i szukają dla siebie miejsca.
Czy mamy prawo powątpiewać lub to krytykować? Mamy w naszym mieście możliwość
przebywania w miejscach szczególnych, w których tolerancja zbudowała potrzebę
reorganizacji Państwa i w konsekwencji jego rozkwit. Tak było do otwarcia się na „zachód”
ta sama tolerancja stała się przyczynkiem klęski. Gdzie tu miłość bliźniego? Ta miłość to
wiara we wspólnotę. Z jednej jednak strony mam dzisiaj przykład Wandy Półtawskiej
która potrafi przebaczać, lecz i mnie Jezus daje wybór. Proszę przyglądnąć się konfliktowi
budowanemu przez byłego RPO, jak go szanować miłością bliźniego. Trzeba jednak
wielkości, by kochać takiego bliźniego; „współrodaka lub cudzoziemca” mieszkającego
w naszym kraju negującego wspólny dom, czyli wroga? Czy wiara nakazuje miłować
bliźniego bez jego skruchy, czy ubyło wątpliwości? Nie sądzę.