Uciekający Lis

Tomasz dotarł na skraj Puszczy Kampinoskiej. Podrapany, pokaleczony i całkowicie wyczerpany fizycznie i psychicznie ucieczką przed ludźmi Kamińskiego i Czabańskiego. Chciał wrócić do Warszawy, ale wszędzie roiło się od agentów w czarnych skórzanych płaszczach i ciemnych czerwonych okularach. Zadzwonił do Hanki z telefonu na kartę, po czym od razu wyrzucił go, żeby go nie namierzyli. Satelity Kaczyńskiego krążyły nad całą Polską. Była w domu, zapłakana i bała się, że ja aresztują. Nie miała już żadnego programu w TVP, siedziała smutna i załamana. Tomek nie poddawał się. Postanowił jednak przedostać si do stolicy na Czerską  do Adama, który troskliwie przygarnął go po utracie pracy w telewizji. Reżim nie znał litości, szedł jak taran do przodu, niszcząc państwo i media. Wykupił wszystkie akcje Agory i doprowadził ją do upadku. Resztką sił Adam drukował "Gazetę Wyborczą" , którą niemal jak w podziemiu rozprowadzali ludzie z Komitetu Obrony Demokracji. Tomasz szedł dzielnie do szosy, bujna czupryna spadała mu na czoło, a za paskiem trzymał Glocka 44. Tak na wszelki wypadek. Nagle podjechał samochód, zatrzymał się.

-Wsiadaj! Ale już! - krzyknął kierowca. Znajomy głos- pomyślał Tomek, ale był zbyt skołowany, by go rozpoznać. 

- No nie!!! To Ty? Jak mnie znalazłeś? - powiedział zdumiony do Pawła z Wyborczej.

- Widziałem się z Hanką, jest w kiepskim stanie, ale powiedziała mi, że tu właśnie możesz czekać na pomoc - uśmiechnął się i poklepał po przyjacielsku Tomka. Ruszyli do centrum Warszawy. Paweł, by uniknąć kontroli pisowczyków, skradł tablice dyplomatyczne  z Ambasady USA w Warszawie. Nie zatrzymają ich oprawcy - pomyślał ze spokojem.  Kiedy dojechali w okolice Czerskiej zobaczyli wozy opancerzone, a nad budynkiem radia TOK FM  nieustannie latały trzy helikoptery. Czego oni jeszcze chcą - myślał Tomasz, przecież mają już wszystko. I zaraz dopadła go refleksja. Ale nie mają jego, a on wie, że chcą go uciszyć. Kiedy mówił o tym dwa miesiące temu u Żakowskiego, sądził, że to jednak tylko groźba. Ale teraz wiedział, że jest to śmiertelny pościg. 

Paweł wjechał na parking przez nikogo nie zatrzymywany. Radio i tak nie nadawało żadnego programu. Weszli po cichu do środka udając amerykańskich dyplomatów. Glock Tomka był odbezpieczony, tak na wszelki wypadek. W kącie na malutkiej kanapce spała Dominika z gazrurką, tak  na wszelki wypadek. Nie budzili jej. Czuwała tu już trzecią dobę. Eugeniusz z Fundacji Batorego przynosił jej codziennie  świeże kanapki z serem i z salami. Nie było im łatwo. System chciał zdusić wolność do końca, tak by nie było nawet skrawka wolnych mediów w Polsce. TVN opanowali komandosi, dziennikarzy zamknięto w dużym studiu i nie wypuszczano ich już od trzech dni. Stacja nadawała tylko wiadomości realizowane w bunkrze usytuowanym pod gmachem na Nowogrodzkiej.

Tomek z Pawłem przedostali się do magazynów radia. Przeszli przez stalowe drzwi i znaleźli w małym pokoiku naszpikowanym elektroniką. 

- To Janek Gross, to dzięki niemu mamy ten sprzęt - powiedział Paweł.   Tomek stał zachwycony, wręcz zaniemówił. 

- To zna...czy, to zna...czy, że nadamy audycję?! - spytał niemal radośnie. - Oczywiście, że tak - odpowiedział Paweł, uruchomił sprzęt i nagle rozbłysły się setki diod, było jak w raju, jak w kosmosie.  

Tomek sprawdził mikrofon, usiadł w fotelu i kilka razy wziął głęboki oddech. Nagle zapaliła się nad nim lampa z napisem "on air". Jak dynamit wystartował. 

- Tu Wolne Radio TOK FM, tu głos wolnej Polski, tu głos wolnych mediów, europejskich umysłów i nas, prawdziwych, mądrych dziennikarzy, których chce zabić system pisowczyków! Nie damy się!  Nie uciszycie mnie! Będziemy bronić się do końca! A Unia Was w końcu wykończy, będą sankcje, sankcje, sankcje!!!!    - wykrzyczał te słowa na jednym oddechu. W tym samym czasie w wielu warszawskich mieszkaniach słychać było  płacz. Ale nie był to płacz rozpaczy i smutku. To był płacz radości, zwycięstwa nad nowym, polskim faszyzmem. Ludzie odsłaniali firany, otwierali okna i pozdrawiali się. Hej, hej! - wołał Staszek do sąsiada, a sąsiad Maciek do niego też wołał hej, hej. Do tego chóru zwycięstwa nad ludźmi Kamińskiego i Macierewicza dołączył wkrótce także wielki Bronisław.

Hej, hej, hej!  - zawołał i zjadł orła.