Komu słowo „Solidarność” przez usta i pióro nie przechodzi

Rząd Ewy Kopacz (PO) wprosił się do Gdańska w rocznicę pierwszego zwycięstwa „Solidarności” i obłudnie dziwi się, że jest tam niemile przez NSZZ „Solidarność” widzianym gościem.
A „dziwi się” premier rządu (PO i PSL), który dwa lata temu podwyższył wiek emerytalny do 67 lat, brutalnie odrzucając żądanie strajkujących, domagających się w sierpniu 1980 roku m.in. obniżenia wieku emerytalnego...
A „dziwią się” ci sami ludzie, którzy dwa lata temu w sejmowej uchwale w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego „zapomnieli” napisać o NSZZ „Solidarność”.
Posłowie PO (oraz PSL i SLD itd.) „zapomnieli” wówczas napisać o zrzeszającym 10 milionów Polaków związku zawodowym NSZZ „Solidarność”, z powodu istnienia którego stan wojenny wprowadzono, którego tysiące działaczy uwięziono wówczas bez procesu i wyroku. „Zapomnieli” napisać o związku zawodowym NSZZ „Solidarność”, który 13 grudnia 1981 roku władze „zawiesiły” i który 10 miesięcy później „rozwiązały”...
Ale czegóż spodziewać się po tych ludziach i partiach politycznych (PO, PSL itd.), którzy 32 lata po sierpniu 1980 roku brutalnie odrzucili przedstawiony wówczas pracowniczy postulat obniżenia wieku emerytalnego i podwyższyli go do 67 lat?