Wycieczka do Sąd Marino

Pani pedagog szkoły, do której chodził Łukaszek, wpadła na genialny pomysł. Zaproponowała, aby w czasie ferii uczniowie udali się na wycieczkę do Sąd Marino. Pomysł swój przedstawiła na zebraniu rodziców.
- Przepraszam bardzo, co to jest Sąd Marino? - ku ogólnemu zaskoczeniu spytała jakaś pani.
- Nie wie pani? Naprawdę? - pani pedagog nie kryła zdumienia. - Co pani, ze wsi?
- Dziaduś był ze wsi.
- A, to wiele tłumaczy - ironizowała pani pedagog. - I co tam robił?
- Pracował w bibliotece.
- Czyli był bibliotekarzem?
- Nie, pułkownikiem.
Zapadła niezręczna cisza.
- Proszę pani - odezwała się mama Łukaszka z szacunkiem. - Trudno nam uwierzyć, że ktoś dorosły w Polsce nie zna tej stoi, tego polskiego Sevres niezawisłości. Otóż parę lat temu grupa prześladowanych przez reżim sędziów wybiła się na niepodległość i założyła własne państwo. Sąd Marino.
- I dzieci pojadą w ferie je zwiedzać - dodała z dumą pani pedagog.
- Och - stropiła się pani. - Nie mamy paszportu.
- Nie trzeba - odezwała się inna z mam. - Sąd Marino leży w Europie. Nie tak jak ten kraj.
- Gdzie będą spać? - zapytała pani.
- Nigdzie - roześmiała się pani pedagog. Sąd Marino leży koło Pawełkowic i jest bardzo małe. Właściwie to jedna wieś o nazwie Ger.
- To co tam będą zwiedzać?
- Odwiedzimy stację paliw i sklep z wiertarkami - oznajmiła pani pedagog i lekko się zasępiła. - Tylko... Trzeba uważać. Na portfele. Bo... Tam kradną.