PIEPRZONY LOS ZIEMKIEWICZA Z TYM KACZYŃSKIM

Rafał Ziemkiewicz po raz kolejny skrytykował Jarosława Kaczyńskiego w stylu z czasów durnej i chmurnej młodości gdy był rzecznikiem prasowym Unii Polityki Realnej (jeszcze z Januszem Korwin-Mikke, obecnie już poza UPR). Kompleksy kogoś komu polityka nie wyszła dają znać o sobie. O wielkości Kaczyńskiego świadczy to, że Ziemkiewicz jest dzisiaj zapakowany do worka z napisem „publicyści IV RP i PiS” i w tej formule funkcjonuje w świadomości większości Polaków znających jego nazwisko. I Kaczyński taszczy go ze sobą niczym ulubionego kota, niezależnie od tego co on tam sobie pomiaukuje. Zero zdziwień można by stwierdzić, bo niechęć byłego rzecznika prasowego UPR do lidera PiS jest znana. Jednak pakowanie Jarosława Kaczyńskiego do jednego salonu z estabilishmentem III RP jest dla premiera po prostu obraźliwe, zwłaszcza po katastrofie smoleńskiej. Rozumiem, że Rafał Ziemkiewicz postanowił spróbować zostania politykiem, zawsze jakieś dodatkowe przychody czy możliwości oddziaływania się przydadzą. Oraz liczy na krótką pamięć wyborców i swoją popularność. Jeżeli wrzucimy w gogle hasło „Ziemkiewicz o Kaczyńskim” znajdziemy niemal wyłącznie krytykę. Główny zarzut Ziemkiewicza brzmi „Kaczyński ukradł nam prawicę” i został sformułowany w felietonie na łamach „Rzeczypospolitej”. To powtórka retoryki z felietonów z „Najwyższego czasu”. Wtedy Ziemkiewicz tłumaczył, że prawdziwa prawica to liberałowie gospodarczy skupieni wokół Korwina-Mikke a formacje postsolidarnościowe to podejrzani socjaliści. Wtedy nie było jeszcze w „N.Cz” tematu żołnierzy wyklętych, dlatego w 1990 r. w pierwszych numerach była rubryka „Tydzień Prezydenta” a liderzy UPR odwiedzili gen.Wojciecha Jaruzelskiego w Belwederze. W tamtym czasie Kaczyński realizował swój „Walc stulecia” przy użyciu autorytetu Lecha Wałęsy odbierając „Solidarność” Michnikowi i dzięki kampanii prezydenckiej 1990 r. tworząc masową formację patriotyczną i postsolidarnościową jaką było wtedy Porozumienie Centrum. Tępę „polactwo” nie chciało słuchać Ziemkiewicza i głosowało na partie postsolidarnościowe umożliwiając powstanie rządu premiera Jana Olszewskiego. Później Kaczyński był głównym rozgrywającym w Sejmie RP 1991-1993 i główną siłą opozycji do czasu powstania AWS. Z AWS został wypchnięty przy wykorzystaniu sojuszu Adama Słomki i Janusza Tomaszewskiego bo Marian Krzaklewski obawiał się takiego konkurenta. W tym czasie Ziemkiewicz po kolejnych nieudanych inicjatywach integracyjnych na prawicy często rozbijanych przez UPR w 1995 r. próbował przeforsować na zjeździe UPR zmiany statutu demokratyzujące partię. W ówczesnym statucie UPR były różne ciała wybierane niejasny i skomplikowany sposób (Konwentykl, Konwent, Straż itp.) powodujące iluzoryczność wyborów. Ziemkiewicz przegrał na kongresie i wycofał się z aktywności partyjnej. Jednak odwiedził np. Kongres Nowej Prawicy w 2012 r. i wystąpił z poparciem. Retoryka głębszego spisku i dopisywania Kaczyńskiego do Magdalenki już występowała w wydaniu Romana Giertycha z czasów świetności Ligi Polskich Rodzin. Prawdziwymi patriotami był Maciej Giertych zasiadający w Radzie Konsultacyjnej przy gen.Jaruzelskim czy Jędrzej Giertych gloryfikujący PRL i piszący paszkwile na opozycję antykomunistyczną. „Młodzi ludzie nie chcą się kręcić na tej karuzeli bez przerwy. Nie chcą wymieniać w kółko kaczora na Donalda i Donalda na kaczora widząc, że tak czy owak jest to tak samo niesprawna administracja, tak samo niesprawne państwo i cała walka jest skierowana na sprawy kto, komu, kiedy tam jaką krzywdę uczynił.” – napisał Ziemkiewicz dla Radia Wnet. To żywcem powtórka Kukiza czyli polskiego Beppo Grillo wysłanego do skanalizowania protestu w słusznym kierunku. Trzeba być ślepym aby nie widzieć ogromnego wysiłku PiS na rzecz wypracowania rozwiązań dla Polski (np. Kongres Polska Wielki Projekt) a wyżej przedkładać parę pokrzykiwań na kongresie czy wiecach narodowców. Sam pomysł książki „Myśli nowoczesnego endeka” nie jest oryginalny. To jako powtórka pomysłu na książkę pt.„Myśli staroświeckiego Polaka” Piotra Wierzbickiego (późniejszego redaktora naczelnego „Gazety Polskiej”) wydanej w 1985 r. przez „Głos” Antoniego Macierewicza i stanowiącą próbę rehabilitacji tradycji narodowych demokratów. Piotr Wierzbicki opublikował także na łamach "Zapisu" tekst „Traktat o gnidach”, krytykujący postawy intelektualistów lojalnych wobec władz PRL. Tekst spotkał się m.in. z polemiką Adama Michnika w "Zapisie" oraz poparciem Jarosława Kaczyńskiego w "Głosie". Ta dyskusja o przyszłych lemingach podobnie jak debata Kaczyński-Michnik w czasie kampanii prezydenckiej 1990 r. stanowiły ważniejsze fundamenty dla konstytucji polskiej prawicy niż publicystyka Ziemkiewicza. PiS z rozbudowanymi strukturami partyjnymi, współpracujący z ruchami społecznymi, posiadający silne sympatyzujące media i poparciem na poziomie 30% to szansa na zmianę Polski. Nie potwierdzają się teorie Ziemkiewicza o „korwinizacji PiS” czy niemożności pozyskania nowych wyborców. A teoria o fikcyjności konfliktu Kaczyńskiego z salonem III RP to nie jest pańskie najlepsze sciencie fiction, panie redaktorze Ziemkiewicz. Może Pan zrozumie, że dla Polaków o sympatiach konserwatywnych i patriotów osobnik redukujący program do obniżki podatków i prywatyzacji to „ciało obce”. Populizm liberalny nie zastąpi odpowiedniego zaangażowania państwa. Tego typu publikacje to Wielkie Intelektualne Popierdzielenie Wszystkiego ze Wszystkim. Rafał Ziemkiewicz uczestniczył we wrześniu 2012 r. w marszu w obronie wolnych mediów w Warszawie w koszulce ze swoim nazwiskiem. Może nie chciał być mylony z Jarosławem Kaczyńskim ? Jeżeli chodzi o politykę nie da się – nie ta skala. PS. W tekście wykorzystano liczne tytuły artykułów lub książek Rafała Ziemkiewicza – bardzo interesującego publicysty ale nieznanego polityka.