Otrzymane komantarze

Do wpisu: Jesienny wiatr
Data Autor
u2
Ojciec zadżumionych. Akurat tak się dziwnie składa, że Mieczysław Gieniusz, główny inżynier budowy kanału Sueskiego, pochodzi z Raczek, tutaj gdzie teraz mieszkam:) https://literat.ug.edu.pl/ojciec/02.htm Trzy razy księżyc odmienił się złoty,Jak na tym piasku rozbiłem namioty.Maleńkie dziecko karmiła mi żona,Prócz tego dziecka, trzech synów, trzy córki,Cała rodzina, dzisiaj pogrzebiona,Przybyła ze mną. Dziewięć dromaderówChodziło co dnia na piasku pagórkiKarmić się chwastem nadmorskich ajerów;A wieczór - wszystkie tu się kładły wiankiem,Tu, gdzie się ogień już dawno nie pali.Córki po wodę chodziły ze dzbankiem,Synowie moi ogień rozkładali,Żona, z synaczkiem przy piersiach, warzyła.Wszystko to dzisiaj tam - gdzie ta mogiłaPromienistemu słońcu się odśmiecha,Wszystko tam leży pod kopułką Szecha.A ja samotny wracam - o boleści!Trzy razy wieków przeżywszy czterdzieści,Odkąd do mego płóciennego dworuW téj kwarantannie wszedł anioł pomoru. O! niewiadoma ta boleść nikomu,Jaka się w moim sercu dziś zamyka!Wracam na Liban, do mojego domu -W dziedzińcu moim pomarańcza dzikaZapyta: "Starcze! gdzie są twoje dziatki?" -W dziedzińcu moim córek moich kwiatkiSpytają: "Starcze! gdzie są twoje córki?"Naprzód błękitne na Libanie chmurkiPytać mię będą o synów, o żonę,O dzieci moje, wszystkie pogrzebioneTam, pod grobowcem tym okropnym Szecha -I wszystkie będą mię pytały echa,I wszyscy ludzie, czy wracam ze zdrowiem,Pytać się będą. - Cóż ja im odpowiem?! Przybyłem. Namiot rozbiłem na piasku.Wielbłądy moje cicho się pokładły;Dziecko, jak mały aniołek w obrazku,Karmiło wróble, a ptaszęta jadły,Aż do rąk prawie przychodząc dziecinie. -Widzisz tę małą rzeczułkę w dolinie?Od niéj wracała najmłodsza dziewczyna,Z dzbankiem na głowie, prościutka jak trzcina.Przyszła do ognia i wodą z potoku,Śmiejąc się, lekko trysnęła na braci. -Najstarszy - z ogniem zapalonym w okuWstał, dzbanek wody chwycił w drżące dłonieI rzekł: "Sam Bóg ci za wodę zapłaci,Bo chcę pić jak pies, bo ogień mam w łonie".To mówiąc, wodę wypiwszy ze dzbana,Powalił się tu jak palma złamana.Przybiegłem - nie czas już było ratować. -Siostry go chciały martwego całować;Krzyknąłem wściekły: "Niech się nikt nie waży!"Porwałem trupa i rzuciłem straży,Aby go wzięła na żelazne zgrzebłaI tam, gdzie grzebią zarażonych, grzebła.A od téj nocy tak pełnéj boleściNaznaczono mi nowych dni czterdzieści. Téj saméj nocy Hafne i AminaUmarły leżąc na łożu przy sobie.A patrz! - tak cicho umierały obie!Że choć po śmierci najstarszego synaOczy się moje do snu nie zawarły,A nie słyszałem, jak obie umarły.I nawet matka własna nie słyszała,Choć wiem, że także téj nocy nie spała.Rankiem obiedwie sine jak żelazo,Dwie moje córki zabite zarazą,Wywlec kazałem strażnikom z namiotu;I porzuciły nas! - i bez powrotu!...A jak dorosłym przystoi dziewicom,Włosami ziemię zamiotły rodzicom. Widzisz te słońce w niebie lazurowém?Zawsze tam wschodzi za lasem palmowym,Zawsze zachodzi za tą piasku górą;Zawsze te niebo nie splamione chmurą:A mnie się zdało wtenczas, nie wiém czemu,Że słońce słońcu nie równe złotemu;I już nie takie, jakie było wczora,Ale podobne do słońca upiora.A niebo, które patrzało na zgubęMego rodzeństwa, moich trojga dzieci:Tak mi się mgliste zdawało i grubeZiemi wyziewem i słońca purpurą,Że nie wiedziałem, czy pacierz doleciDo Pana Boga, co się zakrył chmurą. I tak dni dziegieć przeszło, choć nieskoro.Reszta mych dzieci żyła - wszystko czworo,Małżonka moja serce miała lżéjsze,I nawet moje dzieciątko najmniéjszeŻyło i kwiatkiem nic chciało usychać -Ja sam nareszcie zacząłem oddychać;Bo nie wierzyłem, żeby wziąwszy trojeBóg mi chciał zabrać wszystkie dzieci moje. O! była to więc piekielna godzina!Gdy patrząc na twarz najmłodszego synaŚmierć zobaczyłem! - Ach, ja go tak strzegłem! -Pierwszy na twarzy znak wystąpił drobny;Nikt by nie dostrzegł - ja, ojciec, spostrzegłem.On do tamtego stawał się podobny;Stawał się jak mój trup pierworodzonyZ jasnego blady, z bladego czerwony.Patrzę! - Na twarzy plam żelaznych krocie -Więc zawołałem głośno: "Śmierć w namiocie!"I pochwyciwszy go z takiémi trądyWyniosłem na step, pomiędzy wielbłądy,Aby go tam śmierć zgryzła do ostatka;I żeby na to nie patrzała - matka. Przy konającym czuwaliśmy bliscyJa z wielbłądami - na kolanach wszyscy.Łamałem ręce i wołałem głośno:"Oby nie umarł! lub się był nie rodził!" -A tam nad palmy, z twarzą nielitośną,Gdy konał mój syn, blady miesiąc wschodziłI patrzał: - tego z pamięci nie zatrzéć!I nie wiem, jak ten sam miesiąc mógł patrzéć?Gdy skonał w moim ojcowskim uścisku,Chciałem go spalić na popiół w ognisku;Lecz ledwie ogień zaczął biec po szacie,Wyrwałem trupa i rzuciłem straży -Poniosło mi go czarnych dwóch grabarzy,I lepiéj mu tam przy siostrach i bracie.Od tego zgonu i od téj boleściNaznaczono mi nowych dni czterdzieści. Pod kręgiem słońca jako krew czerwonymI pod namiotem tym zapowietrzonymŻyliśmy, słowa nie mówiąc do siebie,I śmierć przed samą śmiercią udawaliMyśląc, że Boga oszukamy w niebie,Że się ten bałwan zarazy przewali. -Powrócił! - Anioł powrócił morderca!Ale mnie znalazł bez łez i bez serca,Już omdlałego na boleści świeże,Już mówiącego: "Niech Bóg wszystko bierze!"Miałem na syna trzeciego cierpieniaPowieki bez łez i serce z kamienia.Boleść już była jako chleb powszedni.I pod oczyma mi konał mój średni,Najmniéj kochany w mém rodzinném gronieI najmniéj z dzieci płakany po zgonie.Toteż Bóg jemu wynagrodził za to,Bo mu dał cichą śmierć i lodowatą,Bez żadnych bolów, bez żadnych omamień.Skonał i skościał, i stał się jak kamień.A tak okropnie po śmierci wyglądał,Jakby już próżnych naszych łez nie żądał,Ale chciał tylko lice swoje wrazićW serca nieczułe, oczy nam przerazićI wiecznie zostać w rodziców pamięciZ twarzą, co woła: "Jesteście przeklęci!" - Skonał. Myślałem wtenczas - o rozpaczy! -Że jeśli reszcie Pan Bóg nie przebaczy,Jeśli anioła śmierci przyszle po nie:Dziecko mi weźmie - żonę - a po żonieMnie nieszczęsnego zawoła przed Stwórcę...Córka! - Ja myśleć nie śmiałem o córce!I trwoga o nią nie gryzła mię żadna.Ach, ona była młoda! taka ładna!Taka wesoła, kiedy moją głowęDo lilijowych brała chłodzić rączek,Kiedy zrobiwszy z jedwabiu osnowę,Około cedru biegała po trawie,Jak pracowity snując się pajączek.Patrz! i ten pas mój błyszczący jaskrawieOna robiła - i te smutne oczyOna rąbkami złocistych warkoczyTak przesłaniała, że patrzałem na niąJako na róże przeze łzy i słońce.Ach, ona była domu mego panią!Ona jak jaśni anieli obrońcęNajmniéjsze dziecko w kołyseczce strzegła.I gdzie płacz jaki słyszała, tam biegła;I wszystkie nasze opłakała ciosy,I wszystkie nasze łzy - wzięła na włosy. Dziesięć dni przeszło i nocy tak długich,Że śmierć już mogła na gwiazdy odlecić.Dziesięć dni przeszło, dziesięć nocy drugichPrzeszło - nadzieja zaczynała świecić...Po dzieciach ustał wielki płacz niewieściI naliczyliśmy ranków trzydzieści.Nareszcie zbywszy pamięci i mocy,Położyłem się i zasnąłem w nocy.I we śnie, w lekkie owinięte chmury,Ujrzałem moje dwie umarłe córy.Przyszły za ręce trzymając się obie;I pozdrowiwszy mię pokojem w grobie,Poszły, oczyma cichymi błyszczące,Nawiedzać inne, po namiocie śpiące.Szły cicho, z wolna, schylały się niskoNad matki łożem, nad dziecka kołyską;Potém na moją najmłódszą dziewczynęObiedwie - ręce położyły sine!Budzę się z krzykiem i umarłą dziatwęKlnąc wołam dziko: "Hatfe! moja Hatfe!"Przyszła jak ptaszek cicho po kobiercu,Rzuciła mi się rączkami na szyję;I przekonałem się, że Hatfe żyje,Słysząc jéj serce bijące na sercu,Ale nazajutrz grom przyszedł uderzyć -Córka!!! - Lecz na co z boleścią się szerzyć?I te mi dziecko sroga śmierć wydarła!I ta mi córka na rękach umarła!A była jedna najstraszniejsza chwila -Kiedy ją bole targały zabójcze,Wołała: "Ratuj mię! ratuj, mój ojcze!"I miała wtenczas czerwone usteczkaJak młoda róża, kiedy się rozchyla. -I tak umarła ta moja dzieweczka,Że mi się serce rozdarło na ćwierci -A piękna była jak anioł - po śmierci! Przyszli nade mną płakać nieborakiemStrażnicy; przyszli mi wydrzeć to ciało.I nieostrożni zaczepili hakiem -Hak padł na pierś jéj twardą, krągłą, białą...I tu - bogdajby jak ja nie umarli! -Tu ją pod mymi oczyma rozdarli. -Ty im to, Boże niebieski, spamiętasz!Wziąłem ją - i sam zaniosłem na cmentarz.Z założonymi na piersiach rękomaSiedziała trzy dni matka nieruchomaW kącie namiotu, żółta, jakby z drewna.Dziecina stała się blada i rzewna;Bo mleko matki zaczęło wysychać,I co dnia było płacz w kołysce słychać.A ta pustynia - nie masz dzieci w grobie! -Ona inaczéj wydaje się tobie,Może złocista, jasna i weselna?Lecz dla mnie jest to równina piekielna!Przez tę równinę, przez te piasku kupyCiągnięto śniade moich dzieci trupy.A tam na wzgórzu, kędy morze bije,Dla ciebie szumi morze - dla mnie wyje;A kiedy z wichrem na brzegi nie skacze,Dla ciebie szemrze tylko - dla mnie płacze,Co dnia, gdy przyszła wieczorna godzina,Śpiewającegom słyszał muezina:Jakby się nad mym ulitował losem,Zaczął smutniejszym obwoływać głosem,Krzycząc ze swego piaskowego stogaNieszczęśliwemu ojcu - wielkość Boga.O! bądźże mi Ty pochwalony, Alla!Szumem pożaru, co miasta zapala,Trzęsieniem ziemi, co grody wywraca,Zarazą, która dzieci mi wytracaI bierze syny z łona rodzicielki.O Allach! Akbar Allach! jesteś wielki!Wszystko, co miało tylko twarz człowieka,Zaczęło stronić ode mnie z daleka.Namiotu mego - córki go uprzędły -Płótna na rosie poczerniały, zwiędłyI podarły się, i lekko napięte,Były jak próchna z ludzkich trumien zdjęte.Zarazę było znać na tym namiocie -I wiesz, że nawet tych wróbelków krocie,Co zlatywały się tutaj o brzaskuJeść okruszyny i kąpać się w piasku;Odkąd mi dzieci zaczęło ubywać,Po żer przestały się wszystkie zlatywać.Czy odstraszyło je podarte płótnoNamiotu mego? czy twarz moja biedna? -Nie przyleciała z ptaszyn ani jednaI spostrzegłem to - i było mi smutno.Po córce w pięć dni - o Boże mój! Boże!Z wieczora huczeć już zaczęło morzeI słońca się krąg pochował ponury,I niebo czarne zaciągnęły chmury.Noc przyszła, dotąd w pamięci ohydna,Ciemna, od gromów czerwoności widna.Jeszcze dziś czuję i widzę, i słyszę,Słyszę, jak namiot gęste sieką deszcze,Jak się rozciąga, jak głucho szeleszcze,Jak się nade mną w ciemności kołyszeI od piorunów się cały czerwieni,Podobny grobom szatańskim z płomieni.Zdawało mi się za burzy łoskotem,Żem słyszał martwe dzieci, za namiotem,Wszystkie jęczące przeraźliwie, głucho.Więc natężałem wzrok, serce i ucho;I z przerażeniem rozmyślałem w sobie,Jak moim dzieciom takiéj nocy w grobie? I nagle! - Czemuż ta Śmierć tak zdradziecko!Tak cicho weszła pod namiotu żagle?! -Grom spadał hucząc po gromie i nagleW kołysce z cicha zapłakało dziecko -A płacz ten musiał być strasznym wyrazem...Bo zaraz - matka - ja - oboje razem -Rzuciliśmy się, gdzie robaczek lichy...A choć dziecięcia jęk był bardzo cichy,To tak wydawał się obojgu głośnyI tak rozdarty, i taki żałosny,I tak z głębokich wnętrzności wyjęty!I tak rozumny! i taki przeklęty!!!Żeśmy oboje biegli gromem tknięci,I bez nadziei już! i bez pamięci!I nie zawiodło przeczucie żałoby!Umarło - z takiéj jak tamte choroby.I poszło leżeć między trupy bratnie,Moje najmilsze!... i moje ostatnie!!!Śmierć mi go czarna wzięła nielitośnie.I już nie wróci! ani mi urośnie!Ani go kiedy mój dom już zobaczy! -I już nie wróci nigdy!- o rozpaczy!!! Noc przyszła druga, błyszcząca gwiazdami.Byliśmy z matką w namiocie - przed namiLeżało dziecko na stole, nieżywe,Nieruchomością śmierci przeraźliwe.Uczułem wtenczas, patrząc na tę postać,Że gdyby mogło choć tak z nami zostaćPrzez wszystkie lata - choć tak, nie inaczéj -Ubyłoby mi z serca pół rozpaczy.A te już - ani zarazy strażnicy,Ani ja niosłem do Szecha kaplicy,Gdzie się nam trupia otwierała brama,Ale je matka tam zaniosła sama. W namiocie pustym ja zostałem z żoną.Ale czy pojmiesz? - zamiast nas połączyć,Boleść, obojgu nam rozdarłszy łono,Zaczęła jakieś jady w serca sączyć,I teraz chyba je sam Bóg oczyści.Smutek podobny był do nienawiściI stanął czarny, wielki, między nami.Więc rozłączeni byliśmy i sami.I nie mówiliśmy do siebie słowa -Bo powiedz, jakaż być mogła rozmowaW pustym namiocie między mną i żoną?Pomiędzy ojcem i matką tych dzieci?...Słońce wschodziło w upały czerwono,Co dnia tonęło tam, gdzie teraz świeciJak jaka skrawa pożaru pochodnia. -Więc tak bezdzietnym było - i tak co dnia -Cisza ogromna namiot nasz zaległa.Chyba mysz jaka w księżycu przebiegła;Zgoła innego jęku ni szelestu...Doczekaliśmy więc tak dni czterdziestu.I kwarantanny przybyli lekarze,Głęboko patrząc w nasze smutne twarze.Widziałem, jak się każdy z nich zadziwiał;Bo nachyliłem się był i posiwiał.A żona moja od niespań i troskiByła jak bursztyn albo żółte woski;Na głowie miała z włosów siwych wieniec,Jakiś okropny ceglany rumieniec,A oczy pełne takiéj błyskawicy,Jak ci, co wyjdą na słońce z ciemnicy.Lekarz nam kazał w sustawy uderzyć,Tam gdzie zaraza pierwsze rzuca strupy -Zdrów byłem. - Ludzie! czy będziecie wierzyć?Ja, co me wszystkie całowałem trupy,Z téj kwarantanny wychodziłem zdrowy;Żona, co nawet nie tknęła połowy,Nad piersiami się uderzywszy zbladłaI zachwiała się z jękiem - i upadła.A ja na ręce wziąłem trup niewieści,Zaniosłem w namiot i rzuciwszy brzemięUpadłem przy niéj jak martwy na ziemię.I obudziłem się - na dni czterdzieści... Przed samą śmiercią wyznała mi matka,Że chciała z grobu swojego dzieciątkaJakiéj pamiątki, kamienia lub kwiatka,Włoska w złocistych na głowie obrączkach;I ta po dziecku umarłym pamiątka -Patrzaj! - obrazek ten, co trzymał w rączkach,Te włoski złote i tak dzisiaj święte,W mogiłce z główki maleńkiemu zdjęte -Bo biedna matka miała tyle mocy,Że odkopała dziecko o północy;Znalazła jeszcze nie zepsutym wcale,Pocałowała; w usteczek koraleI znów włożyła do trupich obsłónek -Te upominki i ten pocałunek,Zazdrosnéj ziemi Szecha ukradzione,Zabiły matkę i wzięły mi żonę. I znów się łono piaskowe otwarło,Gdzie pochowałem matkę martwych zmarłą.Potem wróciłem do płóciennéj norySchować się w cieniu jak nocne potwory.Ani ja słońca na niebieskim sklepie,Ani mnie ludzie widzieli na stepie.Stałem się jako zdziecinniali - starzy -W pamięci mojéj - żadnéj żywéj twarzy,Tylko te sine i okropne Iica,Które mi wzięła zarazy martwica.I w dzień błękitny, i w noc każdą ciemnąOni tu byli w tym namiocie ze mną;Gadałem z nimi, zmyślałem rozmowy,W których rozmawiał ze mną tłum grobowy;I często dziwnym natrafiłem losemNa głos, co moich był dzieciątek głosem.Z obłąkanego budziły mię śniciaPo nocy hyjen przeraźliwe wyciaTam nad trumnami... i słuchałem blady,Jak nad trupami płacze trupojady.Stałem się wreszcie jak wąż, gdy ochłodnie.I przechodziły mi dnie i tygodnieBez żadnych bolów, pamiątek, omamień.Stałem się twardy i zimny jak kamień.I raz - ach, boska nade mną opieka!Patrzę, ktoś w namiot mój cicho zagląda -I ach! - Nie była to już twarz człowieka,Lecz głowa mego starego wielbłąda.Spojrzał - i spojrzał z twarzą tak litośną,Że rozpłakałem się jak dziecko głośno. I tak przeżyłem smutnych dni czterdzieście;Przyszli mię ludzie uwolnić nareszcie.O gorżka wolność i chwila odlotu!Jam do ciemnego już przywykł namiotu;Z uczuciem smutku, boleści i zgrozyBędę wyrywał koły i powrozy,Które... (o Boże wiekuisty, świeć mi!...)Do tego piasku zatykałem z dziećmi.Ach, pomóż ty mi je zerwać - sam jestem!A może tobie posępnym szelestemTe płótna więcéj boleści powiedzą?One widziały wszystko! wszystko wiedzą!Czyż nie są teraz jak męki obrazy?Patrz na nie, dotknij! Nie bój się zarazy,Nie bój się śmierci, co dotknięciem sinem...Wszak ty nie jesteś, synu moim synem.Lecz nie - uciekaj! Ja wiem że te płótnaStraszne się muszą obcym ludziom zdawać.Śmierć od zarazy? - ach! to śmierć okrutna!Zaczynasz własnych braci nie poznawać,Potem cię ogień pali, piersi gorą...Ach! ja tak moich widziałem ośmioro!I co dnia patrząc na tak konające,Wysiedziałem tu całe trzy miesiące.Dziś - oto dziewięć wielbłądów podróżnych,A na nich - patrzaj, osiem juków próżnych,I nie zostało mi nic - oprócz Boga;I tam mój cmentarz - a tamtędy droga -  
Do wpisu: Motyw Anioła Stróża w muzyce zachodniosłowiańskiej
Data Autor
Kamil Olszówka
Święta siostra Faustyna także widziała swojego Anioła Stróża, co opisuje w swoim Dzienniczku... Pozdrawiam.
spike
Ciekawe i zastanawiające, że jednak sporo ludzi wierzy i docenia obecność Anioła Stróża, niewielu zauważa Jego obecność przy nas, a daje o sobie znać podszeptami, co należy, a czego nie należy robić.Pewna kobieta w ciąży, tuż przed porodem, opowiadała o swoim przeżyciu, będąc w śpiączce.Zobaczyła świetlistą postać, zapytała kim jest, odpowiedział że jej Aniołem Stróżem, rozmawiała z nim, zobaczyła też swoich nieżyjących bliskich, by w pewnym momencie zobaczyła postać, czuła że to mężczyzna, która powiedziała jej, by się obudziła, już czas na poród, wyczuła, że to był jej syn.Faktycznie obudziła się, bez problemu urodziła, lekarz pyta czy wie jakiej jest płci dziecko, odpowiedziała, to chłopiec.
NASZ_HENRY
...Radosne...radosne... 😉
Kamil Olszówka
On to już lepiej niech niczego nie rozumuje…
Kamil Olszówka
Żałosne... żałosne...
Kamil Olszówka
Najserdeczniej Dziękuję! Tak… Jaromír Nohavica to wspaniały, wyjątkowy człowiek… Choć współczesny zaślepiony nowoczesnością świat zdaje się pędzić na złamanie karku, bardzo cieszy fakt że aż tylu znakomitych czeskich muzyków dotyka w swych utworach tematów aniołów… Oby ten trend w nadchodzących latach dotarł i do Polski…
Jan1797
Skoro Henry Nasz tak z przodu:)Jak zrozumie głos w Dniu Pamięci ofiar Niemieckiego Terroru na Pomorzu, obchodzony corocznie 2 października? Dzień upamiętniający ofiary masowych mordów dokonanych przez Niemców na Pomorzu po bandyckiej napaści Niemiec i Rosji Radzieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku. Ustanowiony przez Sejm, podkreślony przez Autora  moim zdaniem stanowi czas na jedność świadomości. https://x.com/StatWatch2…
Zbyszek
Bardzo dobry tekst. Temat, aktualność i te przytoczenia kulturowe spoza "głównego ścieku".Wykonanie Nohavicy - budzi szacunek. I może odrobinę zadumy. Świetne.Anioł stróż jakby trochę zapomniany, bo i całą religijność ludzie wzięli w nawias, bo konsumpcji, trzeba więcej, albo inne dziedziny życia przerobili na religijność. Tymczasem on zdaje się naszym stronnikiem w imieniu Boga. Śmieszni ci Czesi z ich ateizmem i tymi fajnymi piosenkami. Ale może to jakieś perturbacje? Może nie jesteśmy od sądzenia? Może Anioł Stróż nas nie sądzi, tylko zawsze jest po naszej stronie?
NASZ_HENRY
Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój. Anioł spojrzał na Jadzię, i zamiast stać się kładzie. 😉
Do wpisu: Pytania o konflikt na prawicy
Data Autor
Jan1797
Panie Kamilu. Nie ma konfliktu. https://gazetakrakowska…   Dziewczyna zdecydowanie się nie myli: "Oczywiście, pamiętam, kto  co mówił i co zrobił przez 30 lat. Często się mylą„ pisała tutaj znana i nieodżałowana pani profesor. Posłuchaj proszę około 3': https://www.youtube.com/…
Alina@Warszawa
@KO - nie podzielam tego uwielbienia - Stanowski uwielbia Joannę Senyszyn, co w moich oczach jest dyskwalifikujące. Nie wiem tylko skąd się bierze jego miłość do Senyszyn? Może nie ma pojęcia o jej dokonaniach, PZPR, Urbanowe "Nie", "Fakty i Mity" czy innych takich związkach. Albo jeśli ma i je akceptuje, to jest jeszcze gorzej, bo to znaczy, że jego system wartości jest daleki od mojego. A może Stanowski jest młodym pokoleniem, następcą takich jak Senyszyn? Tego niestety wykluczyć nie można. 
Kamil Olszówka
      Długimi nocami płacze wciąż Wołyń…Łzami podobnymi gwiazdom spadającym…https://naszeblogi.pl/73…
Kamil Olszówka
Ja tam Pana Stanowskiego autentycznie uwielbiam!
Kamil Olszówka
No chyba że ten nowy właściciel będzie miał poglądy konserwatywne i prawicowe... Może i tak się zdarzyć!... Czas pokaże...
Marek Michalski
Obserwacje skłaniają mnie do przekonania, że Sławomir Mentzen nawet jeżeli zachowuje się pryncypialnie to z powodó koniunkturalnych.Osobna sprawa, to lewicowa maniera regulowania prawa zamiast jego stosowania.Jest paragraf kodeksu karnego, który penalizuje szerzenie totalitaryzmu, tylko nie jest stosowany, ani wobec banderyzmu, ani wobec komunizmu. Wolno walczyć z faszyzmem. Oczywiście, że banderowcy to nie faszyści, bo bliżej im do nazistów, podobnie jak Putinowi i Netanyahu.Z pomylenia pojęć nic dobrego nie wynika.
Kazimierz Koziorowski
tvn był, jest, i będzie medium do urabiania ludu przez agentów wpływu. nowy właściciel nie zrezygnuje z tej niewątpliwej "wartości" stacji
Ijontichy
Tylko CO ma pokazywać KZ w tej telewizji?Na razie to zatrudnia Stanowski samych BEZNAZWISK,łapanych na ulicy młodych ludzi oraz starych komentatorów..."nic na głowie i nic w głowie".Na początku było udzerzenie...Monika z Dziennikiem Narodowym, potem Rokita z felietonam a teraz???Kammel przez dwa m...i panie "redaktorki" na czele z tą panią,która oznajmiła,że do dronów strzela sie z armatohaubic !!Stanowski zrobił sobie jarmark pełnopłatny z p. Sznepf BO TO ZASIĘGI I WEJŚCIA! Forsa.Jestem na KZ od początku...i obserwuję Mazurka,który odszedł z RMF niemieckiego po 8 latachsam odszedł,czy mu kazali?Ale...poczekam....zobaczę... 
Kamil Olszówka
Niewykluczone że już na wiosnę będziemy mieli przyśpieszone wybory!
Kamil Olszówka
A ja nie ukrywam że bardzo bym się ucieszył gdyby Kanał Zero dostał koncesję na nadawanie w telewizji i odebrał rzesze widzów tvn24!https://www.youtube.com/watch?v=V5SRf5IrrXs  
Kamil Olszówka
Tutaj podaję link do jej kanału:https://www.youtube.com/…
Alina@Warszawa
Wyniki następnych wyborów do sejmu są nieprzewidywalne w tej chwili. Poparcie Tuska najprawdopodobniej zleci w dół, a rozczarowani Tuskiem będą zapewne tak zszokowani, że nie pójdą do wyborów, albo pójdą zagłosować na Konfederację. Ale nie wiadomo, czy na pewno, czy różne służby nie zmontują jakichś "nowych" partii, które zagospodarują elektorat Tuska. Trzeba pamiętać o tym, że ponoć zmienia się właściciel firmy, która ma TVN24, a to może mieć naprawdę STRATEGICZNE znaczenie, ale tym razem w ramach strategii wyeliminowania Tuska i opcji niemieckiej z polskiego życia politycznego. Różne "Stokrotki" i im podobne paniusie z TVN-ów będą musiał przejść na zasłużone emerytury, no chyba, że się wkręcą w Polsaty, czy inne takie. O ile jeszcze będziemy mieli wybory do sejmu i własne państwo, to będą bardzo ciekawe wybory, bo przecież żyjąc w Polsce żyjemy zawsze w ciekawych czasach...
Art
Ta młoda dziewczyna (ładna) jest dla mnie nowa i nad wiek mądra.Szkoda,że Mamcena nie można wysłać do niej na szkolenie z rozumu i patriotyzmu.
sake2020
No nie wiem czy Mentzenowi wystarczy Ministerstwo Finansów. Chyba bardzo chce być premierem a to oznacza że konflikt z Sikorskim nieunikniony. 
Do wpisu: Gdyby nie przetrącono ,,Irydy” i ,,Skorpiona”...
Data Autor
Kamil Olszówka
To że na czas tych ćwiczeń zamknięto granicę z Białorusią było akurat bardzo dobrym posunięciem!