Quo vadis ecclesia?

Kościół Powszechny to zgromadzenie wiernych - tak przynajmniej uczono mnie na przedwojennej lekcji katechizmu. Uczono mnie też, że istnieją trzy kościoły:
-kościół wojujący /ten ziemski/
-kościół cierpiący /w czyśćcu/
-kościół triumfujący / w niebie/.

Pytam dzisiaj gdzie jest współcześnie kościół wojujący?

Zacznijmy od definicji, jeżeli kościołem jest lud wierny, a nie tylko organizacja kościelna, a tym bardziej hierarchia duszpasterska to najważniejsza jest postawa tego ludu, a rola stanu kapłańskiego wynika z posłannictwa Chrystusowego i zgodnie z tym, o czym przypomina papież Benedykt XVI temu posłannictwu, a nie sprawom administracyjnym następcy apostołów i ich stanowi pomocnicy powinni się głównie poświęcić.

W czasach PRL kościół w Polsce był rzeczywiście wojujący i jest jedyną wielką organizacją społeczną, którą komuniści nie zdołali pozbawić samodzielności i to dotyczyło całego obozu sowieckiego.

Swój sukces zawdzięczał solidarnej postawie całego ludu wierzącego, duchowieństwa, a przede wszystkim Sługi Bożego Prymasa Tysiąclecia kardynała Wyszyńskiego. Jego przykład służył, jako ostoja dla słabszych. Pamiętamy, że jak Go aresztowano to episkopat ugiął się przed komunistyczną władzą.

A przecież nominacja biskupa lubelskiego Wyszyńskiego wywoływała sprzeciwy wśród stanu duchownego traktując ją, jako ukłon w stronę bolszewickiej władzy, żył bowiem jeszcze symbol polskiej i katolickiej postawy Książę Metropolita Adam Sapieha. Duch Święty najwyraźniej natchnął Stolicę Apostolską przy tej decyzji wybiegającej w daleką perspektywę. Istniała bowiem całkiem realna obawa, że za nieuchronne parę lat w przypadku przyznania należnego stanowiska prymasa Polski Sapieże, wyznaczenie nowego prymasa będzie bardzo trudne jeżeli wręcz niemożliwe. Ujawniła się też w pełni siła charakteru i odwaga prymasa Wyszyńskiego niezbędna dla podtrzymania ducha narodu.


Wydawało się, że w czasach, kiedy ustało prześladowanie kościoła na jego czele nie musi stać reprezentant „kościoła wojującego”, jakim był Prymas Tysiąclecia, okazało się jednak, że moralnie sytuacja pogorszyła się gdyż zrobiono perfidnie wszystko ażeby zamazać różnice między dobrem i złem. Pozornie bezbolesna erozja postawy wiernego ludu na skutek natrętnej propagandy ułatwionego życia i powszechnej „tolerancji” oznaczającej praktycznie permisywizm pod hasłem „róbta co chceta” okazała się znacznie groźniejsza od prymitywnego frontalnego ataku wojującego ateizmu.

Do osłabienia pozycji kościoła przyczyniła się ugodowa postawa wielu reprezentantów hierarchii kościelnej, szczególnie tych, którzy nie mają za sobą zbyt chwalebnej przeszłości z czasów PRL.

W kampanii antykościelnej nadmienia się natrętnie słabości, a niestety nie wykorzystuje się w odpowiedzi heroicznej postawy ludu wiernego i duchowieństwa występującej masowo, a nie tylko w przypadkach znanych męczenników kościoła.


Kościołowi współczesnemu w Polsce brakuje najwyraźniej jasno sprecyzowanego stosunku do obecnej sytuacji moralnej i społecznej. Przez wieki zaborów kościół był ostoją polskości, potrzeba tej roli nie wygasła z rokiem 1989, a w dalszym ciągu niezbędna jest też misja odrodzenia moralnego i rozpowszechniania społecznego nauczania wynikającego z wielkich encyklik począwszy od „Rerum novarum” Leona XIII, przez „Quadragesimo Anno” Piusa XI, aż po „Centesimus annus” Jana Pawła II i innych.

Brakuje potężnego, jednolitego głosu w sprawach najistotniejszych dla bytu narodowego: - wymierania narodu, rosnącego bezrobocia, wyganiania ludzi z kraju w poszukiwaniu pracy, tolerancji dla korupcji i deprawacji itd.


Jest niedobrym objawem, że jedynie sprawy materialne zdołały wywołać solidarną postawę episkopatu. A w ogóle to byłoby najlepiej gdyby duchowieństwo było odciążone od zajmowania się sprawami administracyjnymi, wymagałoby to znacznie większego udziału osób świeckich w pracach organizacyjnych kościoła.

Ludzi dobrej woli, energicznych i rzetelnych nie brakuje wśród wiernych, chodzi tylko o umożliwienie im wykonywania pożytecznej pracy na rzecz wspólnego dzieła służącego kościołowi i narodowi polskiemu.


Istnieją wielkie zaległości w dziedzinie informacji, większość mediów jest albo wprost antykościelna, albo pozornie indyferentna, a właściwie również nieprzychylna w stosunku do podstawowych zasad obowiązujących wierny lud, który możemy śmiało utożsamić z polskim narodem. W nim bowiem skupia się cała nasza przeszłość i nadzieja na przyszłość, czyli to wszystko co decyduje o narodowym charakterze.


Kościół musi odbudować taką pozycję w dziele informacji i nauczania, jaką miał przed wojną. Przypominam tylko, że taka skromna gazetka wydawana przez św. Maksymiliana „Mały Dziennik” miała przeszło dwukrotnie większy nakład aniżeli następna, co do wielkości gazeta. A dzisiaj nie wykorzystuje się dla celów nauczania ludu wiernego największego w Polsce wydawnictwa, jakim są gazetki parafialne, a przecież wystarczyłoby na zamieszczanie w każdym numerze krótkiej wzmianki o tym, czym co jest najistotniejsze w życiu narodu.


Tak się składa, że nie ma nikogo w Polsce, kto podjąłby się misji powszechnego odrodzenia narodowego, jesteśmy wyraźnie pod tym względem w okresie interregnum, a z historycznych doświadczeń wiemy, że w takich przypadkach tej roli musiał się podjąć kościół rzymsko katolicki z prymasem na czele. Jestem pewien, że gdyby prymas Wyszyński żył choćby parę lat dłużej to taka sytuacja w Polsce, jaka istnieje obecnie nie byłaby do pomyślenia.

Mamy pełne prawo oczekiwać, a nawet domagać się podjęcia przez cały kościół wypełnienia tej roli na skalę, jaką wymaga nasze dramatyczne położenie narodowe.