Putinizacja rządzenia posuwa się coraz dalej

Codziennie odbywają się spotkania premiera Tuska z ministrami jego rządu, a po nich kolejne konferencje prasowe, na których odbywa publiczna ocena ich trzymiesięcznej działalności.

Wprawdzie ministrowie nie są jakoś ostentacyjnie łajani za swoje wpadki (a jest ich co niemiara), ale wyraźnie widać, z którego z nich Tusk jest zadowolony, a z którego zdecydowanie mniej.

Ba, ministrowie mają publicznie stawiane przez premiera Tuska zadania na przyszłość i w obecności kamer i mikrofonów zobowiązują się je wypełniać.

Dziennikarze stawiają się licznie na tych konferencjach prasowych i są zawiedzeni, że premier nikogo nie dymisjonuje, bo wydawało się im po jego zapowiedziach, iż niektóre ministerialne głowy jednak spadną.

Dziwne, że do tej pory żadnemu dziennikarzowi nie przyszło do głowy, żeby zapytać, w jaki sposób premier Tusk kieruje na co dzień pracami Rady Ministrów, skoro ministrowie dostają od niego dyspozycje dopiero po 3 miesiącach od zaprzysiężenia?

Kolejne pytanie do premiera to czy taki publiczny sposób rozliczania ministrów z wykonywania obowiązków, a także wyznaczania im zadań na przyszłość, jest praktykowany szeroko w demokracjach europejskich?

Wreszcie czy taki sposób kierowania jakimkolwiek zespołem pracowniczym jest opisany w literaturze poświęconej zarządzaniu zespołami ludzkimi i czy jest zalecany do stosowania w kierowaniu państwem?

Wydaje się, że postawienie takich pytań premierowi zarządzającemu 40-milionowym krajem mogłoby spowodować otrzeźwienie u Tuska, ponieważ kontynuując tego rodzaju praktyki, nieuchronnie przesuwa nas on w stronę Rosji, jeżeli chodzi o praktykę rządzenia.

Tego rodzaju publiczne rozliczanie ministrów wprowadził bowiem najpierw prezydent Putin, później kontynuując je jako premier Rosji.

To w obecności kamer na skutek karcących wypowiedzi prezydenta Putina ministrowie podejmowali korzystne dla ludzi decyzje, podpisywali dokumenty unieważniające prywatyzacje, albo dokumenty o podwyżkach płac.

U nas premier Tusk do tego się jeszcze nie posunął, ale rzeczywiście można mieć poważne wątpliwości, czy rezygnacja z finansowania korwety budowanej w polskiej stoczni dla marynarki wojennej powinna być podejmowana i komunikowana opinii publicznej za pośrednictwem telewizji.

Czy taka decyzja nie powinna być poprzedzona poważną analizą i debatami z fachowcami, skonsultowana z właściwą komisja sejmową i jeżeli jest rzeczywiście uzasadniona, zakomunikowana w pierwszej kolejności samym zainteresowanym?

Czy rzeczywiście minister Mucha powinna być pod szczególną ochroną i nie powinna być atakowana tylko dlatego, że jest kobietą, jak to wczoraj na konferencji prasowej „zgrabnie” ujął premier Tusk?

Przecież za obecnym składem Rady Ministrów stoi tylko i wyłącznie premier Tusk, to on dobierał ministrów do poszczególnych resortów i to jego decyzjami część z nich zajmuje się sprawami, na których się kompletnie nie zna.

Toż to sam premier Tusk uzasadniał kandydaturę poseł Muchy na ministra sportu znajomością języków obcych i aparycją, szczególnie w kontekście mistrzostw piłkarskich Euro 2012.

Momentami można odnieść wrażenie, że premier Tusk, przeprowadzając tego rodzaju spektakle, kpi z dziennikarzy, którzy uczestniczą w tych przedstawieniach, a za ich pośrednictwem kpi wprost z wyborców.

Najwyższy czas, aby tego rodzaju spektakle piętnować, bo nawet te putinowskie w Rosji spotykają się z coraz większym oburzeniem. U nas zarówno dziennikarze, jak i opinia publiczna, ciągle pozwalają, żeby z nich drwić.