Bohaterowie Powstania Warszawskiego. Rotmistrz Pilecki

Czy wiecie że rtm. Witold Pilecki brał udział w Powstaniu Warszawskim? 3 sierpnia rotm. Pilecki razem z Janem Redzejem ,,Janek" walczył o budynki Poczty Dworcowej, a nst Wojskowego Instytutu Geograficznego (WIG). To na dachu tego ostatniego udało im się wywiesić polską flagę.  

Witold Pilecki jeden z największych bohaterów II wojny. Obrońca Warszawy we wrześniu 39 r. Ochotnik do Auschwitz gdzie zorganizował Ruch Oporu. 

Jaką dostał nagrodę ? Wyrok śmierci od komunistycznej Polski. Odwagą i determinacją dawał przykład innym żołnierzom i powstańcom. Witold Pilecki,, w przededniu Powstania Warszawskiego formalnie działał w Kedywie, współpracując z Komendą Główną AK. 

Od wiosny 1944 r. na polecenie płk. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, rozpoczął formowanie organizacji Niepodległość, kryptonim NIE. Miał być to podwójnie zakonspirowany w strukturach AK cywilno-wojskowy podmiot, który będzie kontynuował walkę po zakończeniu okupacji niemieckiej na terenach polskich opanowanych przez Armię Czerwoną. 

W zawiązku z pełnionymi w strukturach NIE ważnymi funkcjami Pilecki nie mógł brać czynnego udziału w walkach. Jego charakter nie pozwolił jednak na bierne przyglądanie się rozwojowi wydarzeń, dlatego nie bacząc na rozkazy, przyłączył się z Janem Redzejem ,,Janek" (współuciekinier z obozu), do Powstania Warszawskiego

Gdy wybuchła godzina „W” Witold Pilecki był w Warszawie. Miał przy sobie ukryty za pazuchą pistolet, gdy Armia Krajowa, oddziały  podziemne i cywile otworzyli ogień do niemieckich okupantów, nie zastanawiał się ani chwili. Przyłączył się do walki.

W czasie walk zetknął się ze swoim współtowarzyszem ucieczki z KL Auschwitz, Edwardem Ciesielskim,

kpt. Jan Redzej ,,Ostrowski", także oficer zgrupowania ,,Chrobry II", poległ 5 sierpnia 1944 r. Mało kto dzisiaj wie, że Jan Redzej pozostawił po sobie wspomnienia, które do tej pory nie zostały opublikowane i znajdują się Muzeum Armii Krajowej im. Emila Fieldorfa „Nila” w Krakowie.

,,Witold" w 1. kompanii walczył jako zwykły strzelec w kompanii NSZ „Warszawianka” Później, gdy ujawnił swój stopień oficerski objął dowodzenie 2. kompanią zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda i to na ten temat pisał w jednym z raportów. Walczył w rejonie Towarowej i Pańskiej. 

Pierwszym zadaniem Pileckiego była likwidacja niemieckich punktów oporu w rejonie małego getta oraz unieszkodliwienie tzw. „gołębiarzy”, czyli niemieckich strzelców wyborowych ulokowanych na dachach budynków i odznaczających się dużą skutecznością strzałów często oddawanych do Powstańców Warszawskich. 

Kolejnym celem było zajęcie ważnej dla Niemców arterii, Alei Jerozolimskich i ich skrzyżowania z ul. Żelazną. Aleje łączyły się z mostem Poniatowskiego, a ich zdobycie uniemożliwiłoby Niemcom przejazd tą drogą. Z zadania wywiązali się wzorowo.

3 SIERPNIA  Pilecki brał udział razem z Janem Redzejem ,,Janek" w walkach o budynki Poczty Dworcowej, a następnie Wojskowego Instytutu Geograficznego (WIG). To na dachu tego ostatniego udało im się wywiesić polską flagę. 

Budynek WIG-u był często i silnie ostrzeliwany z dział niemieckich czołgów. W celu utrzymania pozycji Pilecki z Redzejem rozpoczęli stawianie barykady. Dodatkowo Rotmistrz polecił ustawić przed nią rzędy znalezionych w okolicznych budynkach dużych puszek, które z daleka wyglądały jak miny przeciwczołgowe.

Na nich początkowo skoncentrowany był ogień zdezorientowanego przeciwnika. Po nieudanym ostrzale, mającym sprowokować eksplozję imitujących miny puszek, niemieckie czołgi zaczęły się wycofywać w stronę ul. Chałubińskiego i Nowogrodzkiej. Tam Pilecki wraz z kilkoma innymi powstańcami zaatakowali je przy pomocy butelek z benzyną. 

4 SIERPNIA Niemcy przystąpili do kolejnego kontrataku na budynek WIG, szczęśliwie powstańcom udało się utrzymać pozycję.

5 SIERPNIA Witold Pilecki przeprowadził udany atak na bunkier zlokalizowany na skraju placu Starynkiewicza. Natomiast wieczorem partyzanci zajęli budynek starostwa. Tego dnia od postrzału zginął przyjaciel Rotmistrza i współuciekinier z niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz Jan Redzej. 

Rotmistrz wielokrotnie wykazywał się ogromną odwagą, ryzykiem i determinacją. Podczas szturmów nie bacząc na zagrożenie, potrafił osobiście ściągnąć z pola ostrzału ciała zabitych powstańców.

Mimo intensywnego bombardowania, w kolejnych dniach dzielnie broniono reduty – WIG, Izby Skarbowej i starostwa. Pilecki stał na czele obrońców Izby Skarbowej. Oddziały te były słabo wyposażone w broń a z czasem zaczęło brakować im amunicji. 

Zaciekła obrona trwała do 13 sierpnia, kiedy to kpt. Jan Jaroszek „Proboszcz” wydał rozkaz wycofania się do rejonu zgrupowania „Chrobry II”. Ostatnim, który po dziesięciu dniach obrony opuścił zrujnowane reduty, był rotmistrz Pilecki.

Pod koniec września 1944 r. Pilecki otrzymał od kpt. Tadeusza Przystojeckiego, ps. Lech, Żelazny, dowódcy I Batalionu, zadanie odtworzenia 2 Kompanii. Zadanie to wykonał w ciągu dwóch dni, organizując ją z trzech plutonów. Rotmistrz został mianowany jej dowódcą. 

W końcowej fazie walk kompania złożona głównie z młodych ludzi, liczyła 80 szeregowych i podoficerów oraz 12 sanitariuszek. Ostatnie boje toczyła w rejonie ulic Towarowej, Miedzianej i Pańskiej.

Po kapitulacji Powstania, w dn 3-4 października, żołnierze zgrupowania „Chrobry II” porządkowali i ukrywali dokumenty dotyczące poszczególnych oddziałów, zaś sam Pilecki schował broń, w tym pistolety, karabiny maszynowe i granaty w specjalnie przygotowanej skrytce znajdującej się w mieszkaniu matki jednego z oficerów walczących w jego kompanii.

5 października 1944 r. zarządzono zbiórkę zgrupowania „Chrobry II”, złożono broń, a pilnowane przez żołnierzy Wehrmachtu oddziały wyruszyły w kierunku Ożarowa. Tam Niemcy umieścili jeńców w pustych halach fabryki kabli. 

Potem więźniów przetransportowano towarowymi składami pociągów do Lamsdorf (Łambinowice koło Opola), skąd trafili do obozu jenieckiego. Po 10 dniach oficerów zgrupowania „Chrobry II”, w tym Witolda Pileckiego, przetransportowano do oflagu w Murnau.

Tam 29 kwietnia 1945 r. doczekał wyzwolenia przez amerykańskich żołnierzy z 3 Armii gen. Pattona. Pozostając jeszcze przez kilka tygodni w barakach oswobodzonego obozu, przygotował z towarzyszami niedoli listę ponad 700 osób, które zginęły lub zmarły w niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

Przez cały okres pobytu w Murnau, Pilecki planował powrót do kraju. Uważał, że zgodnie ze złożoną przysięgą w ,,NIE" jego miejsce jest w Polsce. 

Nie wiedział wówczas, że przywódcy NIE, zarówno gen. Fieldorf, jak i gen. Okulicki wpadli w ręce NKWD, co w efekcie doprowadziło do paraliżu organizacji. 

Ostatecznie Rotmistrz otrzymał przydział do II Korpusu we Włoszech, dokąd udał się 9 lipca 1945 r. Do kraju wrócił dopiero w grudniu 1945 r.

Po powrocie do kraju organizował grupę konspiracyjną, która jednak w maju 1947 roku uległa aresztowaniu. Po okrutnym śledztwie i pokazowym procesie Witold Pilecki skazany został na karę śmierci. Wyrok wykonano 25 maja 1948 roku.

---------------------------

Polskie Radio dotarło do nieznanych dokumentów dotyczących udziału rotmistrza Witolda Pileckiego w walkach powstańczych 1944 r. Dokumenty były przechowywane w Archiwum IPN. 

Bezcenne materiały zostały odkryte w dwóch zbiorach dotyczących działalności ,,Szarych Szeregów" Wspomniane przez rotmistrza w raportach walki miały miejsce niedaleko przedwojennej siedziby dziennika ,,Rzeczpospolita", w tzw. Reducie Witolda w centrum stolicy. 

Pilecki sporządził nawet odręczny szkic tego właśnie rejonu starć z Niemcami. Co ciekawe, jedna z powstańczych relacji powstała najprawdodpodobniej w tym samym czasie, co słynny "Raport Witolda Pileckiego z Auschwitz". Wskazuje na to podobna czcionka maszyny do pisania i papier użyty do sporządzenia obydwu dokumentów.

2 starannie opracowane maszynopisy powstały już po upadku powstania. Prawdopodobnie jesienią 1944 r lub wczesną wiosną 1945. Tylko jeden z nich jest odręcznie podpisany przez Pileckiego i jego towarzyszy walki: porucznika Kazika i podporuczników: Stefana oraz Leka.

Raporty ze względu na ich konspiracyjny charakter zawierają przede wszystkim pseudonimy, stopnie wojskowe i imiona. Bardzo rzadko pojawiają się w nich nazwiska. Opisują też bardzo dokładnie powstanie oddziałów, w których walczył Pilecki a nawet wysokość żołdu wypłacanego powstańcom w dolarach.

Powstańcze raporty Pileckiego przypominają reportaże wojenne. Jest w nich dużo szczegółów, opisów rodzajów używanej przez powstańców broni, potyczek z Niemcami, czasami podawane są liczby zabitych i rannych powstańców.

,,Powstanie wybuchło w Warszawie 1 sierpnia 1944 r. w godzinach popołudniowych i zastało poszczególnych żołnierzy, którzy potem tworzyli I Baon [skrót od batalionu ] Zgrupowania Chrobry II w różnych sytuacjach i rejonach miasta, gdzie walcząc opanowują poszczególne obiekty, ulice, odcinki"

Przez noc z 1-go na 2-giego sierpnia sytuacja zaczyna się wyjaśniać o tyle, że można scalić opanowane przez nas odcinki w większe rejony. Powstają wtedy zawiązki oddziałów, plutonów, kompanii, dowództwa odcinków.

Rotmistrz ,,Witold" i porucznik ,,Janek otrzymują od mjr. ,,Lika" nowe zadanie: opanować skrzyżowanie Al. Jerozolimskich i Żelaznej oraz Placu Starynkiewicza, zakorkować arterię główną, po której posuwały się niemieckie oddziały pancerne siejąc ogniem wzdłuż Żelaznej i grożąc wtargnięciem w głąb rejonu Chrobry II". pisze Pilecki

Obydwa raporty z Powstania Warszawskiego kończą się opisami walk z 13 sierpnia 1944 r. Dołączone są do nich dane statystyczne z okresu 28 września –1 października. Wśród nich m.in. lista powstańczych płac.

Ostatnią część odnalezionych materiałów kończy krótki meldunek sytuacyjny rotmistrza Pielckiego z 2 października 1944 roku: ,,Z powodu zawieszenia broni żadnej akcji bojowej ze strony naszej ani nieprzyjaciela nie było. D-ca 2 giej Kompanii Witold rtm.:. I nieczytelny podpis.....

https://komitet-pamieci-…
https://polskieradio24.p…
https://www.1944.pl/pows…
https://podcasty.polskie…
https://muzeum1939.pl/ro…