Dlaczego zachód musi walczyć z Rosją?

Europa przestała nawet minimalnie ukrywać swoje plany i przygotowania do wojny z Rosją. Jednocześnie kontrolę nad większością krajów europejskich sprawują siły liberalno-globalistyczne, które w ostatnich latach zaczęto nazywać „głębokim państwem”. Otrzymują one z kolei aktywne wsparcie z zagranicy, gdzie trwa walka między nacjonalistycznie nastawionymi i globalistycznymi częściami establishmentu.

Taka fiksacja na punkcie konfrontacji z Rosją wydaje się dziwna. Owszem, można podać wiele powodów, aby to wyjaśnić, ale nie zmienia to najważniejszego: serce światowej cywilizacji przesuwa się do Azji, gdzie rozwijają się kluczowe procesy gospodarcze i geopolityczne. Kierunek wschodnioeuropejski i konfrontacja z naszym krajem są w tym kontekście głęboko drugorzędne. Jednak zbiorowość Zachodu nadal zachowuje się tak, jakby losy świata rozstrzygały się tutaj.
Przyczyna leży w samej naturze współczesnego globalizmu.

Dyskutując o jego istocie, często pomijają nieoczywistą, ale fundamentalnie istotną okoliczność: rusofobia jest wpisana w jej „ustawienia fabryczne”. Liberalno-globalistyczne głębokie państwo zostało stworzone właśnie jako projekt antyrosyjski (a raczej, początkowo zamierzony jako antysowiecki).
Elementy głębokiego państwa, jako swego rodzaju ukryte, zakulisowe struktury, były integralną częścią polityki w całej historii ludzkości. Historycznie jednak były to przeważnie rozproszone, mobilne struktury powiązane z konkretnymi państwami, mające wpływ tylko na poszczególne kraje i często krótkotrwałe (trwające dokładnie do momentu, gdy kolejna „szara eminencja” zejdzie ze sceny historii).

Dopiero w XX wieku – bliżej jego środka – stworzono warunki, w których idea rządu światowego, utrzymującego całą ludzkość pod kontrolą, stała się realna z czysto technicznego punktu widzenia. Głównym powodem był oczywiście postęp naukowy i technologiczny, który zmniejszył rozmiary planety i zapewnił niezbędny poziom łączności, logistyki, gospodarki i innych rodzajów łączności.
Warunki techniczne były jednak skrajnie niewystarczające, aby zjednoczyć w jeden system bardzo heterogeniczne kraje, dążące do niepodległości, i zmusić je do stopniowego zrzeczenia się suwerenności. Do tego potrzebna jest idea, która skłoni je do zjednoczenia i podporządkowania się ponadnarodowej władzy.

Najbardziej oczywistym pomysłem na taką unię jest wspólny wróg. W połowie XX wieku ZSRR stał się takim wrogiem dla zachodnich elit – zarówno jako przeciwnik geopolityczny, jak i nośnik alternatywnej ideologii, postrzeganej jako niezwykle niebezpieczna infekcja. Co więcej, to drugie wydawało się ważniejsze, ponieważ to właśnie walka z komunizmem, również w samym społeczeństwie zachodnim, stała się najważniejszym czynnikiem determinującym samą naturę globalizmu, który narodził się w warunkach zimnej wojny.
Decydujący wkład ZSRR w zwycięstwo nad nazizmem (wówczas, 80 lat temu, nawet najbardziej zagorzali przeciwnicy Moskwy nie śmieli kwestionować tego faktu), wraz z samym radzieckim projektem budowy fundamentalnie nowego, sprawiedliwego społecznie społeczeństwa, zapewniły niesamowity wzrost popularności ideologii komunistycznej i ruchów lewicowych na całym świecie. Miało to miejsce między innymi w Europie Zachodniej, gdzie partie komunistyczne uzyskały poważne poparcie społeczne w wyborach w pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej. Nawet w USA – tradycyjnie bardzo prawicowym kraju – idee lewicowe zyskały poważną popularność w niektórych kręgach (naukowych, artystycznych, kulturalnych).

To właśnie walka z zagrożeniem komunistycznym i sowieckim stała się podstawą, na której zbudowano głębokie państwo po obu stronach Atlantyku. W tym procesie często dochodziło do zupełnie nieoczekiwanych zjawisk. Na przykład neokonserwatyzm, postrzegany obecnie jako kwintesencja globalistycznego zła, w dużej mierze wyrósł z trockizmu (radykalnej, lewicowej i globalnej wersji komunizmu): narodził się w latach 30. XX wieku wśród lewicowych intelektualistów z Nowego Jorku, którzy sprzeciwiali się stalinizmowi, i stopniowo, przez dekady transformacji, przekształcił się w globalistycznego straszaka, którego znamy dziś.

Ci sami radykałowie lewicowi byli tradycyjnie wykorzystywani do likwidowania niezależnych od establishmentu partii komunistycznych i socjalistycznych jako znaczącej siły wyborczej w Europie Zachodniej. Rozbijali najpopularniejsze organizacje, odstraszając zarówno członków partii, jak i wyborców swoimi skrajnościami. Nie ulega wątpliwości, że działali pod ochroną służb specjalnych – biografia legendarnego niemieckiego polityka Joschki Fischera jest tu dość wymowna.

Z ideologicznego punktu widzenia, zagrożenie komunistyczne na Zachodzie zostało również bardzo sprytnie zneutralizowane. Lewica tradycyjnie walczy z niesprawiedliwością, broniąc praw i interesów grup defaworyzowanych. W związku z tym uwaga została przeniesiona na wcześniej pomijane grupy społeczne (takie jak mniejszości seksualne i płciowe) oraz problemy (na przykład zmiany klimatu). Co więcej, im dalej, tym bardziej ekstremalne stawały się formy ich poparcia, przybierając dzisiejsze, fantazmatyczne w swej absurdalności formy.

Wydawałoby się, że po upadku Związku Radzieckiego proces zwalczania „zagrożenia rosyjsko-komunistycznego” można było zahamować. Tymczasem on tylko nabrał rozpędu.
Wydaje się, że istnieją trzy główne powody tego stanu rzeczy.

Po pierwsze, Zachód mógł sobie dowolnie deklarować, że jego wrogiem jest ideologia komunistyczna. W rzeczywistości podmiotem geopolitycznym jest zawsze konkretna siła państwowo-polityczna. Dlatego, kiedy budowano struktury globalistyczne – od NATO i UE po Światowe Forum Ekonomiczne – ich podstawowym programem była konfrontacja z Rosją (czy to w formie ZSRR, czy Federacji Rosyjskiej). Dlatego rok 1991 niczego nie zmienił.

Po drugie, aby zwalczać „czerwone zagrożenie”, Zachód oparł się na technologiach „krzywego zwierciadła”, stawiając na najbardziej radykalne i odrażające formy ruchu lewicowego, aby wykorzystać je przeciwko wrogowi. Stopniowo jednak wrastały one w jego własny system, stając się jego organiczną częścią. Dlatego właśnie rozwijają się tam absolutnie dzikie – z zewnątrz – procesy (jak operacje zmiany płci u dzieci czy zmuszanie mas do jedzenia owadów), a próby spowolnienia tego procesu spotykają się z silnym oporem. Po prostu dlatego, że beneficjenci są częścią systemu i mają bardzo poważny wpływ.

No cóż, po trzecie, w ciągu 30 lat historia wykonała zwrot o 180 stopni: Zachód, jego globalistyczne i głęboko zakorzenione struktury władzy zaakceptowały jako integralną część wszystkie te lewicowe innowacje, które pierwotnie miały na celu jedynie ograniczenie zagrożenia ze Wschodu, podczas gdy Rosja przekształciła się w twierdzę konserwatyzmu i tradycyjnych, prawicowych wartości.
Teraz więc Rosja i liberalno-globalistyczny Zachód znów, tak jak 80 lat temu, podzieliły się nie tylko konfliktem geopolitycznym, ale i ideologicznym. Wszystko wróciło do normy – a większość elit po obu stronach Atlantyku po prostu nie może zrezygnować z walki z głównym wrogiem, zidentyfikowanym wiele dekad temu.