Co słychać u Arabów?

  Na początku 2011 najważniejszymi informacjami były te napływające ze świata arabskiego.  Ogromne demonstracje w Tunezji i Egipcie, upadek Ben Alego i Mubaraka, starcia w Libii przeradzające się w wojnę domową oraz późniejsza interwencja zbrojna NATO, a także manifestacje i starcia w Jemenie, na Bahrajnie, następnie w Syrii - wszystko to przykuwało uwagę światowej opinii publicznej i odbijało się echem również w Polsce.
  Potem październikowe wybory parlamentarne w Polsce, Marsz Niepodległości i powstanie nowego-starego rządu skutecznie odwróciły naszą uwagę od tego, co dzieje się w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.  Trzeba jednak stwierdzić, że w ciągu ostatnich 40 dni wydarzyło się tam wiele nowego:
  W dniu 21 października libijscy rebelianci /popierani przez NATO/ zdobyli ostatnie punkty oporu sił obalonego dyktatora i zamordowali Kadafiego, kończąc tym samym wojnę domową.  W listopadzie, pięć dni temu, utworzono w Libii rząd tymczasowy.  Zdążono już wprawdzie dokonać bezskutecznego zamachu na jego premiera, Abd ar Rahima al-Kiba, ale powstanie rządu to i tak krok w kierunku uspokojenia sytuacji w tym kraju.  W Tunezji natomiast /od której wszystko się w styczniu zaczęło/ 23 października odbyły się wybory parlamentarne.  Wygrała je partia umiarkowanych islamistów uzyskując 41% głosów.  Zamierza ona wprowadzić system władzy podobny do tego, jaki panuje w Turcji premiera Erdogana.  Imponująca była frekwencja - ok. 90%.
  W Maroku nie było żadnych poważniejszych starć, gdyż tamtejszy król Mohammed VI stanął po stronie reformatorów.  W dniu 1 lipca odbyło się tam referendum w sprawie proponowanych zmian i zgodnie z jego wynikami w dniu 25.11 doszło do wyborów parlamentarnych wygranych przez umiarkowaną partię islamską PDJ, na która głosowało 27% wyborców.  Jej przywódca Abdelilah Benkirane ma teraz utworzyć rząd i zająć się wdrażaniem reform.  Wczoraj /28.11/ rozpoczęły się też wybory parlamentarne w Egipcie.  Maja one dość skomplikowany przebieg.  27 gubernatorstw Egiptu podzielono na trzy grupy.  W każdej z nich dwie tury wyborów odbywają się w innym terminie.  Wczoraj odbyła się pierwsza tura w Kairze oraz Aleksandrii.  Deputowanych, w liczbie 498 poznamy dopiero 13 stycznia.  Dodatkowo 10 deputowanych mianuje wódz junty wojskowej, aktualnie rządzącej krajem, marszałek Tantawi.
  Przed wyborami od 18 do 28 listopada doszło w Egipcie do gwałtownych demonstracji i starć w których zginęło ok. 40 osób.  Domagano się odsunięcia od władzy wojskowych, ale niewykluczone, że chodziło też o uniemożliwienie przeprowadzenia wyborów.  Krzysztof Zielke w dzisiejszej "Gazecie Polskiej Codziennie" /29.11.2011/ pisze: "Największe szanse ma partia Wolność i Sprawiedliwość, którą założyło Bractwo Muzułmańskie (...) Teraz liczą, że zdobędą dwa razy tyle, od 40 do 50 proc.  W wyborach będą się liczyli też fundamentalistyczni salafici. (...)  Pewne szanse maja też siły proreżimowe, byli sojusznicy obalonego prezydenta  Hosniego Mubaraka, którzy nadal są w stanie organizować wielotysięczne manifestacje poparcia.  Najmniej entuzjastycznie do wyborów szykują się rewolucjoniści z placu Tahrir, którzy obawiają się, że wybory podważą ich pozycje siły wiodącej narodu.  Niektórzy na placu wzywali nawet do bojkotu wyborów.".
  Pięć dni temu prezydent Jemenu Saleh zdecydował się ostatecznie na rezygnacje z władzy po 33 latach rządzenia w zamian za gwarancje bezpieczeństwa.  Jego bezpieka wciąż jednak strzelała do demonstrantów w stolicy kraju Sanie.  Niespokojnie jest też w Syrii.  Trwają tam krwawe starcia z siłami dyktatora Baszara el-Asada.  Wczoraj Liga Arabska nałożyła sankcje na Syrię.  W kraju tym od 18 marca zginęło w wyniku starć z reżimem ponad 3,5 tys. ludzi.
  Stosunkowo spokojnie jest w tej chwili w Algierii, Arabii Saudyjskiej , w Omanie oraz w Emiratach.  W Algierii w lutym zniesiono stan wyjątkowy, a 15 kwietnia prezydent Buteflika obiecał reformy.  Na Bahrajnie doszło wiosna do wystąpień szyitów, które stłumiła interwencja wojskowa Arabii Saudyjskiej. To wszystko.
  Widać jednak, że procesy społeczne zapoczątkowane "arabską wiosną" toczą się dalej.  Tam gdzie doszło do wolnych wyborów wygrywają umiarkowani islamiści a najbardziej pożądanym sposobem rządzenia okazuje się model turecki.  Nic w tym dziwnego.  Islamska partia premiera Erdogana wygrała trzy wybory z rzędu, wzrost gospodarczy Turcji wynosi 6%, a polityka rządu umiejętnie łączy wartości islamu z wymogami nowoczesności.  Udało się też osłabić wpływy armii w Turcji.  Można tylko życzyć krajom arabskim tego samego.