Rostowski chce trwać za wszelką cenę

1. Mieliśmy już różnych ministrów finansów ale tak zaangażowanego politycznie jak Jan Vincent Rostowski, do tej pory nie było.
Przez 4 lata nawet jeżeli w Sejmie opozycji udało się wprowadzić do porządku obrad punkt dotyczący stanu naszych finansów publicznych, to żadna z nich nie była debatą merytoryczną tylko składała się z połajanek Premiera Tuska i ministra Rostowskiego w stosunku do opozycji.
Tak zresztą ekipie Tuska podpowiadali licznie zatrudnieni PR-owcy, że lepiej w Sejmie wywołać awanturę na której skupią się media, a to pozwoli na zamiatanie pod dywan wszystkich niewygodnych informacji.
2. I Rostowski zamiatał przez prawie już 4 lata. Nawet w pierwszym roku rządzenia Platformy tzn. w 2008 kiedy w Europie jeszcze nie było żadnego kryzysu, a polska gospodarka osiągnęła wzrost gospodarczy w wysokości prawie 5% PKB, deficyt sektora finansów publicznych wyniósł blisko 80 mld zł.
W kolejnych latach mimo mydlenia posłom oczu informacjami o oszczędnościach jakich dokonuje rząd z tym deficytem było tylko gorzej, a w szczytowym okresie 2009-2010 deficyt ten osiągał po 120 mld zł rocznie.
Działo się tak mimo masowej wręcz wyprzedaży majątku narodowego (po kilkanaście miliardów złotych rocznie) a także wręcz rabunkowej polityki dywidendowej w stosunku do spółek skarbu państwa.
Działo tak mimo tego że Tusk i Rostowski cały czas mówili o oszczędnościach jakich dokonuje ich rząd, a nawet urządzali spektakle w których w Kancelarii pojawiali się poszczególni ministrowie i deklarowali oszczędności ich resortów.
Okazało się później ,że były to tzw. pokazuchy bo oszczędności były iluzją skoro deficyt sektora finansów publicznych z roku na rok rósł a w roku 2010 wyniósł aż 7,9% PKB i był jednym z najwyższych w Unii Europejskiej.
3. Konsekwencją tych bardzo wysokich rocznych deficytów był gwałtowny przyrost długu publicznego z 524 mld zł na koniec 2007 roku do 812 mld zł na koniec czerwca 2011 roku czyli o blisko 300 mld zł, a więc o ponad 60 % w ciągu 3,5 roku. Nigdy jeszcze w swojej historii Polska nie zadłużała się takim tempie.
Minister Finansów dokonywał wręcz księgowych cudów aby dług publicznych nie przekroczył kolejnych progów ostrożnościowych. Zabrał więc ponad 10 mld zł złotych z Funduszu Rezerwy Demograficznej, kolejne 10 mld zł z Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, kazał pożyczać w bankach komercyjnych Funduszowi Ubezpieczeń Społecznych po kilka miliardów złotych rocznie, a kiedy i to nie pomagało dokonywał w końcówce roku transakcji swapowych na długu polegających na sztucznym pomniejszaniu go na koniec grudnia w kolejnych latach.
Najpierw chodziło o nie przekroczenie przez dług publiczny progu 50% PKB ale tę redutę Rostowski musiał opuścić już w 2009 roku. Teraz broni kolejnej 55% PKB i tutaj używa dodatkowego chwytu poniżej pasa bo do długu nie wlicza zobowiązań Krajowego Funduszu Drogowego, a te wynoszą już blisko 30 mld zł.
4. W ostatnich tygodniach przybył mu jeszcze jeden problem gwałtowna dewaluacja złotego wobec euro i amerykańskiego dolara o ponad 10%. Ponieważ przynajmniej 200 mld zł naszego długu jest wyrażone w tych walutach to taka dewaluacja spowodowała przyrost tej części długu o ponad 20 mld zł czyli o blisko 1,5% PKB.
Gdyby słaby złoty utrzymał się do końca grudnia tego roku to nie da się już mimo całego wachlarza sztuczek księgowych zatrzymać przyrostu długu poniżej progu 55% PKB.
Stąd minister sam dokonuje interwencji na rynku walutowym zamieniając za pośrednictwem BGK euro pochodzące z budżetu UE na złote. Zachęcił do tego także bank centralny i razem w ciągu ostatnich dni dokonali takiej interwencji przynajmniej 2-krotnie.
Rezultaty tej interwencji są mizerne, kurs złotego wzmocnił się nieznacznie ale jednocześnie zachęcono kapitał spekulacyjny do większego zainteresowania kursem złotego.
Jesień z tego powodu może być dla nas trudna bo na giełdach przepływają setki miliardów euro i dolarów i poszukują łatwego zysku. Z reguły władze monetarne przegrywały te nierówne walki z kapitałem spekulacyjnym.
Tak pewnie będzie i teraz ale jak widać minister Rostowski jeszcze tego nie wie i tym razem przy pomocy rezerw dewizowych będzie chciał pokazać, że panuje nad sytuacją w zakresie długu publicznego. To trwanie Rostowskiego będzie nas naprawdę sporo kosztować.