Olimpijska mizeria do pieczeni z Pegasusa na rosyjskim ogniu

Rosyjskie rakiety są już wycelowane w Kijów, a może I w… Tfu, odpukać! Zagony wschodnich Hunów grzeją silniki czołgów. Z informacji amerykańskiego wywiadu wynika, że inwazja na Ukrainę rozpocznie się lada moment. Na razie jednak trwa pokój olimpijski. Spieszmy więc pogwarzyć o igrzyskach w Pekinie, nim w szczęku oręża umilknie skrzecząca pospolitość.
Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, za siedmioma morzami Wojciech Fortuna zdobył w Sapporo dla Polski pierwszy złoty
i czwarty w ogóle medal zimowych igrzysk olimpijskich. Potem skapnęło jeszcze kilka krążków, ale szału nie było, a gwiazdy wielkości Justyny Kowalczykówny, Adama Małysza czy Kamila Stocha jedynie tuszowały mizerię naszych sportów zimowych. Światowy poziom osiągnęli na dłuższy czas, który właśnie mija, tylko skoczkowie narciarscy. Statystycy dodadzą do tego epizody biathlonowe, kilka fajerwerków łyżwiarskich ze złotym medalem Zbigniewa Bródki…
Jak długo wszak można się ekscytować miejscami narciarzy(a ostatnio także skoczków) w pierwszej trzydziestce, hokeistami w trzeciej lidze, utalentowaną alpejką dobijającą się do czołówki… Jakoś przestały mnie kręcić zapewnienia optymistów, że nasi nieźle rokują.
I, paradoksalnie, chyba dobrze się stało, że w Pekinie nie sypnęło medalami? A zdobyczą Dawida Kubackiego powróciliśmy do pionierskich czasów, gdy w Cortina d'Ampezzo w 1956 roku Franciszek Gąsienica Groń otworzył listę polskich medalistów brązem w kombinacji alpejskiej. Ale igrzyska w Pekinie jeszcze trwają, więc ściskam kciuki, by nasi wypadli lepiej niż wówczas.
Teraz należałoby posłuchać Adama Asnyka. “Trzeba z żywymi naprzód iść, po życie sięgać nowe, a nie w uwiędłych laurów liść z uporem stroić głowę.” Bo zasuszone laury marnieją w liście bobkowe. Baza zasobna, bez pełni komfortu naturalnie, w lodowiska, tory łyżwiarskie, skocznie, trasy biegowe, już na to pozwala. Kasa i sprawność organizacyjna jeszcze niekoniecznie. Zaś ewentualny narybek woli inne rozrywki, jeśli wyczynowe uprawianie sportu można nazwać rozrywką. Cóż zatem czynić? Mimo kuszących wizji, na razie najlepiej nic, żeby nie sprawdziło się porzekadło wiszące już nad Polskim Ładem, że co się polepszy, to się…
W emocje igrzysk wpisał się też prezydent Andrzej Duda. Jego wizyta w Pekinie wywołała wściekłe ataki opozycji. Tonował je nawet Bronisław Komorowski przypominając, że też tam gościł jako prezydent. Ale propagandowi cepiarze walą na odlew bez względu na okoliczności. Przez lata naginając fakty zarzucali prezydentowi bierność na wszystkich polach. Z upodobaniem akcentowali zmanipulowane przykłady lekceważenia go przez wielkich tego świata. Cha, cha, na stojąco podpisywał jakieś papiery w Gabinecie Owalnym przed rozpartym w fotelu Trumpem. O zgrozo, uznał za sukces dyplomatyczny wymianę kilku słów z Bidenem koło toalety…
Teraz ze względu na napiętą sytuację międzynarodową dopraszają go z łaski do pańskich stołów. A ten statysta puszy się, jak gdyby grał chociażby epizodyczną rolę.
A gdzie mu tam do własnej żony, sorry, ostatnio małżonki. W jej rękach tkwi los ustawy zwanej zgodnie z manierą opozycyjnych słowotwórców, Lex Czarnek. Genderystki pieją nad jej progresywnymi poglądami. Ani chybi wręczą pierwszej Damie na Dzień Kobiet czarną parasolkę.
Dużo się dzieje, ale generatory rzeczywistości urojonej wciąż grzeją sprawę, wróć, aferę Pegasusa. Paweł Kukiz już sposobi się do solówki na czele sejmowej komisji śledczej, która, jak niegdyś komisja Rywina lewicę, anihiluje PiS. Niektórzy posłowie mają wszak dylemat jak głosować w sprawie jej powołania. Jeśli bowiem nie będzie ich na liście inwigilowanych, ucierpi ich ego VIP-ów. Zupełnie jak kilku moich znajomych z czasów studenckich, których nigdy nie próbowała zblatować esbecja kaperująca ponoć osobników o wysokim IQ. Ja pocieszam się, że miałem iloraz za wysoki na kapusia.
Nie ustaje także walka sędziowskiej kasty z prawem RP. Mieniąc się sędziami europejskimi za nic mają konstytucyjne uprawnienia prezydenta, wyroki Trybunału Konstytucyjnego i majestat Rzeczypospolitej. No to krakowskim targiem, jeśli uważają się za sędziów unijnych, to niech im Unia płaci. Będą mieli na Giertycha, gdy po reformie wymiaru sprawiedliwości staną przed Trybunałem Stanu. A co, nie wolno pomarzyć?
 
Sekator
 
Ps.

- Ciekawe - zastanawia się mój komputer - czy jeśli wybuchnie wojna, dojdzie w marcu do barażowego meczu w eliminacjach do piłkarskich mistrzostw świata: Rosja - Polska?
- Do marca - pocieszam Eustachego - Zachód pogodzi się już z losem. - I na wszelki wypadek spluwam przez lewe ramię.