Nowa Rosja

Bez echa przeszła 20 rocznica powstania niezawisłego państwa rosyjskiego w wyniku obalenia puczu Janajewa i ogłoszenia przez rosyjski parlament 29 sierpnia 1991 roku aktu niepodległości, delegalizacji KPZR i likwidacji jej majątku.

8 września Rosja uznała niepodległość krajów bałtyckich i chociaż ZSSR dotrwał formalnie do grudnia to 29 sierpnia było wiadomo, że jego rozpad został już przesądzony.

Przy tej okazji dokonano tego samego zabiegu co w stosunku do Polski, nie nawiązano do niepodległego państwa rosyjskiego powstałego w wyniku lutowej rewolucji w 1917 roku obalonego bezprawnym zamachem bolszewickim, ale do ciągłości prawnej i historycznej ze Związkiem Sowieckim. Podobnie jak w Polsce skończyło się jedynie na przybraniu flagi.

Skutki tego dziedzictwa ciążą na współczesnej Rosji trwoniąc siły na jego restytucję zamiast poświęcić je odrodzeniu moralnemu i materialnemu narodu rosyjskiego.

Związek Sowiecki, czyli po prostu „bolszewia” powstał w wyniku antyrosyjskiego zamachu, dokonanego za niemieckie pieniądze przez niemieckich agentów przysłanych z Niemiec w zaplombowanym wagonie z napisem „tyfus”. Taka była opinia znajomych „białych” Rosjan, którzy schronili się w Polsce od „noża rewolucji”.

Sądzę, że w istocie sprawy jest ona bliska prawdy.

Antyrosyjskość tego zamachu przejawiała się w składzie personalnym jego kierownictwa. W chwili śmierci Lenina skład biura politycznego, faktycznej władzy w Sowietach przedstawiał się następująco:
1. Lenin – Włodzimierz Ulianow pół Kałmyk pół Żyd / po matce z domu Blank/ pochodzący z rodziny tatarskiej, jego ojciec uzyskał szlachectwo, jako inspektor szkolny w Symbirsku, nie wykluczone, że kupione za posag żony.
2. Trocki - Lejba Bronstein z rodziny żydowskich pachciarzy
3. Zinowiew - Apfelbaum
4. Kamieniew – Rosenfeld
5. Stalin – Dżugaszwili, Gruzin /przynajmniej z oficjalnej metryki/

Oraz dwóch zastępców członków politbiura:
1. Feliks Dzierżyński – szlachcic polski /pogłoski o jego żydowskim pochodzeniu mało wiarygodne/
2. Ordżonikidze – Gruzin

Był jeszcze jeden, który zmarł przedwcześnie – Swierdłow -Moszkowicz.

Byli to ludzie, którzy decydowali o losach Rosji, nie było między nimi ani jednego Rosjanina. Przeważali Żydzi, dwaj Gruzini i jeden Polak. Ten skład nie może dziwić gdyż nawet czarnoseciński katechizm wymieniał, jako największych wrogów Rosji „Żydow, Palakow i proczich inowiercew”, zatem przedstawiciele najbardziej prześladowanych narodowości znaleźli się na czele bolszewickiej rewolty.

W późniejszym czasie, kiedy Stalin objął władzę dyktatorską rozszerzył skład politbiura wprowadzając doń kilku Rosjan, ale już wtedy nikt poza nim nie miał realnej władzy.

Stalin nie liczył się z narodem rosyjskim, podobnie zresztą jak i z innymi narodami, które podlegały jego władzy.

Pozbawił Rosjan prawa do ich historii i tradycji, niszcząc religię, warstwy inteligenckie i wszelkie przejawy twórczej myśli rosyjskiej. W miejsce narodu rosyjskiego wprowadził pojęcie „narodu sowieckiego”.

Trzeba przyznać, że niszczycielską rolę ułatwiała mu zbyt cienka warstwa inteligencka i zależność cerkwi prawosławnej od cara, który był jej głową. Rządy carskie po przegranej wojnie japońskiej, rewolucji 1905 roku i klęsk w I Wojnie Światowej nie cieszyły się popularnością stąd łatwe zwycięstwo rewolucji lutowej i wprowadzenie rządów republikańskich. Słabość tych rządów ułatwiła dokonanie bolszewickiego zamachu.

Formalnie przynależność narodowa w Związku Sowieckim była obojętna, o pozycji społecznej decydowała przynależność klasowa i stosunek do bolszewickiej władzy. Paradoksalnie, ale w wymienionych władzach nie było ani jednego przedstawiciela klasy robotniczej, która została uznana, jako klasa wiodąca. Najbliżej tej klasy z pochodzenia, bo nie z własnego statusu, był Stalin, syn szewca, ale nie robotnika, tylko samodzielnego rzemieślnika.

Niewątpliwie uprzywilejowani byli Żydzi zajmujący niewspółmiernie liczne stanowiska kierownicze, stąd uznawano że zarówno przewrót, jak i władza bolszewicka były dziełem żydowskim.

Stalin część Żydów wyeliminował z kierownictwa partii bolszewickiej i państwa, ale też wielu pozostawił.

Udział Żydów w kręgach kierowniczych państw zachodnich nie był nowością, natomiast w Rosji, w której obowiązywała surowa izolacja Żydów i osławiona „czerta pasielenija”, a także organizowane przy okazji różnych klęsk pogromy Żydów, jako rzekomych sprawców wszystkiego złego, dojście ich do władzy było nie lada szokiem.

Największe prześladowania ze strony Stalina dotknęły warstwy inteligenckiej, a przede wszystkim twórców kultury rosyjskiej. Tragiczny los doścignął nawet tych, którzy oddali się na służbę „proletariackiej rewolucji”, pod którym to absolutnie fałszywym tytułem został dokonany przewrót bolszewicki, jak Majakowski, Jesienin czy Gorkij. Również nauka rosyjska posiadająca podobnie jak literatura niezbyt długi staż, bo dopiero od końca XVIII wieku, ale także mająca określony dorobek w skali światowej, została sprowadzona do roli służebnej wobec stalinowskiej dyktatury.

Najgroźniejsze w skutkach, pokutujących do dziś okazała się degrengolada moralna narodu rosyjskiego. Programowe wyzbywanie więzi rodzinnych i społecznych, zwalczanie zasad chrześcijańskiej moralności, donosicielstwo i tak zwana „negatywna” selekcja przy doborze kadr spowodowały spustoszenia nieodrobione do dziś. Nędzny poziom bytowania, strach przed przyszłością, rozwiązłość obyczajowa przy równoczesnym pozbawianiu wszelkiej własności prywatnej, - spowodowały także rozkład życia rodzinnego i katastrofalny spadek przyrostu naturalnego. Naród rosyjski wymiera od kilkudziesięciu lat, statystycznie ratuje się asymilacją obcych etnicznie elementów, głównie muzułmanów. Jeżeli ten proces nie zostanie wstrzymany to w niedługiej przyszłości Rosja nie będzie krajem Rosjan.

Niestety począwszy od roku 1991 wymieranie Rosjan nie tylko nie ustało, ale wręcz przybrało na sile, kraj prawie 150 milionowy obecnie ma już poniżej 140 mln ludności, przy czym ubytek rdzennej ludności rosyjskiej relatywnie jest jeszcze większy, gdyż część tego ubytku jest rekompensowana imigracją.

Rosja za Jelcyna zmierzała w szybkim tempie do bankructwa spowodowanego brakiem przystosowania swojej gospodarki do wymagań współczesnego świata, Rosję Putina uratował niespodziewany prezent w postaci nieoczekiwanej zwyżki cen ropy na rynkach światowych, a także zwiększony popyt na gaz, niestety środki zdobyte tą drogą nie idą na pożytek narodowi, ale odbudowę pozycji mocarstwowej i tworzenie oligarchii miliarderów.

Państwo, które tworzy nowa klasa panująca tzw. „nowi ruscy” nie służy narodowi rosyjskiemu kontynuując proces degradacji. Niektórzy uważają, że taki obrót spraw jest korzystny dla Polski ze względu na osłabianie możliwości zaszkodzenia nam.

Obawiam się, że jest to błędne mniemanie, Rosja nawet w takim stanie w jakim się obecnie znajduje może Polsce wiele zaszkodzić, co zresztą czyni korzystając ze współpracy z Niemcami. Ten proces może być odwrócony jedynie zasadniczą zmianą polityki wewnętrznej Rosji skierowanej na ratowanie swego narodu i w związku z tym koniecznością zrezygnowania z wybujałych ambicji mocarstwowych. W tym procesie powinno nastąpić zacieśnienie współpracy z krajami zachodnimi, a szczególnie z Polską, a w konsekwencji całkowita zmiana oblicza tego kraju.

Po prostu Rosja może po raz pierwszy w swej historii powinna stać się normalnym krajem Rosjan, w przeciwnym przypadku upadek obecnego reżimu będzie powtórką z upadku Związku Sowieckiego, ale to już tylko jako parodia.