Rzeszowska aura, wiatr historii czy tylko problem meteopatów

Przed wielu laty egzystowałem dość długo w sportowej bańce przekonany, że wszystko kręci się wokół futbolu. I to mimo przestrogi szefa “Przeglądu Sportowego”, a przy okazji księcia poetów Kazimierza Wierzyńskiego, że: “świat nie jest piłką futbolową, świat się podbija głową, głową”. Otrzeźwiła mnie dopiero statystyka. Otóż powalanie Anglików na kolana przez orły Kazimierza Górskiego, przypomnę zwycięskie1:1 na Wembley w 1973 roku, oglądało w TVP zaledwie 30 procent potencjalnej widowni w kraju dwóch programów telewizyjnych.
Z dzisiejszej perspektywy oceniam, że tamto moje wykoślawienie mentalne w porównaniu z obecnymi bunkrami dla poszczególnych środowisk ideologicznych było ledwie bańką mydlaną…
W takim refleksyjnym nastroju, nawiązując do piłkarskich mistrzostw Europy, zamierzałem oderwać się nieco od politycznej bieżączki. Ale od Rzeszowa powiał symboliczny wiatr przemian. A przy takiej meteopatycznej aurze może zadziałać wieszczba poety, że “gdy wieje wiatr historii, ludziom jak ptakom wyrastają skrzydła, a trzęsą się portki pętakom”. Poprzednie zdanie stanowi istną pożywkę interpretacyjną.
Ot, pierwsze z brzegu pytanie. Czy od Rzeszowa powiał istotnie wiatr historii niosący zapowiedź zmian? Toż władzę w tym grodzie od lat sprawował prezydent z nadania lewicy, który z czasem wybił się na polityczną niezależność. I pisowscy kandydaci nigdy tu nie wygrywali, podobnie jak w większości dużych miast. Dlaczego wielkomiejskie mieszczaństwo nie przepada za konserwatywną prawicą wiadomo przecież nie od dziś. Wszak świadomość przyczyn nie wystarcza do przełamywania niechęci. Bo chcąc zyskać poparcie ludnych aglomeracji; prawica musiałaby obniżyć pryncypia aksjologiczne i w konsekwencji zrezygnować z konserwatywnego etosu. Wariantu, że progresywna awangarda zidentyfikuje kiedyś indoktrynację poprawności politycznej jako toksyczny bełkot w ogóle nie biorę pod uwagę.
Czy zatem rzeszowskie wybory były symbolem? Jak najbardziej. I podzielona prawica i zjednoczona opozycja stawały na głowie, by przekonać do tego swe elektoraty. Na Podkarpacie pielgrzymowali wszyscy święci obu obozów idąc łeb w łeb nawet w gafach, biorąc Rzeszów to z a Wrocław, to znów za Szczecin. A media eskalowały napięcie.
Tyle, że opozycja czerpała wigor z realnych przesłanek popieranych sondażami, a prawica, no cóż, z wiary w drugą turę, w której wojewoda(wojewodzini?) Ewa Leniart zamierzała osiągnąć efekt zjednoczenia wykorzystywany przez Konrada Fijołka od początku. Rychło w czas. W dodatku stratedzy prawej flanki nie docenili wartości dodanej, poparcia prezydenta Tadeusza Feremca, cóż stąd, że sprzyjającego innemu kandydatowi z koalicji rządowej.
Teraz powinienem oddać głos autorytetom. Jednak nie tak znów dawno temu poświęciłem dwa wypracowania stosownym cytatom. Przypomnę więc jedynie w skrócie esencję z przemyśleń mistrzów.
Kochanowski: polak i przed szkodą i po szkodzie głupi.
Krasicki: Jeśli będziecie się wadzić jak te młode wilczki, to strzelec was pozwie, a kuśnierz osądzi.
Wyspiański: miałeś chamie złoty róg, miałeś chamie czapkę z piór… Ostał ci się ino sznur.
Młynarski: Co by tu jeszcze spieprzyć, panowie, co by tu jeszcze?
A na okrasę gorzkie wyimki z kazań sejmowych Skargi.
Na koniec powrócę do “Ballady o trzęsących się portkach”. Czy elementy tej mozaiki Gałczyńskiego, ludzi, pętaków, skrzydła i trzęsące się portki można połączyć wyłącznie w pary sugerowane przez poetę? Otóż moim zdaniem istnieją także inne kombinacje. Przykłady chwilowo przemilczę.
 
Sekator
 
Ps.

- Pętak ze skrzydłami? Kogo masz na myśli - pyta podekscytowany mój komputer.
- Łatwiej byłoby mi wymienić przyzwoitych ludzi w trzęsących się portkach odpowiadam enigmatycznie Eustachemu.