Pułapka przedwczesnego wytrysku euforii

Podobno żadne pandemonium nie dorównuje mocą furii zdradzonej kobiety. Niegdyś także z nieposkromioną agresją reagowali na nieudolność swych idoli rozczarowani kibice. Ale ostatnie lata zdają się nie potwierdzać tych obserwacji. Uwiedzione i porzucone celebrytki same uwodzą i porzucają albo przynajmniej zachowują kamienną twarz, żeby wspomnieć panią Ewę Kopacz. A kibice nawet po klęskach naszych orłów skandują: ”Polacy! Nic się nie stało!”
Najbliższe dni zweryfikują postawy kibiców. Na reakcje byłej pani premier przyjdzie nam poczekać dłużej, pod warunkiem wszak, że skutecznie zostanie odseparowana od politycznego łoża i stołu. A to wcale nie jest takie pewne.
Wracam do przemyśleń istotniejszych i bardziej frapujących niż personalne przepychanki w rachitycznej opozycji. Wygrana naszych piłkarzy z Irlandią Północną na mistrzostwach Europy rozpaliła do niebotycznego żaru nadzieje kibiców i tak już nabuzowane przez media do temperatury Słońca. Kolejna, znacznie bardziej miarodajna, weryfikacja oczekiwań, oby pomyślna, nastąpi we czwartek w meczu z Niemcami. A potem hajda na Ukrainę! I po puchar!
Normalka. Od kiedy pamiętam kibice, co w przypadku futbolu równa się społeczeństwo, zawsze byli mamieni przez media snami o potędze. A sny, jak wiadomo, spełniają się rzadko. I przez lata musiały nam wystarczać wspomnienia o orłach Górskiego. Nie jest to zresztą przypadłość odosobniona. Węgrzy bardzo długo uchodzili za mistrzów, choć ich piłkarska świetność zgasła w połowie ubiegłego wieku.
I tu do sportowych fascynacji dołączam elementy teorii spiskowej. Do niedawna medialne podbijanie bębenka służyło niemal wyłącznie poprawianiu nastrojów pod hasłem, że jesteśmy silni, zwarci, gotowi i nie oddamy ani jednego guzika. A gdy nam oberwano wszystkie, media tonowały nastroje. „Polacy, nic się nie stało, przyszyjemy wam nowe.” Jednak ponieważ teraz propagandziści opozycyjnych jaczejek szukają każdej okazji do psucia humorów Polakom, zadowolone społeczeństwo stanowi fundamentalne zagrożenie dla marsz paradujących elyt.
Ależ oni niecą ogólnonarodową radość, zaoponuje ktoś prostolinijny. Doprowadzają lud do euforii. Każą nam szczęście rwać jak świeże wiśnie! Jasne. Bo nic nie ryzykują. I bez ich zachęt duch w kibicach nie gaśnie. I jeśli drużyna Nawałki zawędruje wysoko, oby na szczyt, wszyscy upoimy się sukcesem bez suflowania propagandzistów. Lecz jeśli koniec(odpukać) nastąpi wcześniej niż byśmy pragnęli, a taka ewentualność wcale nie jest abstrakcyjna, strumień straconych złudzeń gwałtownie ulatujących z nadmiernie rozdymanego balonu nie ułoży się już w optymistyczną piosneczkę: ”Polacy, nic się nie stało!”. Raczej rozlegnie się złowieszczy pomruk zdesperowanego tłumu, zapewne dyskretnie podsycany przez wprawione w destrukcji myszki agresorki. Bo niespełnione oczekiwania po przekroczeniu masy krytycznej dołują bardziej niż przewidywany blamaż.
Prestidigitatorzy manipulujący opinią publiczną zastawili, przy wtórze mediów prostolinijnych pułapkę rozczarowania, cóż, że bez znaczenia dla sytuacji w kraju. Chodzi o wywoływanie wszelkimi metodami w jak najszerszych kręgach populacji Podłego nastroju, mniejsza, z powodu plam na Słońcu, zagniewania Komisji Weneckiej, kursu franka czy niedosytu po mistrzostwach. Rozbroić tę ostatnią minę mogą wyłącznie sami piłkarze grając jak z nut, czego im i sobie życzę z całego serca.
 
Sekator
 
PS.

- Ale wykoncypowałeś teorię spiskową, że ta o cyklistach wysiada - mruczy z uznaniem mój komputer.
- A gdzie mnie tam do arcymistrzów wietrzących szatańskie machinacje w poczynaniach zjednoczonej prawicy - odpowiadam skromnie.