FELIETON POD PSEM...

Siedziała w knajpie Venus – na ziemi, ponad kieliszkiem pełnym łez, przyszedł i złożył jej na kolanach – kudłatą mordę – bezdomny pies. Pies miał to śmieszne i bardzo dziwne – oczy tak bardzo, po ludzku piwne… Może niedokładnie cytuję, bo z pamięci, ale na pewno z wiersza poety Tadeusza Kubiaka. Pies to z natury myślące zwierzę, które błyskawicznie potrafi precyzyjnie otaksować człowieka. I przy jednym przyjaźnie zamerda ogonem, przy innym sierść na grzbiecie zjeży, komuś łapę poda niczym Jim – pies Kaczałowa, któremu Siergiej Jesienin strofy dedykował: chodź Jim, na szczęście panu łapę podaj, ja takiej łapy nie widziałem w życiu...

A w życiu – najlepsza woda z kałuży, najlepsza woda dla psa... przekonuje w piosence polski Brassens – Jan Jakub Należyty. Ciekawym jest – czy na tym padole łez i kopniaków żyje więcej psów rasowych – czy rasowych ludzi. Nierzadko człowię dobiera zwierzę, zali czworonoga psa, pod kolor lakieru samochodu (na maskotkę) czy pod kontrast z dywanem w living room-ie. Film Mondo cane – Pieski świat w reżyserii Jacopettiego czterdzieści lat temu szokował scenkami z dalekowschodniej knajpy ugarnirowanej psimi klatkami, a skośnooki smakosz wybierał tam obiekt do podania na talerz. Pies ich... (kochał...) – jak mówi dosadnie polskie powiedzenie. Teatr „Pod psem” przedstawia dramat kolorystyczny – „błękitny dog” na tle lazurowego nieba... Przez jakiś czas Julian Tuwim nie chciał (demonstracyjnie) przyznać się do tejże fraszki – „na pewnego ND-ka – co na mnie szczeka”: Nie dam ci prztyczka ani klapsa – nie powiem nawet pies cie j...ł – bo to mezalians byłby dla psa...! Herszt skrzykniętej pod wybory lewicy Miller tego grepsu ostatnio dość często nadużywa. No cóż konotacja „pies” – miewała i deminutywne odcienie. Łże jak pies. Ba! To mógłby wymyślić tylko jakiś nieszczęśliwie pogryziony hycel. Ha! Tak – tak, pojawiać się zaczynają w niedorzeczu Narwi i Wisły – klasyczne cmentarze dla kundli i tych od medali zali rasowych. Niechybny to symptom, że my już jesteśmy Europa - pełna paszczą.

W zamierzchłych czasach, kiedy istniała cenzura (pozdrawiam pp Warchoła i Łodykowską) na studenckim festiwalu FAMA 76 w Świnoujściu występował gdański kabaret „Jelita”, którego maskotką był cocker spaniel Bajan. Ww „nożyce” zawodowo pocięły teksty, a w jednym, gdzie pianista poloneza chciał grać ale wyszedł mu romans rosyjski – była zgoda na wszystko prócz „rosyjski”. Cygański, syryjski (sic!) – no bo czego się nie robiło w imię soc-paranoi. I w trakcie Gali – kiedy artysta miał wykonać pieśń z „implantem” – pies wyrwał się opiekunce, wpadł na scenę i wyjąc udatnie (w tonacji) towarzyszył bardowi, który zapomniał o wszelkich „zapisach”. Prowokacja made in spaniel. Wpadł pies do kuchni .... czyli pomysł na pieśń bez końca. I cenzury.

Onegdaj gdy jutrzenka barwiła świt z ochotą łaziłem ze swoim czworonogiem (55 cm w kłębie), w którym geny charta jakby górowały nad DNA wilczura, obmyślając złośliwe pamflety i paszkwile. A w to, że ten pies nazywał się Sufler, to już psica licentia poetica.

Niejeden pies potrafi zachować się szlachetniej od człowieka, zaś wielu z ludziąt definitywnie się spsiło, cokolwiek miałoby to znaczyć.

Pies – czyli synonim tajniaka – lecz podobno dziś prawdziwych tajniaków już nie ma – że strawestujemy swobodnie Osiecką.

Ale pospacerujcie (najbezpieczniej z dużym pieskiem) koło restauracji „Sowa & przyjaciele” , najlepiej wieczorem, nucąc coś z F.Karpińskiego - jak coś tam klaszcze pod borem... a nuż usłyszycie z krzaków – tu jawor – tu jawor – co tam u was klaszcze? A z zaparkowanego nieopodal operacyjnego auta – komunikat - księżyc już zaszedł,psy się uśpiły...dawajcie sukę…Do Rzeczy!

- Tu suka – tu suka – stenogram nagrania z kamasutry sejmity D. kliknięty do druku… I nawet warszawskie dziecko wie co to wszystko znaczy. Biznesmen Falenta w trzech postaciach (ABW, CBA & CBŚ) z niewielką przysługą cichych kelnerów tworzy najnowszą historię. I nie tu jest pies pogrzebany, jak w dramacie Różewicza...a raczej tragifarsa Platformy.