1. Pod koniec października na ostatnim szczycie w Brukseli, Premier Donald Tusk zgodził się na postulat niemiecko-francuski wprowadzenia zmian w Traktacie Lizbońskim, polegających na wprowadzeniu sankcji na kraje nieprzestrzegające zapisów Paktu Stabilności i Wzrostu razem z sankcją szczególną polegającą na pozbawieniu prawa głosu na forum Rady UE.Mimo że to fundamentalna zmiana w unijnym traktacie, wcześniej w Polsce nie odbyła się żadna debata na ten temat. Niebyło dyskusji w polskim Parlamencie nad stanowiskiem rządu w tej sprawie choć uwzględnienie tego rozwiązania to odejście od zasady solidaryzmu, której stosowania w UE wszystkie dotychczasowe polskie rządy od lewa do prawa pilnowały jak źrenicy oka.To przedstawiciele naszych rządów na forum Rady UE, a posłowie do Parlamentu Europejskiego w tym parlamencie pilnowali, żeby wprawie unijnym nie pojawiały się tendencje dyskryminacyjne i żeby każdy kraj od najmniejszego do największego był traktowany w UE jednakowo.2. Poparcie przez Premiera Tuska propozycji niemiecko-francuskiej natychmiast po jej pojawieniu się dobitnie pokazują, że Polska w ciągu ostatnich trzech lat przestała na forum Unii prowadzić samodzielną politykę wspieraną przez kraje nadbałtyckie i kraje Grupy Wyszehradzkiej. Premier oczywiście oświadcza, że walczył i uzyskał w zamian prawo do odpisywania w ratach przez najbliższe kilka lat wydatków budżetowych kierowanych do OFE czyli obniżenia deficytu finansów publicznych oblisko 2% PKB ale jest to osiągnięcie iluzoryczne. Co z tego, że tego rodzaju wydatki będziemy napapierze odliczać od deficytu i pomniejszać także na papierze dług publicznyskoro zarówno coroczny deficyt trzeba pokryć pożyczonymi pieniędzmi iobsługiwać dług w pełnej wysokości. Oczywiście na papierze od roku 2012 (wtedy będziemy mogli stosować te odpisy) sytuacja się poprawi ale w rzeczywistości poprawy nie będzie żadnej. Deficyt finansów publicznych bez przeprowadzenia reform będzie wynosił około 7% PKB czyli około 100 mld zł rocznie, a dług publiczny będzie ochoczo zmierzał do granicy 60% PKB czyli 900 mld zł, ze wszystkimi tego negatywnymi konsekwencjami. 3. Z punktu widzenia Niemiec i Francji to drastyczne rozwiązanie jest oczywiście słuszne, wprowadzając taki straszak oszczędzają miliardy euro, które musieli by pożyczać krajom stojącym na progu bankructwa tak jak teraz Grecji, z punktu widzenia Polski kraju ciągle na dorobku wprowadzanie podziału krajów UE nalepsze i gorsze nie wróży nic dobrego.Bo to przecież my już za rok możemy być tymgorszym krajem i niestety wszystko wskazuje na to, że tak będzie. Mimo podwyżek podatków zaproponowanych przez rząd na rok następny, mimo wyprzedaży majątku naogromną skalę, mimo zamiatania pod dywan wielu zobowiązań Skarbu Państwa deficyt finansów publicznych na rok następny ma oscylować wokół 6% PKB, a dług ujawniony ma się zbliżyć do 55% PKB (choć wg metodologii UE już na koniec tego roku wyniesie 57% PKB).Wskaźniki te w przypadku Polski z roku na rok rosną, choć w wielu innych krajach UE mimo kryzysu wskaźniki te uległy zmniejszeniu zarówno w roku 2010 i podobnie jest z ich prognozami na rok następny.4. Premier Tusk sprzyjając polityce niemiecko-francuskiej pcha nas w problemy, których do tej pory nie doświadczaliśmy. Zanim bowiem stracimy głos na forum Rady UE, będziemy zmuszeni do odprowadzenia do kasy UE oprocentowanego depozytu, który przepadnie jeżeli nie ograniczymy deficytu i długu wg planu narzuconego przez KE a jeżeli to nie pomoże, Komisja ma prawo zablokować korzystanie przez kraj członkowski z funduszy unijnych w szczególności z Funduszu Spójności. Dobrze, że w UE jest jeszcze Wielka Brytania i Premier Dawid Cameron.Ten sprzeciwia się tym zmianom i grozi zarządzeniem referendum w przypadku zmian w Traktacie Lizbońskim. On też serdecznie wita się z Angelą Merkel ale broni interesów Wielkiej Brytanii, mniej obchodzą go interesy Niemiec. Panie Premierze Tusk proszę brać przykład z Camerona bo to on dobrze zapisze się w historii Wielkiej Brytanii.
