Renzi kontra Merkel

1. Wczoraj w Parlamencie Europejskim w Strasburgu miała miejsce inauguracja prezydencji włoskiej w Radzie UE. Jej priorytety przedstawił młody bo niespełna 40-letni premier tego kraju Matteo Renzi.
Ten były burmistrz Florencji, zdobył zaledwie pół roku temu przebojem przywództwo w centrolewicowej Partii Demokratycznej i na tyle zdominował włoską scenę polityczną, że jego ugrupowanie osiągnęło aż 40% poparcie w ostatnich wyborach do Parlamentu Europejskiego i te wybory wygrało.
Rzeczywiście to wyjątkowo sprawny mówca, wygłosił płomienne przemówienie na forum PE, choć konkretów było w nim jak na lekarstwo (zainteresowanych odesłał do dokumentu pisanego).
2. Ale już z tych nielicznych twardych stwierdzeń, które znalazły się w jego przemówieniu, można się zorientować, że w sprawach gospodarczych i finansowych, będzie dochodziło do jego mocnych sporów z kanclerz Niemiec Angelą Merkel.
Stwierdził, „że surowa polityka oszczędnościowa osiągnęła swoje granice" i dalej, „że zwycięża przekonanie iż w UE trzeba rozpocząć nowy rozdział".
Żądanie wyższych wydatków publicznych, większych inwestycji i możliwości większego zadłużenia, nazwał elegancko „oczekiwaniem większej elastyczności na rzecz wzrostu gospodarczego".
To oczekiwania idące pod prąd tego co od kilku lat forsuje na forum UE kanclerz Angela Merkel, domagająca się od krajów południa strefy euro przysłowiowego już zaciskania pasa.
3. Ale w wystąpieniu Renziego znalazły się stwierdzenia, które powinny zaniepokoić rząd Donalda Tuska.
Otóż powiedział on o konieczności połączenia wspólnej polityki energetycznej z polityką klimatyczną.
Ta wspólna polityka energetyczna to przecież „dziecko" Donalda Tuska i wprawdzie bez sztandarowego pomysłu wspólnych zakupów gazu, została przejęta przez KE i jest przez nią forsowana.
Ale tej wspólnej unijnej polityce energetycznej ma towarzyszyć niestety zaostrzenie polityki klimatycznej polegające na wyraźnym zwiększeniu poziomu redukcji CO2 z 20% do końca 2020 roku na aż 43% do końca roku 2030.
Wprawdzie ostateczne decyzje w tej sprawie zapadną na szczycie Rady w październiku tego roku ale jak widać opierających się w tej sprawie, będzie się próbowało „przekupić" wspólną polityką energetyczną.
4. Głównym opierającym się krajem w sprawie polityki klimatycznej jest oczywiście Polska (niestety nie mamy w tej sprawie zbyt wielu sojuszników na forum UE), tyle tylko, że już od paru lat płacimy ogromną cenę zgody rządu Donalda Tuska na tzw. pakiet klimatyczny w dotychczasowym kształcie.
Jeżeli teraz miałoby się okazać, że w zamian za mgliste korzyści dla Polski wynikające ze wspólnej polityki klimatycznej Donald Tusk zgodził by się na tak wyśrubowany cel redukcyjny to oznaczałoby, że konsekwentnie realizuje zasadę „po mnie chociażby i potop".