Tylko koni żal...

Ilekroć przeprowadzam w mediach społecznościowych rekonesans w celu rozpoznania metod i środków działania naszych przeciwników i wrogów napotykam coraz częściej monotematyczne produkcje internautów z naszej, prawej strony sceny politycznej, w których aż roi się od porównań Romana Giertycha do koni różnej maści, rasy i przeznaczenia. Giertych z głową konia, albo koń z głową Giertycha. Takie obrazy pojawiają się w setkach memów i filmików nagrywanych nawet z użyciem sztucznej inteligencji. Ten spolszczony centaur w zależności od konfiguracji rży jak koń, albo jak koń wierzga nogami i tupie kopytami. Dość często w tych produkcjach, Giertycha-konia dosiada Tusk niczym niosący śmierć czwarty rycerz Apokalipsy św. Jana. Szczerze mówiąc mam już serdecznie dość tych końskich porównań stosowanych do ośmieszania Giertycha i nie chodzi mi o obronę jego dobrego imienia, ale o te konie, które na takie poniżające porównania, zwłaszcza w Polsce, niczym sobie nie zasłużyły. Jak śpiewała kiedyś Maryla Rodowicz w duecie ze Stanem Borysem: Tylko koni, tylko koni, tylko koni żal. Choć wielu Czytelników może pomyśleć, że na potrzeby tego felietonu celowo przesadzam, koloryzuję i przejaskrawiam, to zapewniam, że piszę ze śmiertelną powagą i staję jako Polak w obronie dobrego imienia koni obrażanych, poniżanych i niesprawiedliwie oraz upokarzająco łączonych z Giertychem. 

W polskiej tradycji, szczególnie sarmackiej koń miał ogromne znaczenie i budził szacunek. W czasach nowożytnych Rzeczpospolita była jedynym krajem w Europie, w którym koń odgrywał tak ważną rolę nie tylko w wojsku, rolnictwie czy gospodarce, ale także w szeroko pojętej kulturze. Mówiło się, że „Polak rodzi się i umiera na koniu”. Szlachcic praktycznie nigdy nie rozstawał się ze swoim koniem i nikogo nie dziwiło jeżeli dosiadał go w wieku 80 czy nawet 90 lat. W czasach sarmackich konie, a także pszczoły to były jedyne zwierzęta, które nie „zdychały” tylko „umierały”. Tak było z koniem hetmana koronnego Stefana Czarnieckiego, który jak pisano: po jego śmierci przestał jeść i umarł. Konie przez wieki polskiej historii były symbolem siły, wytrzymałości, odwagi, a także szlachetności, wierności i przyjaźni. Są to cechy, których u Giertycha ze świecą szukać. W literaturze, malarstwie i sztuce ludowej koń zajmował szczególne miejsce. W wierszu „Śmierć Pułkownika” Adam Mickiewicz tak opisywał ostatnie chwile życia bohaterskiej 25-letniej uczestniczki Powstania Listopadowego Emilii Plater: 

Kazał konia Pułkownik kulbaczyć,
Konia w każdej sławnego potrzebie;
Chce go jeszcze przed śmiercią obaczyć,
Kazał przywieść do izby — do siebie.
Kazał przynieść swój mundur strzelecki,
Swój kordelas i pas i ładunki;
Stary żołnierz, — on chce, jak Czarniecki,
Umierając, swe żegnać rynsztunki
A gdy konia już z izby wywiedli,
Potem do niej wszedł ksiądz z Panem Bogiem;
I żołnierze od żalu pobledli,
A lud modlił się klęcząc przed progiem.

Juliusz Słowacki tak opisywał stajnie słynnego hodowcy koni arabskich, Wacława Rzewuskiego: Dla konia w ogrodzie budował altany i żłoby pozłacał, z kryształu dał ściany. Ten sam Rzewuski bez wahania oddał swoje ukochane konie arabskie do walki w Powstaniu Listopadowym. Polski literat i uczestnik Powstania Listopadowego Kazimierz Władysław Wóycicki pisał: Koń był najważniejszy dla Polaka zaraz po Bogu, ziemi, żonie i dzieciach. 
Jan Kochanowski napisał wiersz „Nagrobek koniowi”.

Tym cię marmurem ućcił twój pan żałościwy
Pomniąc na twoję dzielność, Glinko białogrzywy!
A tyś był dobrze godzien, nie podlegwszy skazie,
Świecić na wielkim niebie przy lotnym Pegazie
.Ach, niebożę, toś ty mógł z wiatry w zawód biegać,
A nie mogłeś nieszczęsnej śmierci się wybiegać!

Nawet dzisiaj, kiedy konie nie są już tak jak dawniej obecne w naszym polskim krajobrazie w setkach przetrwały związki frazeologiczne związane z końmi. Mówimy „stawać w szranki”, „iść łeb w łeb”, „popuścić wodze wyobraźni”, „wygrywać w cuglach”. 

Nie napisałem tego tekstu, aby zaapelować o szacunek dla Giertycha, bo jaki Giertych jest każdy widzi. Ja apeluję o szacunek dla naszej historii i tradycji. Szanujmy konie i nie łączmy ich z byle kim i byle czym.

Felieton ukazał się w „Warszawskiej Gazecie”