Strzeli coś czy nie?

Poseł Kuźmiuk zatytułował swój przedostatni tekst „Trwa polska ofensywa dyplomatyczna”. Wymowa tekstu zdaje się sugerować że Polska stała się jakimś liderem dyplomacji nadającym ton światowej polityce... Co można uznać za intrygujące i zagadkowe choć z drugiej strony zabawne wobec jednoczesnych oskarżeń jakie kierują wobec rządu tu tutejsi blogerzy wskazujący na uległość wobec polityki UE, w szczególności w sprawie sądów i dalszą koleją rzeczy, KPO. Zwłaszcza sympatycy rządu są w tej kwestii krytyczni, niektórzy wręcz piszą że na naszych oczach dokonuje się kasacja ostatnich resztek niepodległości. To jednak nie jedyny paradoks gdyż podczas kiedy zwolennicy rządu wypominają jego zdecydowanie nadmierną uległość to dla odmiany zagraniczna prasa, kiedyś wroga, ostatnio powtarza niemal to samo co poseł Kuźmiuk. Co rusz czyta się o tym że Europa ignorowała polskie ostrzeżenia a teraz znów Polska daje przykład wspierając Ukrainę, zbrojąc się itp. Można przeczytać teksty że niedługo będziemy największą militarną potęgą Europy i że Zachodnia jej część nie nadąża za rozwojem sytuacji.
Co sprawić miało że Warszawa stała się ośrodkiem dyplomacji z zyskującym szybko prestiżem być może wypierając nawet politycznie Paryż czy Berlin.

Owszem brzmi to bombastycznie i faktycznie dość paradoksalnie zważywszy to co dzieje się wokół KPO. Mimo wszystko jednak faktycznie mamy do czynienia z wielkim, niemal światowym, dyplomatycznym widowiskiem w którym Polska ma pewnego rodzaju centralną pozycję. Oczywiście ze względu na swoją rolę jaką odgrywa w wydarzeniach na Ukrainie.
Trudno dodatkowo oprzeć się wrażeniu że w lutym skala natężenia działań europejskiej dyplomacji była naprawdę wyjątkowa i że rzeczywiście dzieje się coś naprawdę ważnego, istotnego związanego z Ukrainą. Tak jakby nadszedł jakiś przełomowy moment i w związku z tym wszyscy brali udział w rozmowach, targach czy ustaleniach co dalej.

Bo na Ukrainie rzeczywiście doszło chyba do pewnego krytycznego przesilenia. Mamy do czynienia z powoli ale systematycznie zdobywającą teren ofensywą Rosji wokół Bachmutu gdzie Ukraińcy podjęli bardzo krwawą, wyczerpującą walkę na wyniszczenie. Jednocześnie mija właśnie rok od rozpoczęcia Operacji Specjalnej więc Rosja zdecydowanie potrzebuje jakiegoś ważnego sukcesu. I zgromadziła przy okazji nowe siły do wielkiej ofensywy, tym razem zamierzając podobno rzucić w pełni do walki także lotnictwo. W istocie też obecne wydarzenia przypominają to co działo się w lutym zeszłego roku kiedy mieliśmy medialną ofensywę i natłok wydawałoby niewiarygodnych informacji. Putin jawnie czy nawet z pewną przesadną ekspozycją zaczął wykonywać kolejne kroki przybliżające Rosję do rozpoczęcia Inwazji, w którą tak ciężko było uwierzyć. Mimo że sekretarz stanu USA, Blinken jednoznacznie dawał do zrozumienia że decyzja została podjęta i Rosja zaatakuje.
Obecnie sytuacja jakby się powtarza gdyż Rosjanie wydają się być blisko przełamania powstałego z ostatnim czasem wojennego status quo. Nie znamy wprawdzie detali ale pojawia się sporo sugestii że Ukraińcy są bardzo wyczerpani oraz pozbawieni rezerw. W związku z czym może dojść do gwałtownych wojennych przesunięć. Podobnie jak w lutym zeszłego roku.

To zapewne te właśnie okoliczności doprowadziły do takiego wzmożenia działań dyplomacji. Być może takim symbolicznym momentem była nagła wizyta Zełenskiego w Londynie i Brukseli. Chwilę wcześniej jednak w Kijowie 2 lutego bawiła U. von der Leyen, która zdawała się być znakomitym humorze. I razem z Zełenskim podpisali papiery dotyczące postępującej integracji Ukrainy z EU. Co może znowu się komuś nie spodobało i stąd wyskok Zełenskiego do Londynu 8 lutego. Potem już potoczyło się szybko. Nadchodziła Konferencja w Monachium gdzie Macron z Scholzem eksponują Dudę na pierwszym miejscu. Jeszcze 9 lutego Biden oznajmiał że nie zdecydował o wizycie w Polsce ale już 10 było wiadome że do wizyty dojdzie. Codziennie niemal Duda i Morawiecki odbywają nowe spotkania krążąc po Europie, w samym zeszłym tygodniu mieli odbyć kilkanaście spotkań.  Co ciekawe ostatnio do tej dyplomatycznej gry wtrąciły się nawet Chiny oferując swoje pośrednictwo i wizję rozwiązania konfliktu na Ukrainie.

Wiele wskazuje więc na to że faktycznie toczy się jakaś ważna gra dotycząca Ukrainy i w której Polska jest na tyle istotna że stała centrum dyplomacji. Najprościej wytłumaczyć ten efekt starciem sił, które narzucają światu swoje koncepcje. Polska jest najwyraźniej kluczowa dla planów tych sił w przypadku Ukrainy. Połączywszy to z wydarzeniami jakie mają miejsce wokół KPO całość sugeruje naciski czy wręcz walkę stronnictw w obozie władzy. W którym Morawiecki i Duda reprezentują różne siły. Stąd taka aktywność obu panów. Gdyby nasza rządowa koncepcja była jednolita wystarczyłby jeden. Ale jest tak jak w przypadku KPO. Czyli koncepcja zdecydowanie nie jest jednolita. Byli i są tacy, którzy go nie chcą. A byli i tacy którzy bardzo je pragną.
Wydaje się jednocześnie że podział ten przebiega na linii USA vs Europa. Być może, Europa gra na wessanie Ukrainy i zawarcie pokoju z Rosją (nawet może oddającego wschód Ukrainy Rosji) natomiast USA dążą do przeciągania wojny. Jest dość symboliczne że Kijów odwiedza U. von der Leyen a teraz Biden, który wcześniej odrzucał całkowicie taką możliwość ale tydzień po jej wizycie oznajmił że przyleci do Polski.
Z drugiej strony jednocześnie dość interesujące jest że ostatnio USA dla odmiany przyjęło postawę elastycznego pragmatyzmu jak to ujął nasz znajomy europoseł R. Czarnecki podczas kiedy Scholz wyszedł z odezwą jak najszybszego przekazywania czołgów Ukrainie. Co można zinterpretować jako przejęcie inicjatywy przez Europę. A podróż Bidena jako próbę jej odzyskania.

Jednocześnie mamy też ostatnio ciekawe wrzutki medialne. Przykładowo Rosjanie wydali oświadczenie że to Ukraińcy stoją za wybuchem na Moście Krymskim. Dla odmiany, zdobywca Pulitzera S. Hersh, który zdecydowanie nie jest anonimowym dziennikarzem oznajmił że według jego śledztwa za wysadzeniem NS stoją Amerykanie wspierając więc zdanie Sikorskiego. Co może stawiać ostatnie ataki medialne na Sikorskiego w nowym świetle. Możliwe że Radosław nie przypadkiem „papla”. Bo nie papla ale sypie. To się jeszcze okaże.
Być może najciekawszą sprawą jest jednak to co dzieje się na Białorusi. Gdyż ta jest równie kluczowa dla wydarzeń na Ukrainie jak Polska. Okazuje się że Łukaszenko po dłuższej i nieplanowanej wizycie w UAE (znów trop prowadzący do Sikorskiego), w trybie nagłym został zawinięty do Moskwy i nie dawał znaku życia. Kto wie, może Putin przekonywał go do innej koncepcji niż szejkowie w UAE, gdyż przecież gdyby była taka sama nie musiałby się tłumaczyć. Choćby ze słów że warto wziąć się za mobilizację „bo lada dzień coś się może zacząć”.  Ostatecznie Łukaszenka wrócił ale choć chyba nie jest w humorze to od razu zwołał Radę Bezpieczeństwa informując że „sytuacja nie jest łatwa”. A nie jest także ze względu na posunięcia Polski na granicy z Białorusią. Ta została właśnie w praktyce całkowicie zamknięta dla ruchu towarowego. I istnieje już tylko jedno czynne przejście dla samochodów osobowych w Terespolu. Mur na granicy z Białorusią zaczyna spełniać swoje być może od początku planowane założenie. A i też wydaleni stamtąd zostali polscy dyplomaci.

Czyli podsumowując wydaje się że nadchodzi jakieś przesilenie w naszym regionie gdzie naprawdę dużo dzieje się we wszystkich krajach najsilniej zaangażowanych w wojnę na Ukrainie. Jeśli nawet nie czuje się bezpośrednio napięcia to wyraźnie coś podskórnie się tworzy a my powinniśmy wkrótce poznać efekty. Teoretycznie jutrzejszy dzień powinien być pewną kulminacją. Wizyta Bidena ma swoje znaczenie. Które przecież podkreśla sam Putin, tak samo zapowiadając na jutro swoje własne ważne oświadczenie. W TV pokazują nawet zegar odliczający czas do przemówienia Putina.
Wkrótce okaże się czy całe to ostatnie wielkie dyplomatyczne i medialne szoł rozejdzie się po kościach. Czy jednak było wstępem do czegoś większego. Podobnie jak w zeszłym roku.