Zabawa w kotka i myszkę, czyli wolność prasy w III RP

 Motto:

  "Oczywiście, każdy wie, że w Warszawie, gdziekolwiek spluniesz, masz osiemdziesiąt procent szans trafić w oko bezrobotnego dziennikarza. Ale bezrobotny dziennikarz z gazety prawicowej to przypadek jeszcze bardziej beznadziejny niż jakikolwiek inny. Polityczna poprawność narzuca w tej branży ruch jednokierunkowy: do prawicowego pisma możesz przyjść skąd wola, ale z niego droga wiedzie już tylko do pisma jeszcze bardziej prawicowego.".

   Rafał Ziemkiewicz "Pobożne życzenie", maj 2002  /TUTAJ/

  Ostatnio wszyscy zajmują się zniszczeniem przez Grzegorza Hajdarowicza dziennika "Rzeczpospolita" i tygodnika "Uważam Rze", które zakupił on dość niedawno od angielskiej firmy Mecom.  Mało kto pamięta jednak, że coś całkiem podobnego zdarzyło się już w roku 1996 i od tego czasu takie rzeczy stały się normą  w III RP.  Oto trochę historii:

  W latach 1993-1996 dziennik "Życie Warszawy" był zdecydowanie antyrządowy, a władzę sprawowało wtedy SLD do spółki z PSL.  Właścicielem gazety był Włoch Nicole Grauso, a redaktorem naczelnym Tomasz Wołek.  Nicole Grauso sprzedał w 1996 "Życie Warszawy" Zbigniewowi Jakubasowi, który zmienił od razu redakcję i linię pisma.

  Tomasz Wołek i jego ludzie nie poddali się i założyli nowy dziennik "Życie" zwane też "Życiem z kropką"  Zasłynęło ono artykułem "Wakacje z agentem", ujawniającym powiązania Aleksandra Kwaśniewskiego z rosyjskim szpiegiem Władimirem Ałganowem.  Jego wydawcą był Dom Wydawniczy "Wolne słowo".  W roku 2001 gazeta została sprzedana firmie 4media, która wymieniła redaktora naczelnego na Pawła Fąfarę.  Błyskawicznie doprowadził on pismo do upadku.  Tomasz Wołek próbowal jeszcze reaktywować "Życie" w latach 2004-2005, ale bez większego powodzenia.

  W roku 2006 na rynek prasy w Polsce weszło niemieckie wydawnictwo Axel Springer i założyło "Dziennik".  Był on początkowo również przeciwnikiem mainstreamu.  Redaktorem naczelnym był Robert Krasowski.  Axel Springer sprzedał "Dziennik" polskiej firmie INFOR.PL /założonej w 1987 r./  W 2009 Krasowskiego zastąpił Michał Kobosko, wkrótce "Dziennik' został połączony z "Gazetą Prawną", a potem w ogóle znikł z rynku.

  Przejdę teraz do tygodników.  Pierwszym przykładem jest "Wprost", będący dziełem i własnością Marka Króla.  Powstał on w 1989 r., gdy Marek Król był jeszcze sekretarzem KC PZPR.  Jego pismo zawsze jednak odznaczało się pewna niezależnością, a w latach 2007-2010, gdy kierował nim Stanisław Janecki, był wręcz w opozycji do władz.  Między innymi "Wprost" ujawnił kulisy afery stoczniowej /tej z "inwestorem z Kataru"/.  W roku 2010 Marek Król był zmuszony do sprzedaży "Wprost" Platformie Mediowa Point Group.  Pozbyto się szybko Marka Króla i mianowano Tomasza Lisa.  Dzięki jego telewizyjnej popularności tygodnik istnieje do dziś, ale stał się już częścią mainstreamu.

  Można tu jeszcze wspomnieć o tygodniku "Ozon" wychodzącym od kwietnia 2005 do lipca 2006.  Tu wydawcą byl Janusz Palikot i jego Ozon Media.  Pismo sprzedawało sie w ilości 40-60 tys. egzemplarzy.  Dla Palikota bylo to jednak za malo i zamknał "Ozon".

  Jak więc widzimy metoda zastosowana wobec "Rzeczpospolitej" i "Uważam Rze została uprzednio już czterokrotnie sprawdzona /pięciokrotnie, jeśli liczyć "Ozon"/.  Wydawanie opozycyjnej prasy w III RP przypomina zabawę kotka z myszką, przy czym myszką są antysystemowe prawicowe pisma, a kotem - rządząca oligarchia.  Najpierw odcina się niepokorne gazety od reklam i wytacza rujnujące procesy, a potem któraś z firm należących do sitwy dokonuje wrogiego przejęcia.  Wkrótce potem tytuł jest likwidowany /nie dotyczy  "Wprost"/.

  Dlatego też nie ma co się dziwić, że Hajdarowicz niszczy "Rz" oraz "Uważam Rze".  On właśnie po to został wynajety.  Oligarchiczna władza nie jest w stanie dłużej niż kilka lat wytrzymać tego, że ktoś stara się ujawniać jej sprawki.  Opozycyjne "Życie" przetrwało 5 lat, tyle samo "Rz" Lisickiego. "Dziennik" Krasowskiego - 3 lata, tyle co "Wprost" Janeckiego i "Życie Warszawy" Wołka.  "Uważam Rze" istniało 22 miesiące, a "Ozon" tylko 15 miesięcy.

  Chlubnym wyjątkiem od tej reguły jest "Gazeta Polska" kierowana przez Tomasza Sakiewicza.  Działa pod jego wodzą już ponad 7 lat i zamieniła się w istny kombajn, który składa się z dziennika "Gazeta Polska Codziennie", miesięcznika "Nowe Państwo", portali internetowych Niezalezna.pl oraz Naszeblogi.pl, a przede wszystkim z ponad 300 Klubów Gazety Polskiej.  Można tylko życzyć dalszych sukcesów red. Sakiewiczowi i jego przedsięwzięciom.