Potrzeba radykalnego skrzydła

  W dniu pierwszego maja 2012 byłam świadkiem Marszu Nacjonalistów.  Opisałam go  /TUTAJ/.  Zwróciłam wtedy uwagę na to, ze: "Od czasu Marszu Niepodległości /11 listopada/, żadna manifestacja nie miała jeszcze takiej obstawy.  Przed Marszem jechało 7 samochodów policyjnych, a za nim szło ze 30 policjantów i podążało dalszych 12 radiowozów.  W Alejach Ujazdowskich spotkałam dwa patrole z psami oraz policjantów na koniach."  Odniosłam wrażenie, iż władze dużo bardziej boją się grupy 600-700 radykalnych narodowców niż stutysięcznej demonstracji w obronie Telewizji Trwam   /następna manifestacja nacjonalistów - 2 czerwca 2012 przed Sejmem o godz. 14:00, w obronie rodziny i przeciw dewiacjom/.
  Dało mi to do myślenia.  Przypomniałam sobie historię walki Murzynów amerykańskich o prawa obywatelskie i równouprawnienie.  Największe sukcesy odnieśli oni w latach 60-tych XX wieku, gdy obok ruchów typu "non violence", uosobionych przez Martina Luthera Kinga, pojawiły się radykalne grupy różnych "Czarnych Panter" nie stroniące od przemocy, wywołujące gwałtowne rozruchy i posuwające się nawet do podpalania miast i walki z bronią w ręku.  Przestraszone tym władze stały się bardziej skłonne do ustępstw wobec umiarkowanych ugrupowań murzyńskich.
  Doszłam do wniosku, że i naszej prawicy przydałyby się bardziej radykalne partie niż centrowy  PiS.  Błędem Jarosława Kaczyńskiego było uznanie, że na prawo od niego powinna być tylko ściana.  Dopiął on swego i w efekcie utrzymuje wprawdzie ok. 30% poparcia, ale nie ma z kim zawrzeć koalicji, a jego partia jest nieustannie atakowana przez całe polskie lewactwo.  Nie ma jednak sensu tworzenie jakiegoś PiS - bis, a la PJN czy SP.  To się nie udało i nie uda.
  Powinna natomiast powstać neoendecja czyli Stronnictwo Narodowe poprzez połączenie istniejących organizacji narodowców i nacjonalistów.  Miałaby ona skrzydło umiarkowane /ludzie pokroju Ziemkiewicza, Młodzież Wszechpolska/ oraz radykalne /NOP,ONR i podobne/.  Powstanie takiego silnego ugrupowania miałoby kilka dobrych stron: po pierwsze, promowałoby ono narodową dumę Polaków, przeciwdziałając kompleksom niższości i mikromanii, po drugie, skutecznie przeciwstawiałoby się lewakom, a po trzecie, jego radykalne skrzydło mogłoby napędzać stracha władzom, skłaniając je do ustępstw.  Same zalety.  Marsz Niepodległości pokazał, że istnieje wystarczający potencjał dla takich działań.