Bohaterowie Rzeczypospolitej. Generał Franciszek Skibiński

GENERAŁ FRANCISZEK SKIBIŃSKI. 16 MAJA ROCZNICA ŚMIERCI.
Był jednym z dowódców 10 Brygady Kalwarii Pancernej. Całe życie poświęcił karierze wojskowej. Był wybitnym teoretykiem wojskowym i doskonałym oficerem liniowym, którego los, podobnie jak innych przedwojennych oficerów, wystawił na ciężką próbę.

Od dzieciństwa marzył, żeby zostać ułanem i walczyć o wyzwolenie Polski. Chciał być jak Skrzetuski, Kmicic, Wołodyjowski, czy Rafał Olbromski i Krzysztof Cedro (bohaterowie „Popiołów” Stefana Żeromskiego).
Pragnienie bycia ułanem wzięło się również z tego, że miał zasłużonych dziadków: Ludwik Skibiński był oficerem 4. Pułku Ułanów Królestwa Kongresowego, a drugi dziadek – również Franciszek – powstańcem z 1863 roku.
Franciszek Skibiński urodził się 15 sierpnia 1899 r w Monachium. Uczył się w Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie później, klasy VII i VIII, w polskim gimnazjum w Kijowie, gdzie zdał maturę.
We wrześniu 1917 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego, gdzie do maja 1918 był wolontariuszem w 1 pułku ułanów.

Z grupą ułanów po rozbrojeniu pułku wstąpił do POW na Ukrainie. W listopadzie 1918 przybył do Warszawy, gdzie brał udział w rozbrajaniu Niemców. W styczniu 1919 został ranny podczas walk w obronie Przemyśla i Lwowa.
Po skończeniu Szkoły Kawalerii w Starej Wsi w stopniu podporucznika został przydzielony od listopada 1919 do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich, w którym podczas wojny 1920 dowodził plutonem 1 szwadronu.
15 sierpnia 1923 ze stanowiska oficera ordynansowego dowódcy VI Brygady Jazdy przydzielony został do macierzystego 14 pułku. W 1925 skończył w Grudziądzu kurs dowódców szwadronów, a w latach 1926–1931 był instruktorem wyszkolenia bojowego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Służąc w 14 pułku został awansowany w 1927 na rotmistrza.

W 1931 służył w 3 pułku strzelców konnych na stanowisku dowódcy szwadronu, a od jesieni 1932 do 1935 w Wyższej Szkole Wojennej. Powraca do barw 14 pułku i zostaje szefem sztabu 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie.
Mianowany majorem dyplomowanym w 1936. Od listopada 1937 był szefem sztabu 10 Brygady Kawalerii.
W okresie od września do grudnia 1938 uczestniczył w zajęciu Zaolzia. W okresie od 1 września do 19 września 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę 19 września 1939, razem z całą brygadą przekroczył granicę z Węgrami, a już 26 września przybył do obozu Coëtquidan w Bretanii (Francja).

W dniach 10–18 czerwca 1940 uczestniczył w kampanii francuskiej. Następnie przez Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar 3 września 1940 dotarł do Liverpoolu.
Brał udział w organizacji 1 Dywizji Pancernej Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem gen. Stanisława Maczka. Kolejno szef sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej, dowódca 10 pułku strzelców konnych i dowódca 3 Brygady Strzelców w składzie dywizji. Od sierpnia 1944 do maja 1945 wraz z dywizją uczestniczył w kampanii w zachodniej Europie. Brał udział w wyzwoleniu Bredy. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika.

Od 21 sierpnia 1945 do 1947 zastępca dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej w składzie 2 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych. W lipcu 1947 powrócił do Polski, został wykładowcą w Akademii Sztabu Generalnego.
W kwietniu 1951 aresztowany przez organa Informacji Wojskowej, a 28 kwietnia 1952 skazany wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w tzw. sprawie nowego kierownictwa konspiracji wojskowej na karę śmierci za zdradę ojczyzny.
19 listopada 1952 prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski, ale wstrzymał wykonanie kary śmierci, co było związane z wykorzystaniem Skibińskiego, jako świadka w innych procesach dotyczących „spisku w wojsku”.
Dopiero 25 stycznia 1954 Przewodniczący Rady Państwa, Aleksander Zawadzki skorzystał z prawa łaski. Osadzony w Zakładzie Karnym we Wronkach Skibiński podjął głodówkę protestując przeciwko niesprawiedliwemu wyrokowi.
4 kwietnia 1956 Najwyższy Sąd Wojskowy wznowił postępowanie w jego sprawie, a po dwóch dniach Naczelna Prokuratura Wojskowa umorzyła je z powodu braku dowodów winy.
W 1963 obronił doktorat za pracę pt. „Bitwa w Normandii we wrześniu 1944 roku”. W sierpniu 1964 przeszedł w stan spoczynku.

Był m.in -Prezes Komitetu Budowy Pomnika Tysiąclecia Jazdy Polskiej. Prezes Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Belgijskiej. Wieloletni członek Komitetu Redakcyjnego kwartalnika Wojskowy Przegląd Historyczny.
Wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD 1958–1990. Od 1988 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W latach 1981–1983 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Członek Rady Krajowej PRON w 1983.
W 1987 wszedł w skład polskiej sekcji ruchu „Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. 11 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 70. rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę.
Zmarł 16 maja 1991 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A38-4-5)[11]. W pogrzebie uczestniczył m.in. b. prezydent RP gen. armii Wojciech Jaruzelski
.
ORDERY I ODZNACZENIA
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Złoty Krzyż Zasługi – czterokrotnie
Medal Niepodległości
Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1989)
Order Wybitnej Służby – Wielka Brytania
Gwiazda za Wojnę 1939–1945 – Wielka Brytania
Gwiazda Francji i Niemiec – Wielka Brytania
Medal Obrony – Wielka Brytania
Komandor Orderu Legii Honorowej – Francja
Kawaler Orderu Legii Honorowej – Francja
Krzyż Wojenny z palmą – Francja
Medal Brązowego Lwa – Holandia
Komandor Orderu Korony – Belgia
Odznaka „Za Zasługi dla ZBoWiD”
Wpis do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (1983)
Odznaka Mistrza Mechanika-Kierowcy Czołgów i Dział Pancernych
Odznaka za Rany i Kontuzje

KSIĄŻKI I PUBLIKACJE
Ułańska młodość 1917–1939, Warszawa 1989
Pierwsza pancerna, Warszawa 1979,
Falaise, Warszawa 1971,
Axel, Warszawa 1979,
Bitwa o Kretę: maj 1941, Warszawa 1983,
Wojska pancerne w II wojnie światowej, Warszawa 1982,
Ardeny, Warszawa 1966,
Dowodzenie wojskami koalicji na tle bitwy w Normandii, Warszawa 1963
Zbiór ćwiczeń bojowych i kawaleryjskich, Warszawa 1935 (razem z mjr. dypl. Franciszkiem Stachowiczem
Dowodzenie jednostkami polskimi na Zachodzie w skali operacyjnej: (wybrane przykłady), Warszawa 1973,

Cześć i Chwała Bohaterom



Żródło :
https://pl.wikipedia.org…
https://muzeumbronipance…
https://encyklopedia.pwn…
https://www.konflikty.pl…
https://historykon.pl/16…