Ekspres Poznań - Wrocław

 
Dzień w Poznaniu, dzień we Wrocławiu. Dla człowieka żyjącego nie w tych rejonach to ciekawe przeżycie i możliwość zestawienia tego, co mówi się o tych miastach, co sam zapamiętał z dawnych tu bytności i co aktualnie spotyka. Poznań przyjazny, Wrocław odpychający – niech te jednoznaczne etykietki będą sumą moich wrażeń. Wydawać by się mogło, iż moja opinia będzie raczej odwrotna, z Wrocławiem jestem zżyty, w Poznaniu zawsze czułem się ciałem obcym. Teraz, według miary obserwacji pokornej i niezależnej, zostały te preferencje przestawione - przynajmniej chwilowo. W obu aglomeracjach poruszałem się tramwajami. Miasta patrzyły na mnie, starego człowieka z podróżną torbą, a ja patrzyłem na nie. Dziesiątki spojrzeń, odgłosów i ledwie dostrzegalnych interakcji zostały podsumowane i bilans wypadł zdecydowanie na korzyść Poznania. Nie trafiłem w nim na dzikość, na chorą ekstrawagancję, na bezsensowny niepokój. Jeśli te słowa są jakimś przerysowaniem, to niech nim zostają. Na moje widzenie nie wpłynęło jakieś chwilowe niepowodzenie lub jakieś tąpnięcie emocji – odrębne cele mojej wyprawy zostały pomyślnie zrealizowane.
W Poznaniu starszy pan w berecie a la’ Arkady Fiedler zbierał w swoim obejściu patyczki. Była siódma rano, lekki mróz. Przy jednorodzinnym domku rosły rachityczne brzozy z koronami mocno przyciętymi z powodu  linii przesyłowych nad nimi biegnących. Nocą spadło z nich kilka patyczków grubości słomki, gospodarz wszakże czuwa i skoro świt porządek został zaprowadzony. Chleb i swój dostatek musiał on w swoim życiu zdobywać nieustanną zapobiegliwością. Na słupy do bramy wiodącej do jego posiadłości użyto starych podkładów kolejowych. Z czasem drewno zaczęło się rozszczepiać i zastało okręcone grubym drutem. Rdza na nim mówiła o  długich latach tego uporządkowanego, skromnego życia. Te sekundy, kiedy się znalazłem koło tego domku, upiększone były poranną melodią radosnego dialogu starego gospodarza i młodej kobiety, zdaje się lokatorki lub być może, sąsiadki.
Na przystanku tramwajowym przed dworcem Wrocław Główny znajdowała się masa podróżnych  z torebkami, tobołkami i ze swoimi sprawami. Przez ten zafrasowany tłumek rozciągnięty wzdłuż toru chodził tam i z powrotem mężczyzna, który gasił pragnienie, co rusz popijając z wielkiej plastikowej butelki. Nie miał pięćdziesięciu lat. Patrolował przystanek, jakby przenikając przez innych, którzy widać rozstępowali się przed nim tak, że nie musiał zmieniać rytmu swoich kroków. Na szyi miał zawiązany duży biało-czerwony szalik kibica reprezentacji Polski. Przystrojony tak był dla fasonu, o żadnym meczu na szczeblu międzynarodowym nie było mi wiadome. Ostentacyjnie popijając, pokazywał wszystkim wokół, jak bardzo jest skacowany. Również to, jak jest ważny w swojej roli. Oceniłem, że nie wiedzie mu się źle. Dobrze ostrzyżony i odżywiony, o zadbanym wyglądzie.- równocześnie bez pudła, można było powiedzieć o nim powiedzieć, iż należy do klasy meneli. Część z tej wielotysięcznej grupy utrzymuje się   z maminych i babcinych emerytur i rent. Dopowiadam to sobie, patrząc na tego gościa – być może się mylę w tym konkretnym przypadku, co do źródeł jego utrzymania, to jednak jest to  wysoce prawdopodobne, zjawisko jest bowiem powszechne i dobrze mi znane.
Nie zmieniło się. 50 lat temu „berza”, jak nazywano tutejszy dworzec, też była miejscem wokół, którego kręciło się bractwo, buntujące się wobec rzeczywistości na różne sposoby.  Różnie ten element kończył. Niestety, grupa ludzi,  o których można powiedzieć, że  pogubiła się w życiu jest duża.  Jest tak wielka, tak utrwalona w polskim krajobrazie, tak destruktywna, iż  cały ten długi, przystrojony na biało-czerwono pociąg  z 40 milionami pasażerów nie pojedzie szybko. Oby się jeszcze nie wykoleił.
W ramach krótkiej inspekcji wszedłem potem do hallu dworca autobusowego. Zobaczyłem, że informacje o kursach autobusów wyświetlane są w dwóch językach. Tym drugim był ukraiński.