Około 1 umieściłam poprzedni wpis na Niezależnej. O 4 30 wyjechaliśmy ze znajomym nad Jeziorak. O 8 byliśmy na miejscu. Musiałam załatwić wyciąganie na brzeg mojego Zefira.
Znajomy ma dom w sąsiednim Jerzwałdzie, starą rybaczówkę. O 10 wypłynęliśmy od niego na Jezioro Płaskie ( „odnoga” Jezioraka) na ryby. Żeglować i tak by się nie dało bo była 100% cisza.
Społeczny podział pracy użytecznej realizuje się w naszym przypadku tak, że Witek moczy (najczęściej bez rezultatu) wędki w wodzie, a ja się gapię. Nie wolno mi się kręcić bo płaskodenna łódka jest chybotliwa.
Tym razem też tak było.
Proszę sobie wyobrazić. Słoneczny dzień bez wiatru. Przy brzegach, na wodzie cieniutka warstewka lodu. Z daleka Jerzwałd wygląda jak na miasteczka na obrazach Van Gogha. ( jest taki obraz – domy pod strzechą w Cordeville). A brzegi jak na obrazach Riepina.
Jak wiadomo człowiek jest urządzeniem różnicowym- postrzega różnicę nie stan. Umożliwia to pewną taktykę psychologiczną. Mówiąc najprościej- trzeba dać sobie dobrze w kość, a wtedy nawet serdelek z piwem wydaje się królewską ucztą.
Tak też uczyniliśmy. Wytrzymaliśmy na wodzie wystarczająco długo, żeby herbata Saga stała się dla nas niebiańskim nektarem.
Potem krotka wizyta u znajomych hodujących w okolicy hucuły i tego samego dnia powrót do Warszawy.
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 4320
Proszę pisać dalej. Pozdrawiam serdecznie
Pozdrawiam
I tak trzymać Sz.P. Cieszyć się każdym przeżytym dniem i nie zwracać uwagi na chłopców z piaskownicy, którzy budują babki z piasku, a od czasu do czasu piorą się łopatkami i nie zwracają uwagi na to, że tego piasku coraz mniej.
Dziękuję za życzliwe zrozumienie!!!
oj smakuje , smakuje, pozdrawiam serdecznie.
Znam Jeziorak. Kajak składak, gotowanie na butli, namiot rozbijany na każdą noc w innym miejscu (indywidualnie, nie hurtowy spływ!). Jeziora jeszcze w miarę niezagracone. Zbieranie w sklepikach czy u sołtysa punktów na odznakę kajakową PTTK (brązową, potem srebrną - taka zabawa, ale dawało to uprawnienia czy zniżki). Ech, "byli" czasy...
Nadal można nocować na wyspach i nie ma tłoku. Odznak już chyba nie ma ale sołtysi są. Moja znajoma jest sołtysem w Matytach. W Jerzwałdzie też sołtysem jest kobieta. Bez żadnych parytetów, demokratycznie wybrane. I efekty widać.
W tz. syfie bieliznę wymieniało się raz na tydzień równocześnie z myciem ciała całego, nie zawsze w ciepłej wodzie. Nie żeby w ówczesnych czasach do woja brali samych czyścioszków, nie, ale po codziennych ćwiczeniach na przykoszarowym poligonie w listopadzie - pobór zwany "liściami" - kocur wyglądał jak wycieraczka w dodatku z wierzchu i od spodu. Po paru dniach gdy kompania na szkoleniu unitarnym zaczęła nadmiernie ryjem kłapać do swych kaprali - nota bene tężyzną dość mizernych w stosunku do synów kopalni i gór oraz gości wykarmionych gospodarnymi rękoma matek wielkopolskich / to o mnie / - dowództwo wysłało nas na dodatkowe całodzienne szkolenie w ramach doskonalenia umiejętności strzeleckich, krycia się, przegrupowania itp w tak zwanym OP1 oraz maskach p.gaz. Po czym na koniec ćwiczeń około 0200, już w koszarach ustawiono nas w dwuszeregu i zaprowadzono tak jak staliśmy na stołówkę gdzie pierwszy raz od wielu dni mogliśmy zjeść ciepły posiłek. Prużoną wątrobę wieprzową. Na koniec posiłku szef kompani zakomunikował że specjalnie dla nas zostanie uruchomiona łaźnia i magazyn sortów mundurowych. Najwięksi pyskacze kompanijni z dość - o dziwo - niskimi numerami legitymacji solidarnościowych, chłopaki - niedoszli maturzyści - którzy cuda wianki opowiadali o szturmowaniu kordonów ZOMO samoczwart w każdą miesięcznicę, tupali i śpiewali piosnki w czasie musztry paradnej wieńczącej nocny powrót z stołówki na koszary. Pełny bebech i perspektywa wymiany majtasów zamieniła orły i sokoły w uśmiechnięte stado debili. Wszystko zgadza się z tym co Pani Izabela pisała na temat odczuć swego wysublimowanego smaku który zachwycił się aromatem Sagi.Tylko że sceneria nie przywodziła mi na myśl nic związanego z postekspresjonizmem holenderskim, raczej coś z Durera lub Bruegla
A jednak istnieje możliwość porozumienia. Wspomnienia z wojska podobne są do wspomnień z gór. O ile pamiętam lubi Pan Wariacje Goldbergowskie. A malarstwo Bruegla, Boscha? Zostawmy głupią politykę i głupich ludzi, którzy ją głupio uprawiają.