Pułapka

„Słońce już dawno zaszło. Na termometrach zaledwie kilka stopni powyżej zera. Kilkadziesiąt tysięcy Polaków pada na kolana. W zmarzniętych dłoniach trzymają krzyże, różańce i białe świece. W pełnym skupieniu modlą się, przepraszają Boga za grzechy swoje i całego narodu. Za nienawiść, pychę, kłamstwo i nieczystość. Za aborcję. I przebaczają.”

„Tym, którzy w przeszłości mordowali i krzywdzili naszych przodków – komunistom, stalinowcom, hitlerowcom i zaborcom.”

No… nieźle. Całkiem nieźle. Chociaż, tak po prawdzie, znam wiele innych, wygodniejszych a przy okazji przyjemniejszych sposobów popełnienia grzechu ciężkiego, niż stanie na mrozie i przebaczanie w cudzym imieniu.

Jednakże każdy wybiera co lubi a szatan nawet bardziej cieszy się z takiego zła, które dobrzy ludzie w dobrych intencjach popełniają z głupoty. W ten sposób bowiem „życie pisze” scenariusze najgorszych zbrodni a przy okazji tego rodzaju dobre chęci najlepiej pasują na kafelki w piekle.

Nie potrzeba już Nergala i jego tourne po Polsce, bo oto urządzono sabat na samej Jasnej Górze.


Przebaczajcie tak dalej.

Przebaczcie enkawudzistom i agentom UB i SB – tym, którzy obdzierali ze skóry księdza Popiełuszkę i całej reszcie: oprawcom, zomowcom, łamaczom palców i życiorysów.

Przebaczcie agentom WSI – tym, którzy wsadzili do więzienia Zygmunta Miernika, jak również tym, przez których zabił się syn pana Kopczyńskiego, przez których jego żona oszalała i tym którzy samego pana Kopczyńskiego przyprawili o sześć zawałów.

Przebaczcie tym, którzy spalili żywcem Jolantę Brzeską i tym, którzy zbezcześcili zwłoki Anny Solidarność. Przebaczcie tym, którzy pośród zwału dopalających się szczątków dostrzeliwali żyjące jeszcze trupy, które błagały „Nie zabijajcie nas!”

I nie zapomnijcie pochwalić się przed sobą:
- Onga – bonga! Ja dzisiaj przebaczyłem mordercom Inki!
- Uga – buga! Ja przebaczyłem Ukraińcowi, który przybił gwoździami do drzwi dziecko na oczach matki i drwił z niej wołając „uwolnij go teraz”!
- O! Wielką przebaczyłeś zbrodnię… Ale ja mam lepszy projekt…
- No?!
- Mam projekt, żebyśmy wszyscy, jak tu jesteśmy, przebaczyli Krwawej Lunie – w imieniu każdej ofiary z osobna i za każda z osobna torturę!
- O!!! Ale się naprzebaczamy! Zaiste wielka będzie nasza zasługa u Pana…

Robert Tekieli – były wampir i okultysta, obecnie w roli guru Kościoła Wszechprzebeczającej Międzynarodówki – myślał, myślał aż wymyślił… Wymyślił mianowicie, że Sprawiedliwość jest „dla tych tylko, którzy idą na potępienie”.

Pamiętajcie więc, o Wy wszyscy, których podobni Tekielemu „gorliwi wyznawcy” w ramach chrześcijańskiej powściągliwości w sądzeniu skazali na potępienie wieczne i Wy, których w imię gestów pojednania ze zbrodniarzami postanowiono posłać na stos zapomnienia a także Wy, którzy w imię tego, żeby się zaklinaczom deszczu pozgadzała ich ciasna Doktrynka, zamieceni zostaliście pod dywan historii...

Wszyscy okradzeni ze sprawiedliwości i Zmuszani Przebaczać pod sformułowaną w ramach „głoszenia” Dobrej Nowiny groźbą potępienia i piekła.

Pamiętajcie: Tam, gdzie wszystkie ziemskie sprawy bledną i odchodzą w przeszłość, tam gdzie nie ma już strachu, bólu, cierpienia i śmierci a jest tylko Światłość i Spokój… Tam będzie również Sprawiedliwość, której tak Wam tutaj brakuje.

Nie wątpcie w to.

A dla proroków Wszechprzebaczenia będzie miłosierdzie…

Będzie wielki bal miłosierdzia i pojednania na cześć doktora Mengele, Hitlera i Julii Brystygierowej… Będą tam z pewnością i Beria i Stalin, będzie Andropow, Bandera, Kutschera, Che Geuvara i Putin – i wszystkie inne bestie na czele z Główną Bestią, która zasiądzie na Tronie Głupoty – swojej największej kochanki.

I będzie tam królować... wszechogarniające, zadekretowane, jedynie słuszne, jedynie poprawne i nieodwołalne przebaczenie. Wśród obślizgłych uśmiechów, obłudnych spojrzeń, miękkich uścisków dłoni lepkich od krwi… Wśród zniewag i przekleństw wypluwanych z cuchnącą śliną spoza drwiąco skrzywionych warg, wśród toastów na cześć przebaczenia czystą wódką wznoszonych ku spoconym, krzywym mordom...

Znamy to, co się zdarzy. Znamy to z pożółkłych zdjęć.

Pan Cogito ostrzegał nie „od tak sobie”, ale przed konkretnym Niebezpieczeństwem i nie ma w tym jego winy, że powiedział Prawdę.

Winę popełniają natomiast ci, którzy nie chcą go słuchać, którzy wbrew samemu najświętszemu Centrum naszej świętej wiary oraz przeciwko rozumowi – reprezentowanemu w tym przypadku przez najzwyczajniejszy zdrowy rozsądek – wybierają wygodne dla siebie szamaństwo pustych, magicznych gestów, których celu i sensu nie rozumieją, ani też nie starają się pojąć, ale za pomocą których mają nadzieję oswoić otaczające ich Zło, którego się Boją.

Jest wina a za winę będzie Kara, bo wbrew temu, co sobie wmawiają sami i co tak jasno klarują im tabuny byłych wampirów, „nawróconych okultystów”, legiony idiotów – tych pożytecznych i tych opłacanych… takich jak ci, przez których Ryszard Kukliński musiał w dramatycznych okolicznościach zakończyć swą misję i przez których stracił obu synów… wbrew temu wszystkiemu nie uda im się zaklęciami i rytuałami zamienić kolejności Alfy i Omegi.

Nie uda im się odmienić Prawdy i w końcu – Nieodmieniona – spojrzy im prosto w oczy. *
To tyle na gorąco.

Ponieważ zapewne pod tym artykułem znowu podniosą się głosy świętego oburzenia, więc wypada może dodać co nieco tytułem „notki auto-edytorskiej”:

Kiedy mniej więcej rok temu za przyczyną blogera Matki Kurki głośna i często omawiana była sprawa działalności Jerzego Owsiaka i jego orkiestry, bodajże Piotr Lisiewicz zwrócił uwagę na to, że całe to wielkie oszustwo było ufundowane na sile dobra.

Ci, którzy się Owsiakowi dali nabrać, ulegli właśnie sile dobra: poszli za prawdziwym odruchem serca, który skłonił ich do wzięcia udziału w akcji, o której myśleli, że służy dobrym celom.

Zawsze kiedy czytam o kolejnych akcjach „wszechprzebaczania” rozmaitym bezkarnym zbrodniarzom, sprawa Przystanku Woodstock nieodmiennie staje mi przed oczami. Widzę bowiem w tym wszystkim wspólny mianownik… Uważam, że takie akcje są kolejnymi wersjami tej samej manipulacji, zawsze obliczonej na to, by większość biorących udział robiła to z najszlachetniejszych intencji i by później broniła tego, jako dobrej sprawy.

Podobnie jak ci, którzy wkurzali się na Wielguckiego, podejrzewając go o złe intencje i niskie pobudki.

Ja jednak czuję się w obowiązku reagować, nawet jeśli niektórzy obrażą się na mnie, ażeby ostrzec przed sprawą, która nie jest dobra. Przed kolejnym oszustwem, które ma spowodować, by zadziałał tak zwany „efekt Lucyfera”, czyli żeby dobrzy ludzie ze szlachetnych intencji robili złe rzeczy i by przez swój współudział – również emocjonalny – rzeczy te legitymizowali.

Bywalcy tego bloga wiedzą chyba przecież, że kiedy przychodzi co do czego, potrafię wybaczyć i o wybaczenie prosić – zatem u źródeł niniejszej krytyki nie leży jakiś niechrześcijański światopogląd, który negowałby wartość przebaczenia.

Jednakże poczesne miejsce w moim światopoglądzie zajmuje świadomość faktu, który chyba nie przez wszystkich chrześcijan jest należycie brany pod uwagę i doceniany.

Mianowicie: nasza wiara to nie magia. Wszystkie działania nakazane nam przez Boga mają swój cel i mają swój sens. Zarówno ten cel jak i ten sens można – i trzeba – odczytać z Ewangelii. I należy postępować tak, by zarówno ów cel, jak i ów sens, były w naszych uczynkach zachowane.

W trudnych czasach dzisiejszych, kiedy królują w świecie podstęp i zdrada, szlachetne intencje same w sobie nie wystarczą, aby czynić dobro i by po stronie dobra się opowiedzieć.

„Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych”.