Kaszel

  Ze sprawami najpilniejszymi szybko uwinąłem się z samego rana. Zostało jeszcze  z czymś tam poczekać  na termin nieco późniejszy. Miałem czas na obejrzenie miasta. Dokładnie mówiąc, w tego rodzaju wyprawach za cel biorę jakiś jeden obiekt lub ich lokalny, wcale nie galaktyczny układ. Teraz wybrałem obrzeża starówki  - wielką, niszczejącą kamienicę. Widać   było, że zburzenie jej jest już nieodległe. Brama przez kilka lat ślepo broniąca dostępu do jej  wnętrza stała otworem.  Wszedłem tam, zdając sobie sprawę, że jedyną z  tego korzyścią będzie skonfrontowanie się z obrazem spustoszenia i przemijania. Tak też to ujrzałem.  O elewację z zewnątrz dbały jeszcze niedawno władze miasta, tym bardziej zaskakiwał stopień dewastacji wnętrza. W środku budynek nie był poważnie remontowany przez co najmniej pięćdziesięciu lat. Każdy tu fragment, gdzieby wzrok nie padł, okazywał się miejsce pełnym uszkodzeń.  Brak choćby kawałeczka dawnego ładu  i wyglądu w tym rozkładzie nie dawał odrobiny oparcia dla jakieś nagle potrzebnej, pozytywnej emocji.  Daremnym też okazało się szukanie śladów jakiejkolwiek urody na odartych ścianach dziedzińca. Jakiś  brudny nalot na wszystkim i zimny kolor betonu przyprawiały o dreszcz.  Wilgotny chłód listopadowego poranka potęgował odczucie martwoty. Nie radziły tu nic słoneczne promienie na nieodległych żyjących ulicach: Lubartowskiej i Kowalskiej - wszystko zawładnięte zostało przez bezlitosną, starą szarość.
  Na klatce schodowej zacząłem przeglądać historię całego zbioru napisów; jedne przykrywały drugie, cześć z nich była rozmazana – tynk murszał. Nic z nich nie przykuwało mojej uwagi. I wtedy usłyszałem ten kaszel. Dobiegał gdzieś z górnych kondygnacji. Kaszlała kobieta albo słaby mężczyzna.  Ogarnęło mnie jakieś nieprzeparte wrażenie, że to kaszel samej kamienicy. Wydawało się, że zżarte suchotami mury zadrgały i odezwały się na ludzką modłę.  Było w nim słychać  nieodległy koniec. W wydobywającym się z czyjejś piersi odgłosie, świadczącym o samodegradacji i chorobie, nie można było doszukać się cierpienia ni skargi. Nieważnym stał się dawny czas szczęśliwego wzrostu i rozkwitu. Obojętnym stawało się bliskie Boże Narodzenie, nieważną perspektywa srogiej zimy – ostatnie Święta i ostatnia zima. Świat  tego człowieka  i tej kamienicy uległ spłaszczeniu i redukcji, wyczerpał się zasób semantycznych skrótów i symboli. Pozostała tylko jakaś kropka nad ypsilonem, a w niej kupka gruzów i skorupka ciała… I jeszcze płomyk chrześcijańskiej nadziei.
  Gdy stamtąd wychodziłem, w tunelu bramy zobaczyłem zerwane kłódki w znajdujących się tam drzwiach dawnej stróżówki i jakichś pomieszczeń gospodarczych. Przed włamaniem do nich miały chronić  grube, metalowe kołnierze wokół skobli. Pokonano i to. Wszechwładnie panowały tu niepohamowana pasja złośliwości i pęd zniszczenia do cna.
  Prozaiczna jasność ulicy ukazała się mi jako szczególne wyzwolenie.