PiS nie wypłaci się do końca świata – ale niech próbuje

Świetna kampania – zgoda; brawurowa anty-kampania idiotów i złodziei z PO – jeszcze większa zgoda. Jednak kluczową bramkę, owe kilka procent dające samodzielną większość w sejmie, dała praca wolontariuszy Ruchu Kontroli Wyborów.
 
To co dzieje się w komisjach (działo się), to rozbój w biały dzień. Pracowałem, jako MZ (mąż zaufania) klasy ninja. Polegało to na tym, że oddział ninja stacjonował w stanie podwyższonej gotowości bojowej, reagując na konkretne zagrożenia z poszczególnych komisji, poprzez zasilanie ich w trybie awaryjnym i natychmiastowym, dodatkowym MZ.
 
Wezwań było dużo więcej, niż możliwości zażegnywania problemów. Powód jest prosty. Jedna osoba nie jest w stanie upilnować przez 14 godzin urny, do czego sprowadza się większa połowa wałów wyborczych. Wystarczy 2 minuty na toaletę, a zgrany zespół fałszerzy podrzuci pakiet odpowiednio spreparowanych kart wyborczych. Drugi moment, to liczenie głosów. Gdy pracowite mróweczki nie przestrzegają procedur, i najpierw rozwalą urnę, przed bilansem głosów wydanych i nie wykorzystanych, poczym jak pszczółeczki pracowite rozniosą karty do głosowanie po całym terenie, nikt nie zapanuje nad tym, żeby nie „zginęło” 50 głosów PiS, a na to miejsce nie pojawiło się 50 głosów innej partii, bądź głosów nieważnych.
 
RKW Łódź został zaalarmowany (m.in.) przez wolontariusza z komisji, gdzie w przeddzień wyborów, wbrew wytycznym, przewodniczący ostemplował sobie 350 kart do głosowania.
Od 5.45 następnego dnia zaczął się nierówny pojedynek.
Po pierwsze, nic w domu nie piłem i odmawiałem poczęstunku, żeby nie chodzić do toalety przez 7 godzin (dopiero o 13.30 drugi wolontariusz mógł przyjść).
 
Rano zażądałem otwarcia urny w celu sprawdzenia, czy jest pusta. Krzywili się, ale niby się zgodzili. O 6.45 wróciłem do tematu, a Przewodniczący z niewinną miną odrzekł, że właśnie przed chwilą jeszcze raz sprawdził, i już oplombował urnę. Za późno.
 
Okej. Telefonem nie mogłem sobie poświecić, więc wywaliłem urnę do góry dnem i rozciąłem dolne taśmy, tak, żeby nie uszkodzić pieczęci – czysto.
Jednak tknęło mnie, że zostałem „ominięty” w trakcie tej czynności, tak jakby tuszowali ślady przestępstwa – podrzucili pakiet, ale wiedząc, że ten numer nie przejdzie, wycofali się z tego –  wyjęli wszystko do czysta przed zapowiedzianą kontrolą.
A może mam paranoję? Tak czy inaczej, siedziałem jak kamień trzy metry od urny cały dzień i ostentacyjnie liczyłem wrzucane karty wyborcze systemem kreseczkowym.
 
Runda druga rozegrała się o 20.45. Wyszedłem przed lokal na dymka (w końcu na coś się przydało to palenie papierosów), a tam stoi sobie Przewodniczący i rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Aż tu nagle zajeżdża samochód z ekipą. Młody chłopak wysiada i podaje Przewodniczącemu czarną reklamówkę z kanapkami(?), czy z czymś o kształcie i gabarytach pół ryzy papieru A4.
 
Może faktycznie mam paranoję, ale za 20 minut, musiałem złapać Przewodniczącego za rękę (dosłownie!), żeby nie wysypał całej urny na podłogę w cały ten nierozliczony bałagan, o którym wspominałem na początku. Wymogłem swoją grubością (stanąłem w drzwiach) przestrzeganie wytycznych, czyli zrobienie bilansu głosów wydanych i kart nie wydanych (zgodziło się) oraz zapakowania wszystkiego, czyli odizolowania kart ostemplowanych.
Nasłuchałem się uwag o spiskowej teorii dziejów, w zamian rewanżując się historią niewyjaśnionego wzrostu poparcia dla PSL w 2014 oraz opisem wszystkich możliwych machinacji z kartami ukrytymi za pazuchą, w majtach, albo za doniczką z kwiatami.
 
W trakcie liczenia głosów (w odizolowanym pomieszczeniu!) stwierdzono jeszcze dwukrotnie dziwne „ufologicznie” występujące zjawiska. Najpierw „zginęło” 128 głosów na łódzką jedynkę PiS (Gliński). Och, znalazły się przypadkowo przykryte inną kupą kart do głosowania oraz drugie manko – zniknęło (nadal w odizolowanym pomieszczeniu!) 50 kart z głosami do senatu. Och, to przecież tylko błąd rachunkowy w liczeniu kupek był.
 
Może i mam paranoję, ale jeśli taka paranoja funkcjonuje w 27 000 obwodowych komisji wyborczych, przestaje być dziwne, że nigdy nic nie mogliśmy wygrać.
 
A może to nie było celowe? Może po prostu jest to wynikiem braku kompetencji, a resztę sobie tylko wyolbrzymiam?
A jakie to ma znaczenie? Bez RKW nie byłoby tego wyniku, tylko tyle wiem.
 
Szeregowiec Jacek Biel – Stowarzyszenie RKW Łódź.