Bunt kaloryferów w III RP

  Dawno, dawno temu, gdy Związek Sowiecki zdawał się wciąż być wiecznotrwałą potęgą i Adam Michnik uchodził jeszcze za idealistycznie nastawionego opozycjonistę, walczącego z komunizmem w imię dobra Polski, działacz ten opublikował w t.zw."drugim obiegu" artykuł o buncie kaloryferów, czyli o "rewolucji kaloryferów".  Przewidział w nim nad wyraz trafnie, że imperium komunistyczne upadnie nie na skutek masowych protestów lub wybuchu III wojny światowej, lecz w skutek załamania się systemów podtrzymujących istnienie współczesnych społeczeństw.  Symbolem tego były właśnie zepsute kaloryfery, z którymi nikt nie umie sobie poradzić w "potężnym" państwie.
  Obecnie widać coraz wyraźniej, że podobny los czeka także III RP.  Widziałam już coś podobnego trzykrotnie: pod koniec rządów Gomułki, w ostatnim okresie panowania Edwarda Gierka oraz w latach 1986-88.  Podobnie jak wtedy zaczyna panować nastrój niemożności.  Nie sposób zbudować kawałka drogi, czy też ułożyć rozkładu kolei.  Szumnie zapowiadane plany nie są realizowane i coraz więcej rodzajów działalności paraliżowanych jest przez różne grupy nacisku.  Jarosław Kaczyński słusznie mówił w kinie "Wisła, że rząd PO chciałby sprawnie budować autostrady i tanie mieszkania, ale musiałby narazić się wpływowym lobby, których się boi.  Szybko rośnie tylko biurokracja, pogarszając sytuację.
  Władza zaczyna wikłać się w działania zastępcze.  Rząd Gomułki walczył z "syjonistami", Jaruzelski ścigał "spekulantów" handlujących bułeczkami, a Tusk walczy z "kibolami" i handlem ulicznym.  Gierek wierzył we własną propagandę sukcesu, a Tusk upaja się "prezydencją w UE", która wszyscy poza nim mają gdzieś.  Tę schyłkowość obecnego systemu rządów dostrzega coraz więcej osób.  Ziemkiewicz pisał: "Wiadomo, że pieprznie, tylko nie wiadomo kiedy", a premier Jan Olszewski w wywiadzie w weekendowym numerze "Naszego Dziennika" //10-11.09/, wywiad - /TUTAJ//  mówi wprost: " Bowiem po 21 latach tzw. III RP ten hybrydowy system mieszanej demokracji respektującej w szerokim zakresie dawne struktury PRL właściwie przestaje być funkcjonalny, zwłaszcza w obliczu rysującego się światowego kryzysu.".
  Co z tego dla nas wynika?.  Historyczne analogie wskazują na to, że w perspektywie od roku do czterech lat czeka nas prawdopodobnie gwałtowny przełom.  Tak przynajmniej było dotychczas.  Sądzę, że październikowe wybory niewiele jeszcze zmienią, natomiast po nich nastąpi ostra jazda. Wielu prawicowych publicystów pisze o tym, że ekipę Tuska ogarnia strach na myśl o wyborach.  To nieprawda.  Oni boją się tego, co będzie  po ich "zwycięstwie" w które wierzą.