Oszuści matrymonialni - czy Kościół kamienuje rozwodników?

Prądy postępowej teologii usiłują z miłosierdziem pochylać się nad homoseksualistami, adopcją dzieci przez pary homoseksualne, czy nad rozwodnikami.

I jeśli w stosunku do homosi powszechne wyczucie religijne nie zawodzi (raczej wszyscy zgadzają się, że to grzech ciężki), to w przypadku rozwodników panuje raczej tendencja, że często zostali oni oszukani przez narzeczonych, udających dobrych narzeczonych, odkrywających następnie swoją prawdziwą, niedobrą twarz oszusta.

Co ciekawe, opinia ludu zdaje sobie sprawę z wyjątków Biblii, w których jednoznacznie potępiany jest homoseksualizm oraz gorszenie najmniejszych (obrzydliwość + kamień młyński u szyi), to w przypadku wyjątków dotyczących małżeństwa, już jakby nie za bardzo (odtąd będą jednym ciałem + co Bóg złączył człowiek niech nie rozłącza). Postępowa teologia pomija przy tym całkowicie nauczanie Kościoła o sakramentach.

Sprawa najważniejsza: oszuści matrymonialni.
Człowiek w pewnych okresach życia żyje dobrze (pobożnie) w innych przeciwnie. Czy ślubując przy ołtarzu był oszustem, czy tylko później zmienił się na niekorzyść?
To pytania często nierozstrzygalne, a sądy ludzkie (w tym biskupie) muszą opierać się na faktach. Dlatego jest bardzo niewiele orzeczeń o nieważności małżeństwa (nie rozwód, a stwierdzenie, że małżeństwo nie miało miejsca!).

Co do rozwodników Kościół jednoznacznie naucza, że inne związki (porozwodnicze) to cudzołóstwo. Żądanie więc zmian w tym zakresie, to żądanie zmiany doktryny, czyli żądanie zmiany katolicyzmu na coś innego, więc na nie-katolicyzm.

Ukrywanie tego przed rozwodnikami, którzy utknęli w swojej tragicznej sytuacji życiowej jest świństwem. Podobnie jak łudzenie ich, że Bóg wszystko wybaczy i „zabroni rzucać kamieniem”. Chrystus zabronił, ale powiedział dalej: „idź i nie grzesz więcej”. Kamieniami są tu grzechy własne, które w konsekwencji i tak „ukamienują” grzesznika, który nie skorzystał z drugiej szansy.

Zdając na prawo jazdy należy znać cały kodeks drogowy: jak skręcać w prawo, jak w lewo, jak wyprzedzać itd. Podobnie planując małżeństwo katolickie należy znać kodeks prawa kanonicznego obowiązujący w tym zakresie: że do końca życia, że nie ma rozwodów, że w ostateczności, jeśli małżeństwo jest nieudane możliwa jest separacja. Ani słowa o jakimś „zastępstwie”.

Z tego co pamiętam samemu uczestnicząc w naukach przedmałżeńskich – wszystko to było mówione, łącznie z przestrogą: jeśli nie masz pewności (zaufania) – nie żeń się! to nie są żarty. Młodzi narzeczeni głośno i chóralnie śmiali się wtedy.

Co myśleć o osobach, które „ściągały” na katechezach, a później, przy podejmowaniu decyzji „nie wiedziały co robią”? Albo o osobach, które zdawały sobie sprawę z nierozerwalności małżeństwa, ale teraz tej rozerwalności (rozwodów kościelnych) żądają?

Są oczywiście rażące przypadki kończące się unieważnieniem małżeństwa, więc może skorzystać z tej drogi, skoro są do tego podstawy, zamiast nowocześnie i postępowo „przerabiać” całą religię „pod siebie”?