Urbanizacja i strachy na Lachy

W czasach pierwszej i kolejnych Solidarności z niepokojem obserwowałam sposób manipulowania ludźmi, który nazwałam urbanizacją. Od nazwiska znanego rzecznika rządu. Otóż ilekroć pojawiał się jakiś naprawdę trudny, drażliwy czy wręcz dyskusyjny problem był rozbrajany przez Urbana. Po prostu Urban umieszczał na ten temat tekst w w swoim piśmie, którego ludzie tak się brzydzili, że gdyby Urban napisał, że ziemia jest okrągła, albo, że dwa i dwa jest cztery niewątpliwie by temu zaprzeczyli. W ten sposób temat natychmiast stawał się tabu.

„ Mówisz jak Urban” słyszałam w odpowiedzi na moje wątpliwości dotyczące na przykład roli kontraktowej opozycji. Tabu stawały się kolejne ważne problemy i w ten sposób doprowadzono do stanu gdy ludzie faktycznie mówili jednym głosem, niezależnie od tego co myśleli . Albo co gorsza myśleli wszyscy tak samo, co jest przecież nieprawidłowe. Wszak interesy ludzkie są sprzeczne i konflikty tych interesów powinny pojawić się  w Solidarności od samego początku.

„ Mówisz jak Urban” - w taki sposób znajomi reagowali swego czasu na moje zastrzeżenia dotyczące Michnika. Teraz z kolei słyszę: „ mówisz jak Michnik”. Wcale mnie nie cieszy, że ludzie wreszcie zobaczyli to co było dla mnie oczywiste 25 lat temu. Jeżeli  retardacja w stanie społecznej świadomości wynosi 25 lat nie mam szans, że dożyję kolejnych zmian.

Oprócz Urbana i Michnika politykę zaznaczania terenu, czyli znaczenia w sposób popularny w świecie zwierząt. ( gdybym był młodsza nazwałabym dosadnie tę czynność) niewygodnych tematów realizuje obecnie wielu wykreowanych na szwarccharaktery osób. Zauważmy, że równie dobrze można wykreować autorytet co anty- autorytet, postać obrzydliwą, bezczelnie szczycącą się swoją obrzydliwością. To zamyka usta bardziej skutecznie niż sądy i zakazy. Nikt przecież nie chce mówić jak Urban czy jakiś typ  z Biłgoraja.

Myślę, że jest to dziedzictwo teologicznego myślenia. Szatan nie może mówić prawdy niezależnie jak pociągającą przyjmuje postać i jak atrakcyjne wydaje się nam to co mówi. Możliwość nabrania się na wizje szatańskie była zawsze problemem mistyków. Natomiast demonizowanie zwykłych świntuchów i zaprzańców niepotrzebnie dodaje im splendoru, a nam zamyka usta. Jest zatem jedną z lepszych technik manipulacyjnych.

Trudno mi uwierzyć, że w 1989 roku nikt nie rozumiał, że wybory nie mogą być częściowo wolne. Tak jak jajeczko nie może być częściowo świeże i nie można być częściowo w ciąży. Aż wstyd powtarzać banalne argumenty, które pojawiły się (długo jednak) po tych „ częściowo wolnych” wyborach. 4 czerwca euforia była tak powszechna, że z trudem znosiłam kolejne wizyty indoktrynujących mnie znajomych. Indoktrynacja jednak nie dała wyniku – w wyborach nie brałam udziału.

Podobnie nie wierzę, że ludzie kochający Wałęsę nie widzieli jego prymitywizmu. Pewni moi znajomi mieli w pokoju specyficzny ołtarzyk. Po lewicy Matki Boskiej umieścili Wałęsę, a po prawicy Jana Pawła II. Po pewnym czasie Wałęsa został dyskretnie usunięty. Jan Paweł pozostał i znajomi są teraz dumni, że niejako antycypowali jego kanonizację. Nie wstydzą się przy tym, że kanonizowali przy okazji Nikodema Dyzmę.

Pytałam kiedyś Anię Walentynowicz dlaczego mając w ręku płaczliwe wyznania Wałęsy dotyczące jego delatorstwa, nie ujawniła tych nagrań?
„ Coś ty, nikt by mi nie uwierzył”- powiedziała. Co gorsza- jak twierdziła- powierzyła te nagrania Borsukowi i gdzieś zaginęły. Dodam z ostrożności procesowej, że mówiła to przy świadkach.

Komuniści twierdzili, że nie jest ważne kto mówi i co mówi lecz z jakich mówi pozycji. Taka wykładnia prawdy umożliwiała Stalinowi pozbywanie się kolejnych transz swoich współpracowników, oskarżanych na przykład o wypowiadanie się z pozycji trockistowskich.

Podobna maniera weryfikacji wypowiedzi zapanowała w naszym kraju.

„Ten i ten jest endekiem, a oni są prorosyjscy”- powiedział mi wczoraj znajoma zapytana o szczegóły dość bulwersującej sprawy. „ No i co z tego, chcę tylko wiedzieć czy mówi prawdę”- odparłam. Oświadczyła, że dla niej endek nie może mówić prawdy bo właśnie mówi z pozycji prorosyjskich.

Podobnie jest z Łukaszenką i Białorusią. Każdemu odsądzającemu od czci i wiary ten reżim polecam przejechać się za białoruską granicę i zobaczyć, jak tam żyją ludzie, ile zbudowano domów, jak wyglądają szosy. Wielokrotnie to robiłam i rozmawiałam z setkami ludzi, w tym z „tutejszymi” z naszego dawnego majątku. Sam Łukaszenko nic mnie nie obchodzi interesują mnie zwykli Białorusini. Wielokrotnie usiłowano mnie natomiast w Polsce obrazić sugestiami, że jestem na żołdzie „batiuszki”, bo prawdziwy Polak pluje przecież na Łukaszenkę. To nieważne, że na Białorusi nie ma problemu mieszkaniowego, który to problem jest podstawową przyczyną niechęci młodych Polaków do rozmnażania się. To nieważne, że na Białorusi nie wyrzuca się ludzi z mieszkań jak w Warszawie. Łukaszenko to diabeł wcielony i kropka.

Pewien prawdziwy Białorusin pracujący w Warszawie powiedział mi kilka dni temu, że nie podoba mu się, że Łukaszenko napożyczał pieniędzy i wpakował je w infrastrukturę a nie w rozwój przemysłu. Takie argumenty do mnie trafiają. Natomiast demonizacja Łukaszenki przez całą naszą klasę polityczną świadczy o tym, że Łukaszenko używany jest jako straszak.

Strachy na Lachy to następna metoda manipulacji rodakami. Straszy się nas wymiennie, bez ładu i składu Banderą ( a raczej jego pogrobowcami) , Putinem, Merkel , muzułmanami, Mosadem , CIA, Masonami, Żydami, bankierami amerykańskim i rządami światowymi. Nie twierdzę, że te zagrożenia nie są realne. Ich kondensacja jednak świadczy, że są przywoływane dla manipulacji masami. 
Najzabawniejsze jest dla mnie gdy Putin, który w bajeczkach Tuska był przez długi czas "dobrym panem" nagle awansuje do roli szwarccharakteru. Tusk to nawet bajek nie potrafi opowiadać.

Ale kto to widzi?