O kartach wielokrotnie znaczonych

Pamiętam jak kiedyś przez całe wakacje siadywaliśmy z kolegami na krawężnikach, przy zakończeniu naszej ulicy i graliśmy w karty. W różne gry, w Chistoryczny Upadek Japonii, w Kuku, w Durnia i Makao. Marnowaliśmy w ten sposób całe dnie, ale nie było nikogo, kto by nam o tym powiedział i skłonił do opamiętania, bo dorośli byli raczej szczęśliwi, że zeszliśmy im z oczu i nie muszą się nami zajmować. Wiadomo było gdzie jesteśmy, wiadomo było, że nie zajmujemy się pirotechniką, wiadomo było, że nie podkradamy niczego z ogrodów. Karty zaś były według naszych rodziców, o ile nie gra się na pieniądze, rozrywką dopuszczalną dla dzieci, nawet małych.

Ponieważ ja traktowałem tę rozgrywki poważnie, zwykle przegrywałem, podobnie było z młodszymi kolegami, którzy nie rozumieli o co w tych kartach chodzi naprawdę. Chodziło zaś o to, że grupka kolegów, bardziej ze sobą zaprzyjaźnionych bądź spokrewnionych za pomocą mimiki i gestów decydowała o wyniku rozgrywek. Były to oszustwa subtelne oparte o głębokie porozumienia nie mające nic wspólnego z grą w Makao. My zaś, ci głupsi i słabsi nie rozumieliśmy tego i za wszelką cenę staraliśmy się przestrzegać zasad i grać uczciwie. Jeśli do tego dodamy jeszcze fakt, że niektóre talie przez nas używane były znaczone będziemy mieli pełny obraz sytuacji w której znajdowali się gracze nie rozumiejący co się dzieje. Kiedy zaś, dużo później zdarzyło się, że zasiadaliśmy do gry w karty, na których były zdjęcia tak zwanych gołych bab, to była już całkowita klęska, bo zanim ktokolwiek zrozumiał co ma w kartach było już po nim.

Najpierwsza więc zasada gracza w karty brzmi: nigdy nie graj w karty z gołymi babami. To jest pułapka prosta, wyraźna i zastawiona na najgłupszych i najmniej rozgarniętych. Określanie się zaś wobec gołej baby jest po prostu niegodne. Goła baba zawsze ma za zadanie coś ukryć i najczęściej są to sprawy dość niebezpieczne lub kłopotliwe.

Goła baba to także pokusa, nie taka jak myślicie bynajmniej, ale pokusa dotycząca problemów łatwo rozwiązywalnych. Wielu ludziom zdaje się, że określając się wobec gołej baby coś załatwiają, w dodatku coś ważnego. Nigdy nie zachodzi taka sytuacja, bo goła baba to pułapka.

Prócz kart z gołymi babami są jeszcze karty znaczone, a nawet wielokrotnie znaczone. One właśnie są najczęściej wybierane przez graczy niedoświadczonych i młodych, bo ci nie odróżniają jeszcze ziarna od plew i wydaje im się, że sukces polega na redagowaniu na nowo wciąż tych samych tematów, które można by nazwać topowymi.

I tak młodzi pisarze historyczni chcąc zrobić karierę biorą się za wrzesień 39 roku i naświetlają ten kawałek naszych dziejów pożyczoną od jakiegoś pana w ciemnych okularach latarką. Pan ten podsuwa im również co ciekawsze rozwiązania niejasnych sytuacji, a oni przyjmują je z uśmiechem. Wierzą bowiem, że dzięki temu osiągną sukces. To jest niestety gra w Chistoryczny Upadek Japonii, na krawężnikua nie badanie i redagowanie na nowo dziejów Polski, a ten pan tak poznaczył karty, że już wcale nie widać wzoru na koszulce. Kolejnym „ważnym” tematem jest Powstanie Warszawskie, które musi się znaleźć w talii, rozdawanej młodym Polakom, w każdym prawie pokoleniu. I każdy, nawet największy głupek, musi zabrać w tej sprawie głos, bo mu się zdaje, że doda sobie w ten sposób powagi. Dzięki takim zabiegom, dzięki zaangażowaniu młodych badaczy w rozgrywki wyświechtanymi kartami, talia, w której ukryta jest karta z wizerunkiem Józefa Rettingera, może bezpiecznie spoczywać w kieszeni pana w ciemnych okularach, który uśmiecha się sympatycznie i podsuwa coraz to młodszym badaczom, coraz to starsze talie. I tak po kolei dochodzimy do Powstania Styczniowego oraz do potwornej i straszliwej roli Polaków w niszczeniu własnego państwa. I już. Gra się kończy. Na koniec jednak zwykle jest tak samo jak było na tym naszym krawężniku, ci co wygrali lecą do domu na obiad i uśmiechają się do siebie porozumiewawczo, a reszta wlecze się noga za nogą i próbuje zrozumieć co się stało. I nie inaczej będzie w naszej obecnej sytuacji.

Mamy bowiem takie oto figury w tym rozdaniu: Wołyń i pojednanie, książki Zychowicza, Radwańską i Lemańskiego. I co z tym zrobić? Właściwie nic, trzeba by pobiec do kiosku i kupić całkiem nową talię w nowym papierku, z certyfikatem specjalnym, gwarantującym, że jest nie naruszona.

Gra Wołyniem jest pułapką z tego względu, że nikt nie stara się zrozumieć istoty konfliktu polsko-ukraińskiego. Jest to konflikt głęboki i wobec tego co mamy dziś na Ukrainie, właściwie nierozwiązywalny. Wszelkie zaś gesty polityków, nawet bardzo spektakularne i widowiskowe pozostaną tylko gestami. Zychowicz w wywiadach opowiada o tym, że za dwa tygodnie wyjdzie jego książka „Obłęd 44”o Powstaniu Warszawskim. Twierdzi, że zainteresowanie książką jest duże, bo już mamy dyskusję, a samego dzieła jeszcze nie ma. Mnie także panie Zychowicz wydawało się wielokrotnie, że wygram w Makao, a zawsze kończyło się tak samo. Zainteresowanie książką o Powstaniu musi być duże, bo Powstanie to karta poznaczone tyle razy przez różnych macherów, że właściwie nie trzeba nic robić, by zainteresować tym ludzi. Wystarczy ją pokazać i już. Pytanie: po co? Moim zdaniem nie ma o czym gadać póki nie naświetli się roli w Powstaniu Józefa Rettingera. Wszelkie dywagacje na temat: czy dowództwo AK kolaborowało z Rosjanami są prowokacją i niczym więcej, a takie właśnie zdanie znajduje się w zlinkowanym wczoraj wywiadzie Zychowicza dla „Polska the Times”. Przez całą komunę słyszeliśmy, że AK kolaborowało z Niemcami, a teraz doczekaliśmy się innych oskarżeń, wszystko zaś oczywiście dla naszego własnego dobra i lepszego zrozumienia własnej historii. Do tych dwóch kart wielokrotnie poznaczonych dodano nam dwie gołe baby: Lemańskiego i Isię. No i gramy. Gramy aż miło i nawet nam parę osób kibicuje i niektórzy klaszczą. Nikt jednak nie zwraca uwagi na porozumiewawcze spojrzenia naszych przeciwników, ani na uśmiech pana, który rozpieczętował tę rzekomo nową talię i rozrzucił karty po stoliku.

Zapraszam na stronę www.coryllus.pl gdzie jak zwykle można kupić nasze książki.