Drogi na Wawel

- Czy Stolica Apostolska przenosiła już kiedyś do Krakowa biskupów łódzkich? – spytał parę lat temu nuncjusz Migliore pochylonego nad dokumentami sekretarza.
- Trzech.
- I jak się spisywali?
- Dwóch zostało kardynałami – odparł ks. Peggiore, któremu odróżnianie biskupów łódzkich od łuckich wciąż przychodziło łatwiej po łacinie niż po polsku.
 
Abp Marek Jędraszewski nie jest pierwszym metropolitą krakowskim, który przychodzi tu spoza Małopolski. Tradycja powoływania na stolicę św. Stanisława kapłanów, którzy wcześniej nie byli biskupami w innych diecezjach trwała tu wprawdzie nieprzerwanie, ale zaledwie do 1399 roku (a potem od roku 1803). Natomiast w okresie świetności Rzeczpospolitej obojga narodów (arcy)biskupami krakowskimi zazwyczaj zostawali biskupi przenoszeni z innych diecezji – najczęściej włocławscy, płoccy, przemyscy, poznańscy i łuccy.
 
Powołani na stolicę biskupią w Krakowie:
 
- z Łucka - Bernard [od 1604 kardynał] Maciejowski (1600, 1606 przeniesiony do stolicę Prymasów Polski do Gniezna), Jan [od 1737 kardynał] Lipski (1732) i Feliks Paweł Turski (1790),
- z Poznania - Wojciech Jastrzębiec (1399), Piotr Tomicki (1523) i Jan Latalski (1536),
- z Przemyśla - Filip Padniewski (1560), Piotr Gembicki (1642), Andrzej Trzebicki (1658), Stanisław Dąmbski (1700) i Jerzy Denhoff (1701)
- z Płocka - Jan Chojeński (1537), Piotr Gamrat (1538), Samuel Maciejowski (1546), Piotr Myszkowski (1577) i Marcin Szyszkowski (1616),
- z Włocławka - Jan Gruszczyński (1463), Jan Lutek (1464), Andrzej Zebrzydowski (1551), Piotr Tylicki (1607), Andrzej Lipski (1630) i Felicjan Szaniawski (1720),
- z Chełmna - Jakub Zadzik (1635), Jan Małachowski (1681) i Andrzej St. Załuski (1746),
- z Chełma - Kazimierz Łubieński (1710)
- z Kijowa - Kajetan Sołtyk (1758),
- z Wilna - Jerzy [od 1583 kardynał] Radziwiłł (1591).