Jak żydowska krowa

Szukając wiadomości trafiłam wczoraj(5 .03. 2012) na końcówkę  programu z cyklu „Pytanie na śniadanie” w TVP II.
Poświęcony był książeczce jakiegoś niemieckiego autora wydanej w Polsce, która ma przybliżyć małym dzieciom problemy rodziny „ tęczowej i patchworkowej”,  jak raczyła się wyrazić robiąca za eksperta panienka w okularach. Towarzyszył jej jakiś długowłosy blondyn.
Nie wiem od czego ekspertem jest panienka. Na pewno nie od języka polskiego. „W związku z kulturom czy religiom ludzie wybierają życie w zakłamaniu”- obwieściła wymawiając końcówki podobnie jak Ryszard Kalisz. (Jego jednak podejrzewam raczej o stylizowanie się na swojaka. Nie jest możliwe, żeby przez tyle lat nie znalazł się nikt, kto nauczyłby go mówić po polsku)

Książeczka nawołuje, żeby uczyć dzieci tolerancji dla innych modeli życia, na przykład dla domów, gdzie się nie wietrzy. „Na to nie możemy się zgodzić”- oświadczył blondyn. „Nie można tolerować brudu i braku higieny.” Na pytanie jak wytłumaczyć dziecku, że dwóch panów mieszka razem odpowiedział: „ Bo tak lubią, he he he”. I to jest sedno sprawy.

Zgodnie z obowiązującym paradygmatem i ustawodawstwem dziecko może i musi być narażone na poznawanie nowych kochanek czy kochanków ojca czy matki, musi umieć się z nimi porozumiewać, pogodzić się z tym, że często się zmieniają. Natomiast kruszki na stole czy niemiły zapach w mieszkaniu to przestępstwo, za które rodzina karana jest odebraniem dziecka. ( Tak było w przypadku małej Róży).

Znana mi jest autentyczna historia, gdy tatuś, który długo walczył o opiekę naprzemienną, zabrał 10 letnią córkę do zaprzyjaźnionej agencji towarzyskiej, gdzie zaraziła się rzeżączką, bo troskliwe „ciocie” położyły ją do brudnej pościeli. Być może jest to skrajny przypadek. Chodzi jednak o coś zupełnie innego.

Dziecko, które podlega opiece naprzemiennej, które ma dwa biureczka, dwa łóżeczka, dwa rowerki czuje się jak ta żydowska krowa, która nie ma swego stałego miejsca w oborze. ( tak mówiło się na Polesiu i mam nadzieję, że nie obrażam żadnej świętej krowy). Nawet zwierzęta bardzo źle znoszą przenoszenie z miejsca na miejsce. Konie nie cierpią gdy im się zmienia boksy, psy nie lubią przenoszenia legowiska.

Dziecko odczuwa najsilniej potrzebę stałości i wyłączności.
Moje (już spore) dzieci zrobiły mi awanturę gdy podałam adres gospodarzy jakimś Francuzom, którzy dzięki temu spędzili w Ochotnicy Sylwestra. „Ochotnica jest tylko nasza” mówiły i nie mogłam im wytłumaczyć, że nie nabyły na własność Turbacza, Lubania, Gorca i domu naszych gospodarzy.
Dzieci bywają zazdrosne nawet o rodzeństwo.

Rodzina satelitarna, gdzie wszyscy się przyjaźnią, to jeden z poprawnościowych mitów.

Opowiadał mi pewien student z bogatej rodziny, że jego „szalona mamuśka” (jak się wyraził), na jego urodziny zaprasza ojca z kolejna panią , jej dziećmi z poprzednich związków, oraz nowym dzieckiem, poprzednią kochankę ojca, z którą matka się przyjaźni,  partnera matki z byłą żoną i dziećmi.
„Przecież my się wszyscy nienawidzimy, każdy patrzy w talerz i modli się żeby ta stypa jak najprędzej się skończyła.” I to mówił 25 letni, zamożny, nowoczesny bywalec.

W jeszcze gorszej sytuacji była szkolna koleżanka córki.  Matka ułożyła sobie życie z dużo młodszym partnerem i nie chciała jej w domu, ojciec też jej nie chciał i ostatecznie zamieszkała z porzuconą przez ojca poprzednią kochanką w ostatnim stadium choroby nowotworowej, na której mieszkanie czekały porzucone kiedyś przez nią dorosłe już dzieci.

Tak wygląda w praktyce „rodzina satelitarna”, nie mówiąc już o „rodzinie tęczowej”.

A swoją drogą świat stoi na głowie, jeżeli można i wypada opowiadać dziecku o obyczajach erotycznych, natomiast sprawą wstydliwą i intymną staje się kwestia wiary, jeżeli można bezkarnie zabić zdolne do życia dziecko (partial abortion) natomiast nie można mu dać klapsa, jeżeli zdrowiu i psychice dziecka nie zagraża obserwowanie scen homoseksualnych ( oni tak po prostu lubią) natomiast zagrażają kruszki na stole.