ZMIANA WARTY

                                                                                                  Pisane w 72-gą rocznicę napaści Sowietów na Polskę

Gdy patrzę jak Platforma Obywatelska wyłącza kolejne hamulce w parciu do przejęcia władzy absolutnej i mono-partyjnego zarządzania Państwem włosy stają mi dęba.

Zdeptano polityczny obyczaj. W dążeniu do partyjnej hegemonii nie ma już poczucia wstydu. Nastało prawo dżungli. Kto silniejszy, ten lepszy. Cham chama chamem pogania. Wszystkie chwyty dozwolone. Byle rządzić i chapać! Zagarnąć jak najwięcej stanowisk! Obsadzić przyczółki. Usunąć niewygodnych, choćby byli genialnymi fachowcami!

Historia zatoczyła błędne koło. Pod koniec lat siedemdziesiątych ceny poszły w górę. Dziesięć lat później naród się zbuntował. Zrodziła się Solidarność. „Upadła” komuna. Odzyskaliśmy wolność. Wywalczyliśmy sobie demokrację, za co wielu zapłaciło życiem.

A co było dalej? Pewien zegarmistrz światła purpurowy rezydujący przy ulicy Czerskiej zabełtał Polakom w głowach tak sprytnie, iż ani się obejrzeli, gdy wrócili do modelu zarządzania Państwem prawie identycznego, jak przed czerwcem 89. Tylko ludzie przefarbowani i wystrój zmieniony.

Ktoś teraz może spytać, dlaczego tak się dzieje. Jak to jest w ogóle możliwe w demokracji?
Myślę, że odpowiedź jest prosta. Po raz kolejny oszukano ludzi. Ale tym razem jest to wspierane przez szamanów z Brukseli szachrajstwo na gigantyczną skalę, którego skutki mogą trwać latami. Już tłumaczę, o co mi chodzi.

Gruba kreska Mazowieckiego i blokada lustracji przez Michnika pozostawiły komunistów u władzy de facto na kilka pokoleń. W efekcie post-komuniści przez cały czas dzierżyli i nadal dzierżą w swoich rękach decyzyjne stanowiska we wszystkich urzędach kluczowych dla Państwa. I choć rozgrabili Polskę do samego spodu, co się nie udało żadnemu z najeźdźców, nikomu z tych gagatków włosek nie spadł z głowy do dnia dzisiejszego.

Żeby ludziom zamydlić oczy, po upadku komuny rozdzielili swoje role. Jedni schronili się pod płaszczykiem „prawicowej” Unii Demokratycznej, potem Unii Wolności, a obecnie Platformy Obywatelskiej, drudzy natomiast poszli do tak zwanych partii lewicowych.
I choć stwarzano pozory, że jest inaczej, obydwie te paczki starych, wypróbowanych kolesiów harmonijnie współpracowały ze sobą przez ostatnie dwadzieścia lat tyle, że w formie sprytnie zakamuflowanej.

Obecnie uznano, że ludzie są już dostatecznie ogłupieni żeby te dwie ferajny mogły znowu oficjalnie się połączyć (koalicja PO-SLD) i wziąć w swoje łapska Polskę na kolejne dekady, zarządzając krajem jak za najlepszych czasów komuny, która jak widać nie całkiem do końca upadła, a przyczaiła się tylko czekając na lepsze czasy.

Więc się zastanowiłem, co oni obecnie knują. I chyba coś mi w głowie zaświtało.

Po tym, co narobił, pan Tusk konsekwentnie traci zaufanie Polaków. Ostatnio desperacko szantażuje Rodaków, że jak mu 9 października nie dadzą do ręki władzy absolutnej, to zabiera zabawki i odchodzi. Ale ponieważ wyborcy mogą mu tym razem dać czerwoną kartkę, istnieje wcale nie małe prawdopodobieństwo, że będzie potrzebny zmiennik.

W tym miejscu pragnę zwrócić uwagę Państwa na dwa znamienne fakty. Wczoraj pan Aleksander Kwaśniewski półżartem powiedział, że mógłby zostać premierem. Jednocześnie wszyscy mogli w telewizji zauważyć, że raptownie zeszczuplał.

A mając na uwadze, że pan Aleksander chudł zawsze przed objęciem władzy, chciałbym przestrzec Rodaków, iż wygląda na to, że po raz kolejny, po zapomnianej już „nocnej zmianie”, post-komuna szykuje Polakom podstępną zmianę warty.

Krzysztof Pasierbiewicz
(nauczyciel akademicki)