ZDRAJCA PILECKI; czy ja śnię!?

Nie ucichły jeszcze „gejowskie” insynuacje na temat żołnierzy Szarych Szeregów „Zośki” i „Rudego”, a tu kolejny paszkwil uwiarygadniany profesorskim tytułem: ponoć bohater narodowy rotmistrz Witold Pilecki donosił na kolegów...
 
Nie wiem, jak zachowywałby się pan profesor tłuczony do nieprzytomności nogą od krzesła i kopany po jądrach. Nie wiem, do czego by się przyznał podczas „zabiegu” wyrywania paznokci. Nie mam pojęcia, kogo by wsypał po kilku dobach bez snu, siedząc na nodze odwróconego  taboretu. I ile nazwisk ludzi winnych i niewinnych przypomniał by sobie, dygocąc bez ubrania w mroźnym, zalanym wodą karcerze...
 
Nikt nie rodzi się bohaterem. Weryfikuje nas życie. Sam nie wiem, jakbym zachował się w takiej sytuacji. I aż się boję stawiać sobie to pytanie...
 
Ale jedno wiem na pewno – tych, którzy przetrzymali tortury i zachowali się godnie, tak jak „Inka” czy rotmistrz Pilecki – chronić należy od podłości i oszczerstw – zwłaszcza po śmierci. Śmierci zadanej naszym bohaterom z wyroku namiestników sowieckich w zniewolonej przez sowietów Polsce.
 
I tylko dziwi mnie nadzwyczajnie tolerancja dla żyjących na wysokich, polskich emeryturach ubeckich oprawców (np. Szechter w Szwecji, czy  Morel w Izraelu i wielu, wielu im podobnych zbrodniarzy – przez nikogo nie niepokojonych tu, w wolnej ponoć Polsce ), którym jakoś nikt nie wypomina zdrady polskiej racji stanu... Kogo wy reprezentujecie, panowie „historycy” z tytułami profesorskimi? To właśnie o takich jak wy napisałem kiedyś:
 
„Znałem ja ludzi prostych o sercach przepięknych,
I profesorów, którym nie podałbym ręki...”
 
Próbując manipulować skutkami zupełnie zapominacie o przyczynach, panowie „naukowcy”...
 
Lech Makowiecki
 
P.S. Przypominam wiersz z Naszego Dziennika – myślę, że jak najbardziej na temat:
 

UPIORY  I  LUDZIE 

Pod cmentarnym murem
Na łączce zielonej
Biegały za piłką
Dzieci rozbawione
 
     I tylko czasami
     Dziwiły się z rana
     Skąd ta ziemia świeża
     I darń rozgrzebana
 
Pod cmentarnym murem
Nocami chmurnymi
Ludzie jak upiory
Doły ryli w ziemi
 
     Z ciężarówek ślepych
     Po dach ładowanych
     Zrzucano jak worki
     Ciała rozstrzelane
 
Pod cmentarnym murem
Drzewa wnet wyrosły
Dzieci w świat odeszły
W życie swe dorosłe
 
     Wapno rozłożyło   
     Kości pogrzebanych     
     Ludziom jak upiory      
     Medale rozdano
 
Pod cmentarnym murem
Ale z drugiej strony
Stworzono Aleję
Wielce Zasłużonych
 
     Czasem gra orkiestra
     Przemową ktoś nudzi
     To bliscy żegnają
     Upiory – jak ludzi     
 
Pod cmentarnym murem
Na tej samej ziemi
Leżą obok siebie
Krzywdzący... Skrzywdzeni...
    
      Tu marmur grobowców
      Tam krew w każdej grudzie 
      Wstaną na Sąd Boży
      Upiory... I Ludzie...
 
I – z cyklu znalezione w sieci – ballada dedykowana Ince z płyty „Patriotyzm”...
To dla przypomnienia, jak mniej więcej wyglądało ubeckie „przesłuchanie”:
http://www.youtube.com/w…
 
Przy okazji – uspokajam, że książka „Alfabet Seawolfa” jest znowu dostępna;
Wydawca zapewnia, że wyczerpany nakład już uzupełniono; podaję link:
http://sklep.slowaimysli.pl/alfabet-seawolfa-p-2.html