Żarło, żarło i zdechło

 
Gdy  l1 listopada ubiegłego roku, Jerzy Karol Buzek został odznaczony przez Prezydenta B.Komorowskiego Orderem Orła Białego, „w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczypospolitej Polskiej, a w szczególności dla przemian demokratycznych w Polsce, za działalność naukową i państwową, za wybitne osiągnięcia w działalności politycznej na arenie międzynarodowej”, czyli, mówiąc popularnie, za całokształt, pomyślałam sobie, że właściwie jest to ostatni dzwonek na odznaczenie,  a może nawet i zbyt późno. Bo rozkład państwa według przyjętej w 1990 roku strategii liberalno-komunistycznej, z przemianami demokratycznymi miały niewiele wspólnego, podobnie jak cztery reformy rządu Buzka, z Balcerowiczem – ministrem finansów i Emilem Wąsaczem – ministrem skarbu.  Mimo stosowanej od 23 lat propagandy sukcesu, coraz bardziej doświadczamy, że nasi reformatorzy, prywatyzatorzy i inni „transformersi” działali nazbyt intuicyjnie, by nie powiedzieć bez żadnej wiedzy i doświadczenia, wierząc na słowo Sachsom, Sorosom i Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu, a lekceważąc polskich ekonomistów, którzy ostrzegali, czym dla społeczeństwa może skończyć się przyjęta „terapia szokowa” czy reformy, źle przygotowane i źle realizowane, szkodliwe dla gospodarki i finansów państwa.

Nadal żyjemy więc w potransformacyjnym permanentnym szoku, przy którym „Future Shock” Tofflera to małe piwo, a reformy Buzka i jego doradców, używając technicznej metafory na wzór L.Tyrmanda, to jak zepsuty silnik lub zniszczona instalacja kanalizacyjna. Nikt nie wie, jak je naprawić, a one jednak cały czas działają i ludzie muszą z niej korzystać. Do czasu. I właśnie ten czas nadchodzi, choć od dawna pozostajemy w polu rażenia szkodliwych reform, podejrzanych prywatyzacji, niszczenia polskiego górnictwa, przemysłu, nierozliczonych czy umorzonych afer, rabunkowego drenowania finansów państwa i dziury budżetowej. Niektórzy pamiętają jeszcze „umacnianie demokracji” przez Buzka za pomocą gumowych kul, którymi poczęstował protestujących działaczy „Sierpnia 80” czy armatek wodnych skierowanych w stronę rolników, a nawet działania wobec własnego ministra, który ośmielił się ujawnić dziurę budżetową. Dziś już widzimy, że wszystkie reformy rządu J.Buzka to szkodliwa, kosztowna i nieprzemyślana  prowizorka,  która przede wszystkim miała dostarczyć ciepłych posadek dla pół miliona kolesi, partyjnych urzędasów, przysposobić ich do drenowania publicznej kasy i stworzyć przyjazny grunt pod afery.

Bo czym była reforma terenowych władz administracyjnych, która powołała sztuczne twory - powiaty,  obsadzone przez oligarchię partyjną, służące tworzeniu lokalnych grup interesów i szerzeniu się patologii i korupcji? Wypaczeniem założeń reformy (bo typowy polski powiat ziemski to 30-tysięczne miasto, którym kieruje starosta, wicestarosta, 3 do 5 członków zarządu i 21-osobowa rada powiatu), a także degradacją  wielu miast, wzrostem bezrobocia, zagrożeniem dla  rozwoju samorządu gminnego i  zadłużeniem niewydolnych powiatów. Dziś już na 10 mln złotych.
 
Nie lepiej jest z kolejną reformą  - oświatową, która miała na celu upowszechnienie średniego wykształcenia i podniesienie jego poziomu. Nowa struktura szkolnictwa: m. in. gimnazja, likwidacja szkolnictwa zawodowego: techników i szkół zasadniczych, otwarcie na szkolnictwo wyższe prywatne, uproszczenie matur i zniesienie egzaminów do szkół wyższych, drastycznie doprowadziła do obniżenia poziomu edukacji, czego dowodzą coroczne wyniki egzaminów sprawdzających oraz tzw. „nowa matura”, która dopuszcza jej zdanie po uzyskaniu zaledwie 30%. Młodzi ludzie zostali oszukani przez polityków, nauczycieli, wykładowców, którzy ratując swoje etaty udają, że uczą, wypisują świadectwa, zaliczają egzaminy, wydają dyplomy. Ale o wykształceniu nie może być mowy. Matura jest kpiną, dyplom  nie jest tożsamy z posiadaniem wiedzy, a absolwenci muszą uczyć się od nowa, tworząc swoistą fabrykę młodych bezrobotnych, którym na dodatek odebrano prawo do bezpłatnego studiowania na drugim kierunku. Dydaktyka pogrąża się w kryzysie, nauczyciele zostali upokorzeni przez odebranie im prawa oceny uczniów i powierzenie jej komisjom zewnętrznym, stali się prowadzącymi kursy wypełniania testów; obciążani zbędną sprawozdawczością,  przestali być wychowawcami, co wpłynęło na  wzrost problemów wychowawczych, agresji (szczególnie w gimnazjach) oraz przestępczości nieletnich. Katastrofa, miernota i wtórny analfabetyzm, których twórca został uhonorowany najwyższym polskim odznaczeniem.

A powinien stanąć przed Trybunałem Stanu, bo jego reforma służby zdrowia narusza art. 68 Konstytucji, mówiący o równym dostępie wszystkich obywateli do świadczeń opieki zdrowotnej. Mimo ogromnych środków z budżetu państwa na reformę, która kosztowała jeden miliard złotych, efekty były żadne. Nie sprawdziły się Kasy Chorych, które kolejny rząd zastąpił równie kalekim NFZ-em, nieeefektywny był system rejestracji pacjentów oraz ustawa o refundacji leków. Reforma nie uzdrowiła służby zdrowia, nadal prym nad leczeniem wiodły limity, zysk i opłacalność.  Pieniądz nie poszedł za pacjentem, bo po drodze stał się łupem dla prywatyzacyjnych zakusów polityków i biznesmenów. Rządy Platformy Obywatelskiej skutecznie dobiły służbę zdrowia, a zapowiedzi kosmetycznych reform ministra Arłukowicza: zastąpienia jednego molocha drugim – Urzędem Ubezpieczeń Zdrowotnych, jest skazane na niepowodzenie. Schorowani Polacy, czekający miesiącami na wizytę specjalisty, odcięci od coraz droższych leków, skazani są na kolejki i upokorzenia i muszą zapomniec o art, 68 Konstytucji, tak jak przyszli emeryci o emeryturze pod palmami.Bo ostatnia reforma rządu Jerzego Buzka, emerytalna, wprowadzająca obowiązkowe składki ściągane do towarzystw emerytalnych z zarobków ludzi pracujących, jest największym przekrętem, który wygrywa w konkurencji z innymi aferami IIIRP.  Profesor Leokadia Oręziak (SGH) pisze o OFE:

OFE wprowadzono w Polsce pod presją Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego, organizacji działających na rzecz międzynarodowych instytucji finansowych, w tym wielkich towarzystw ubezpieczeniowych i banków z krajów wysoko rozwiniętych. (...) Borykająca się z transformacją gospodarczą i dużym zadłużeniem zagranicznym Polska była na łasce instytucji międzynarodowych. To przecież wtedy zredukowano nasze zadłużenie w Klubach Londyńskim i Paryskim o 50%, ale w zamian przysłano nam komorników, przedstawicieli Banku Światowego. Jeden z nich stanął na czele państwowej instytucji wprowadzającej reformę emerytalną. OFE w Polsce wprowadzono więc w warunkach ograniczonej suwerenności.

Ze słynnych trzech filarów została ruina, ZUS zaciąga pożyczki na bieżące wypłaty, fundusze emerytalne dzięki astronomicznym prowizjom bez żadnego wysiłku zarobiły i wyprowadziły z Polski 20 miliardów, ale nie dla przyszłych emerytów, których pieniądze przegrały na spekulacjach giełdowych, roztrwoniły na reklamy, akwizytorów i wynagrodzenia, doprowadziły do bankructwa państwo i przyszłych emerytów. Ostatnia decyzja Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych, która  proponuje „emeryturę programowaną”, nie jest żadnym zaskoczeniem. Wygląda wręcz na tajną umowę z rządem w sprawie dalszego losu OFE, na której skorzystają obie strony. Dla Platformy to jedyna szansa na przetrwanie rządu i załatanie dziury budżetowej, dla funduszy, które „obłowiły się” kosztem przyszłych emerytów defraudując ich pieniądze,  to bezkarne zwolnienie z umowy, którą podpisywały z Polakami. Ile jeszcze potrzeba faktów, by Polacy zrozumieli, że nagradzanie tych, którzy doprowadzili Polskę na skraj przepaści, jest zgodą na kontynuację ich polityki?

Tekst opublikowany w ogólnopolskim tygodniku "Warszawska Gazeta"