Nadzieja, która nie może spaść do piwnicy

   Nie tak dawno bloger Ijontichy zamieścił link do wpisu Kemira z „Salonu 24”. Tekst, przyznam, ciekawy, pisany z pasją, bez asekuracji, a przy tym z pewną dozą patosu, którego w polskiej publicystyce już prawie nie ma. Spodziewałem się, że pod takim wpisem rozpęta się żywa dyskusja, że polecą argumenty, kontrargumenty, może nawet iskry, jak dawniej, gdy blogosfera była jeszcze areną prawdziwej myśli, a nie tablicą ogłoszeń. Tymczasem... nic. Wpis szybko spadł do piwnicy, a komentarzy jak na lekarstwo. Cisza. Jakbyśmy wszyscy nagle nabrali wody w usta albo, co gorsza, przestali się interesować tym, co naprawdę ważne.

A szkoda, bo temat, który poruszył Kemir, dotyczył rzeczy fundamentalnych. Pisał bowiem o prezydencie Karolu Nawrockim, człowieku, który jego zdaniem może być tą długo wyczekiwaną nową siłą polskiej polityki. O kimś, kto w czasach ogólnego rozprzężenia, zmęczenia i cynizmu, przypomina, że państwo to nie tylko instytucje, ale wspólnota wartości.

I tu, muszę przyznać, w dużej mierze zgadzam się z autorem. Bo rzeczywiście, coś się w tej prezydenturze wydarzyło. Nawrocki nie wygląda na człowieka zrobionego z plastiku partyjnych gabinetów. W jego słowach, gestach, a nawet w sposobie bycia czuć pewien rodzaj powagi, która nie jest udawana. Jakby wreszcie pojawił się ktoś, kto rozumie, że władza nie jest po to, by nią się chełpić, ale by jej służyć. I może właśnie dlatego zaczyna wzbudzać nadzieje, nawet tam, gdzie jeszcze niedawno panowała apatia.

Ale mój własny ogląd tej sytuacji idzie nieco dalej niż to, co napisał Kemir. Bo choć prezydent Nawrocki rzeczywiście wyrasta na postać o dużym potencjale, to w moim przekonaniu nie jest i nie powinien być, samotną wyspą. Jeśli Polska ma odzyskać ster, jeśli ma się wyrwać z tego szamotania między Brukselą a Berlinem, między partyjnymi wojenkami a medialną histerią, to potrzebny jest szerszy obóz myśli i działania.

I tu wchodzą na scenę ci o których Kemir nie wspomniał, a o których, moim zdaniem, warto mówić głośno: profesor Andrzej Nowak i ludzie Solidarnej Polski.

Profesor Nowak, człowiek, który od lat przypomina, że Polska nie jest tylko geograficznym faktem, ale duchowym zobowiązaniem. Historyk o kręgosłupie i stylu, którego nie da się podrobić. W jego słowach jest ta rzadko dziś spotykana mądrość, połączenie erudycji i pokory wobec historii. To głos, który mógłby stać się moralnym kompasem nowego obozu, jeśli tylko ktoś odważyłby się słuchać.

A ludzie Solidarnej Polski – niedoceniani, często wyśmiewani przez media, ale konsekwentni w swoim konserwatywnym uporze. To środowisko, które, mimo politycznych burz, zachowało coś, co dziś jest rzadkością: przekonanie, że są sprawy, których nie wolno oddać. Ani dla świętego spokoju, ani dla notowań w sondażach. W nich wciąż tli się ta iskra dawnego ideału, Polski sprawiedliwej, opartej na wartościach, nie na kalkulacji.

I dlatego wierzę, że jeśli w ogóle istnieje jeszcze w tym kraju realna szansa na odrodzenie, to właśnie w połączeniu tych trzech żywiołów: wizji prezydenta Nawrockiego, autorytetu profesora Nowaka i determinacji ludzi Solidarnej Polski.

Ale, bo zawsze jest jakieś „ale”, same nazwiska nie wystarczą. Polska potrzebuje nie tylko symboli, ale struktury działania. Potrzebuje ruchu, który potrafi wyjść poza partyjne układy i przywrócić sens pojęciu „służby publicznej”. Bo dziś polityka stała się grą interesów, a nie rozmową o Polsce. Stała się spektaklem, w którym zamiast myślenia mamy reakcję, zamiast wizji – kalkulację.

Koalicja Tuska, niezależnie od ocen, działa skutecznie, ma swoje media, swoich ludzi, swoje kanały wpływu. W tym czasie obóz patriotyczny, mimo ogromnego potencjału, rozprasza się w sporach o drobiazgi. I to jest dramat, bo historia nie czeka.

Polska potrzebuje dziś czegoś, co można by nazwać nowym pospolitym ruszeniem ducha i rozsądku. Takiego, które nie będzie partyjną maszyną, ale ruchem ludzi, którym naprawdę zależy. Ludzi, którzy nie wstydzą się słów takich jak „naród”, „wiara” czy „godność”. I którzy rozumieją, że patriotyzm to nie nostalgia, lecz odpowiedzialność.

Nie łudźmy się, nie zrobi tego nikt za nas. Ani Amerykanie, ani Unia, ani „rynek”. Polska jest jak ogród, o który trzeba codziennie dbać, bo jeśli się go zostawi, zarasta chwastami. A jeśli ktoś myśli, że można tylko stać z boku i czekać, aż „oni” coś zmienią, to już przegrał.

Dlatego uważam, że prezydent Nawrocki ma szansę nie tylko zapisać się w historii, ale i coś w niej naprawdę odwrócić, pod warunkiem, że wokół siebie skupi ludzi odwagi, nie oportunizmu. Profesor Nowak i środowiska Solidarnej Polski mogą być w tym procesie jego naturalnymi sojusznikami. Wspólnie mogliby stworzyć przestrzeń, w której znów dałoby się mówić o Polsce bez cynizmu, bez fałszu, bez kompleksów.

A jeśli tego nie zrobią, jeśli ten potencjał zostanie zmarnowany, jeśli znów zabraknie odwagi, determinacji i woli współpracy, to historia znów nas minie. Tak jak minęła już kilka razy. I znów zostaniemy z pytaniem: „dlaczego wtedy milczeliśmy?”

Bo może właśnie na tym polega dziś największy grzech, nie na błędzie, ale na bierności. Na tym, że pozwalamy, by sprawy ważne spadały do politycznej piwnicy, gdzie nikt już nie zagląda.

A przecież Polska wciąż jest. Czeka. I, jak zawsze, potrzebuje tych, którzy nie tylko mówią o nadziei, ale potrafią ją wziąć w swoje ręce.

Bo historia nie znosi próżni. Jeśli nie oni – Nawrocki, Nowak i ludzie Solidarnej Polski, to kto? Kto wreszcie odważy się wziąć ster, zanim okręt o nazwie Polska rozbije się o mielizny cudzych interesów?
Bo Polska nie zginie sama z siebie, ale może zostać po cichu sprzedana, rozmieniona na drobne, zapomniana.
A wtedy żadne pieśni, żadne wspomnienia i żadne słowa już jej nie ocalą. Ocalą ją tylko ci, którym jeszcze się chce.